ΚΑΝΣΑΣ ΣΙΤΙ

Μοναδικό το ταλέντο του Όλτµαν να φτιάξει ατμόσφαιρα και να δώσει το στίγμα μιας εποχής. Δεν αρκεί, όμως, αυτό για να γίνει μια ταινία. Υπάρχει ένα κεντρικό θέμα (η περιπλάνηση των δύο γυναικών, η καλύτερη γνωριμία μεταξύ τους, η συνενοχή «θύματος» και «θύτη» - η Στίλτον στις ελάχιστες στιγμές πνευματικής της διαύγειας, μια και είναι εθισμένη στο λάβδανο, δεν κάνει καμιά απόπειρα να δραπετεύσει ή έστω να πει στον κόσμο που συναντά ότι είναι θύμα απαγωγής). Όμως, αυτό το θέμα από ένα σημείο και μετά αρχίζει να «παραπατά», η ταινία βαδίζει «μισοζαλισμένο» σαν την υπνωτισμένη από το λάβδανο Στίλτον, η δραματουργική έκρηξη που περιμένουμε δεν έρχεται ποτέ. Όσο για την υπέροχη τζαζ μουσική, αν και κυρίαρχη σε όλη την ταινία, μένει πάντα στο φόντο της δράσης ως ένα μπακγκράουντ και όχι ως ένα γνήσιο δραματουργικό στοιχείο (όπως ήταν στο «Κότον Κλαµπ» ή στο «Μπερντ»). Αναγνωρίζουμε στον Όλτµαν το δικαίωμα του δημιουργού να κάνει ταινίες έξω από τις καθιερωμένες δραματουργικές συμβάσεις, όμως, εδώ το μυθοπλαστικό υλικό είναι πραγματικά ελάχιστο για να δικαιολογήσει το συνολικό εγχείρημα. Οι λάτρες της τζαζ. πάντως, θα περάσουν πολύ ευχάριστα.