ΕΡΙΚ Ο ΒΙΚΙΝΓΚ

Με βάση αυτό το μυθολογικό μοτίβο (που θυμίζει κάπως τη δική μας Αργοναυτική εκστρατεία), ο Τέρι Τζόουνς κάνει μια ταινία που διστάζει ανάμεσα στην παρωδία και τη φαντασίωση με στοιχεία παραμυθιού (όπως είναι οι «Περιπέτειες του βαρόνου Μινγχάουζεν»). Υπάρχει, βέβαια, πάντα το σαρδόνιο χιούμορ των Μόντι Πάιθον, αλλά σε καμιά περίπτωση ο «Έρικ ο Βίκινγκ» δε συγκρίνεται με το «Ένας προφήτης, μα τι προφήτης» ή με τους «Ιππότες της ελεεινής τραπέζης». Από τη στιγμή που η ομάδα διαλύθηκε, τα μέλη της δείχνουν ότι δε διατηρούν την ίδια κωμική ευρηματικότητα ως μονάδες. Αυτό που μένει, πάντως, από τον «Έρικ» είναι η παρουσία του Τέρι Τζόουνς στο ρόλο του χαζοβασιλιά της Ατλαντίδας και του Τζον Κλιζ στο ρόλο ενός αιμοβόρου άρχοντα, καθώς επίσης και μια εντυπωσιακή μάχη μ’ ένα δράκο. Είναι, όμως κρίμα που το φιλόδοξο αυτό εγχείρημα αποτυγχάνει εξαιτίας, κυρίως, της σκηνοθετικής αδεξιότητας του Τέρι Τζόουνς και των πενιχρών οικονομικών μέσων με τα οποία γυρίστηκε.