ΓΟΥΝΤΙ ΑΛΕΝ, ΕΝΑΣ ΑΝΗΣΥΧΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Η Μπάρµπαρα Κοπλ προσπάθησε να δώσει μια φελινική διάσταση στην όλη αυτή «παράτα», χωρίς ωστόσο να τα καταφέρνει απόλυτα. Όταν έχεις μπροστά σου τον Γούντι Άλεν ακόμα κι όταν παίζει κλαρίνο, περιμένεις να πει η να κάνει κάτι αστείο. Αναπόφευκτα η ταινία λειτουργεί στα σημεία που ο Άλεν έχει εμπνεύσεις και μιλά για τα παιδικά του χρόνια, τις ταινίες του, την τζαζ μουσική (η σκηνή στο φινάλε που συναντά τους γονείς του στη Νέα Υόρκη θα μπορούσε να είναι κομμάτι μυθοπλαστικής ταινίας του). Μένει πάντα το ερώτημα αν ο Γούντι είναι καλός μουσικός ή όχι, αλλά αυτό ας το λύσουν οι ειδήμονες της τζαζ.