ΚΑΤΙΑ ΙΣΜΑΙΛΟΒΑ

Υπάρχει τουλάχιστον μια υπέροχη ιδέα στο σενάριο της ταινίας: η Κάτια αφήνει τη μισητή πεθερά της να πεθάνει και στη συνέχεια αλλάζει το τελευταίο μέρος του ανέκδοτου ακόμα μυθιστορήματος της μακαρίτισσας, προβάλλοντας τον εαυτό της μέσα στα χαρακτηριστικά της κεντρικής ηρωίδας. Υπάρχει άραγε πιο ακραίος τρόπος άσκησης κριτικής απέναντι σε έναν κακό μυθιστοριογράφο; Οι λογοτεχνικές αναφορές δεν λείπουν πάντως από την ταινία, η οποία, εκτός από τον Λέσκοφ, παραπέμπει στον Ντοστογιέφσκι (υπάρχει ένας επιθεωρητής που θυμίζει υπερβολικά τον Σβιντριγκαΐλοφ του «Έγκλημα και τιμωρία»). Ωστόσο, ο Τοντορόφσκι υιοθετεί τον αμοραλισμό των συγγραφέων της νουάρ λογοτεχνίας, κάνοντας παράλληλα μια εστέτ ταινία, υπερβολικά όμορφα καδραρισμένη και φωτισμένη, χωρίς όμως το έντονο πάθος που υποτίθεται ότι εμψυχώνει τα κίνητρα των ηρώων.