Η Κόρη του Στρατιώτη δεν κλαίει ποτέ

Οι χαρακτήρες δεν αποκτούν ποτέ ουσιαστικό βάθος, το σενάριο συγκροτείται από διάσπαρτα επεισόδια, χωρίς κεντρική δομή, η ταινία μοιάζει συχνά αμήχανη, ενώ παράλληλα διαρκεί αδικαιολόγητα πάνω από δύο ώρες. Με ανάλογο υλικό, ο Κώστας Καπάκας έκανε με το «Peppermint» μια σαφώς πιο ενδιαφέρουσα ταινία, αν και θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι μια πικρή μελαγχολία διαπερνά τις εικόνες του Άιβορι, που δεν έχουν τίποτα το νοσταλγικό. Όμως ο σκηνοθέτης του «Παράθυρο με θέα» βυθίζεται όλο και περισσότερο στον ακαδημαϊσμό, χωρίς να έχει εδώ ως αντιστάθμισμα μια έντονη μυθιστορηματική ίντριγκα να αφηγηθεί, κάτι που ξέρει να το κάνει όσο κανένας άλλος μάστορας.