Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ

Για μια ακόμη φορά λοιπόν, οι σεναριακές αδυναμίες του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου δυναμιτίζουν τις προθέσεις του σκηνοθέτη. Γιατί, πρέπει να το ομολογήσουμε, σκηνοθετικά η «Εποχή των δολοφόνων» είναι η πιο άρτια ελληνική ταινία που είδαμε φέτος. Ο Γραμματικός κάνει τεράστιο άλμα από την πρώτη του δουλειά («κλειστή στροφή»), καταφέρνει να φτιάξει ατμόσφαιρα, αλλά και να αφηγηθεί με ταλέντο την (έστω προβληματική) ιστορία του. Επίσης καταφέρνει να διευθύνει σωστά τους ηθοποιούς του και να αποσπάσει πολύ καλές ερμηνείες από όλο το καστ. Εδώ, θα θέλαμε να σταθούμε ιδιαίτερα στον Άκη Σακελλαρίου, που φυσιογνωμικά, αλλά και σαν υποκριτικό στυλ, θυμίζει τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ. Μετά τη θητεία του στο θέατρο, σε ρόλους που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα, ο Σακελλαρίου αναδεικνύεται σε μια γνήσια κινηματογραφική φυσιογνωμία, με μεγάλες δυνατότητες μπροστά στην κάμερα. Κάτι που σπανίζει στους Έλληνες ηθοποιούς. Θα είναι χαρά μας λοιπόν να τον ξαναδούμε το συντομότερο.