ΚΙΝΤΣ

Ο σκηνοθέτης του «Kids» δεν μπόρεσε τελικά να απαλλαγεί από το επαγγελματικό παρελθόν του φωτογράφου. Ασκώντας χρόνια αυτό το επάγγελμα, είναι αλήθεια ότι έχει το χάρισμα να βλέπει την πραγματικότητα µε το σωστό βιζέρ. Φαινομενικά, τίποτα πιο αληθινό από τις σκηνές του «Kids», ιδωμένες ξεχωριστά η µία από την άλλη (υπενθυμίζουμε µόνο το ρεαλισμό της σκηνής της συνομιλίας των κοριτσιών για την πρώτη τους ερωτική εμπειρία ή το θαυμάσιο πλάνο της μητέρας του Τέρι, που βυζαίνει το μωρό της, καπνίζοντας ταυτόχρονα τσιγάρο). Η ματιά, όμως ενός φωτογράφου, όσο σωστή κι αν είναι παραμένει εξωτερική στα κοινωνικά δρώμενα. Έχει μάθει να καταγράφει το συνταρακτικό των πραγμάτων, αυτό που προκαλεί εντύπωση µε την πρώτη ματιά αλλά αγνοεί τη σύνθεση μιας βαθύτερης ανάλυσης και προσέγγισης. Λογικό, λοιπόν, να εντυπωσιάζει το «Kids», γιατί το σοκαριστικό βρίσκεται στον πυρήνα των αισθητικών επιλογών του Λάρι Κλαρκ, έστω κι αν η εντύπωση απαλύνεται από το ρεαλισμό του σινεμά - βεριτέ, που υιοθετεί ως κινηματογραφική φόρμα. Κι όσο κι αν ο σκηνοθέτης προσπαθεί να αποφύγει τα ηθοπλαστικά συμπεράσματα, το κάνει έστω κι άθελά του: σε αντίθεση µε τα όσα γράφτηκαν για το «Kids» και τους υποτιθέμενους κινδύνους που εγκυμονεί για τη νεολαία, πιστεύουμε ότι είναι ιδανική παιδαγωγική ταινία γύρω από τους κινδύνους του έιτζ, αν βεβαίως πρώτα συμφωνήσουμε ότι ο καλύτερος τρόπος για το «ασφαλές σεξ» είναι το µη σεξ! Γιατί, σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει ο εκφοβισμένος θεατής (της εφηβικής ηλικίας), όταν η ερωτική πράξη (και ιδιαίτερα η πρώτη ερωτική επαφή) παρουσιάζεται ως μια στιγμιαία, βάναυση, σχεδόν σαδιστική πράξη, χωρίς ίχνος απόλαυσης, που έχει ως επακόλουθο το θάνατο.