ΜΟΥΣΙΚΟ ΚΟΥΤΙ

Το καλογραμμένο σενάριο του Τζο Εστερχάζ, τον βοηθάει να ξεφύγει από ορισμένες δημαγωγικές κακοτοπιές των προηγούμενών του ταινιών, να περιορίσει στο ελάχιστο τις πολιτικές καταγγελίες (η Αμερική μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε άσυλο επώνυμων και ανώνυμων Ναζί), και να επικεντρώσει το ενδιαφέρον στο προσωπικό δράμα. Για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό βλέπουμε σε αμερικανική ταινία την απειλούμενη συνοχή της οικογένειας να καταλήγει στον κατακερματισμό. Η ιστορική μνήμη και αποκατάσταση της αλήθειας είναι μια πράξη με μεγαλύτερη σημασία από τη μικροαστική ευτυχία, που στηρίζεται στη συγκάλυψη και απώθηση της ενοχής. Μετά το βιετναμικό τραύμα η αμερικανική κοινωνία έχει γίνει εξαιρετικά ευαίσθητη απέναντι σ' αυτό το ζήτημα.