Bird

Η ταινία ακολουθεί μορφικά τη μουσική του Πάρκερ, που άλλοτε μας ανεβάζει στα ύψη και άλλοτε μας κατεβάζει στην κόλαση. Ο Ίστγουντ δεν ακολουθεί γραμμικά τη χρονολογία των συμβάντων, αλλά επιδίδεται σ’ ένα περίπλοκο μοντάζ, πριμοδοτώντας κάποια σημαντικά γεγονότα από τα τελευταία πέντε χρόνια της ζωής του καλλιτέχνη. Όλη η ταινία είναι φιλμαρισμένη σε σκοτεινούς, ψυχοπλακωτικούς τόνους, ενώ τα σόλο του Πάρκερ είναι αυθεντικά και έχουν απομονωθεί από τις διάφορες ηχογραφήσεις του. Ο Φόρεστ Ουαϊτέικερ επωμίζεται τις ευθύνες ενός μεγάλου ρόλου, που αν δεν τον οδηγήσει στην υποψηφιότητα των Όσκαρ θα είναι μεγάλη αδικία. Η μόνη ωστόσο διαφωνία μας με το «Μπερντ» είναι η τεράστια διάρκεια, που κάνει τη θέαση της ταινίας δυσβάσταχτη. Πάντως, ποιος θα περίμενε ότι η πιο μοντέρνα και ταυτόχρονα σεμνή ταινία που είδαμε τα τελευταία χρόνια απ’ την Αμερική, θα έφερε την υπογραφή του Κλιντ Ίστγουντ;