ΚΑΛΠΑΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ

Η ταινία, όμως, είναι εντυπωσιακή σε όλα της τα επίπεδα: φοβερά πλάνα καλπασμού, αίσθηση του ανοιχτού τοπίου, θεαματικές σκηνές συμπλοκών και µαχών, που δίνονται µε ωμό ρεαλισμό και μια αντιμιλιταριστική διάσταση και ταυτόχρονα ένα γουέστερν όπου, παρά τις σκηνές δράσης, οι ήρωες δεν σταματούν καθόλου να μιλούν (το σενάριο µε πολιτικοποιημένες αναφορές είναι ένα εξαιρετικό δείγμα γραφής που σέβεται τη νοημοσύνη του θεατή, σε πλήρη αντίθεση για παράδειγμα µε τον "Πατριώτη" που προσεγγίζει επίσης τον αμερικανικό εμφύλιο), ο Ανγκ Λι ενδιαφέρεται πάνω απ' όλα για τις ανθρώπινες σχέσεις των ηρώων του: έτσι για παράδειγμα µία από τις πιο όμορφες στιγμές της ταινίας είναι ο σχεδόν διά της βίας γάμος του Τόµπι Μαγκουάιρ µε τη φιλενάδα του μακαρίτη φίλου του και οι σχέσεις των δύο αυτών ατόμων (εκεί που ένα κλισεδιάρικο σενάριο θα έπαιζε µε την ιδέα ενός ερωτικού τριγώνου ανάμεσα στους δύο φίλους και τη μοναδική γυναίκα του στόρι). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης ο χαρακτήρας του Τζέφρι Ράιτ, ενός μαύρου σκλάβου που πολεμά μαζί µε το αφεντικό του ενάντια στους Βόρειους, εκεί που όλοι µας πιστεύουμε ότι ο πόλεμος αυτός ήταν για την απελευθέρωση των µαύρων. Τέλος δεν μπορούμε να µη μνημονεύσουμε τη μουσική του Μάικλ Ντάνα, όπως και την εξαιρετική φωτογραφία του Φρέντερικ Έλµις που αδικαιολόγητα δεν προτάθηκε για Όσκαρ.