ΜΑΚΡΙΑ ΠΕΤΟΥΝ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

Ο μη εξοικειωμένος με το στυλ του Καουρισμάκι θεατής ίσως νιώσει άβολα με τούτη την υπερβολικά λιτή κοινωνική αλληγορία της ευτυχίας, όπου οι ήρωες την περισσότερη ώρα κοιτάζονται αμίλητοι. Υπάρχει, όμως, ταυτόχρονα μια παράξενη ζεστασιά στην ταινία, που συχνά απορρέει από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες, όπως είναι ο μπράβος του ρεστοράν που γίνεται τσαγκάρης ή η πρώην αφεντικίνα της Ιλόνα. Κι ύστερα είναι αυτό το παράδοξο χιούμορ του σκηνοθέτη, που δίνει το χρώμα στις ταινίες του, και σε κάνει τελικά να περνάς ευχάριστα μέσα σε μια όχι και τόσο ιδανική κινηματογραφική κοινωνική πραγματικότητα.