ΚΑΜΙΛ ΚΛΟΝΤΕΛ

Η ταινία είναι υπερβολικά σκοτεινή (σ’ αυτό θυμίζει το «Μπερντ» του Κλιντ Ίστγουντ), οι σκηνές μικρές σε διάρκεια κι όσο γίνεται λιγότερο φλύαρες, χωρίς όμως ν’ αποφεύγεται η παγίδα της φιλολογικότητας (η αλληλογραφία της Καμίλ ή του αδελφού της Πολ Κλοντέλ παρουσιάζει βέβαια, μεγάλο ενδιαφέρον). Όσο για την Ιζαμπέλ Ατζανί είναι συγκλονιστική: δίνει την ερμηνεία της ζωής της, είναι κάτι παραπάνω από ταυτισμένη με την ηρωίδα της και δικαιολογημένα πήρε το Σεζάρ. Εξίσου καλός, όμως, είναι και ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ στο ρόλο του άξεστου Ροντέν. Κι αν η ταινία έλυνε κάπως διαφορετικά το πρόβλημα των εσωτερικών ρυθμών της, θα ήταν σίγουρα ένα κομψοτέχνημα, πολύ διαφορετικό από τα πρόσφατα παραδείγματα ακαδημαϊσμού του γαλλικού κινηματογράφου.