"Ένα μείγμα ζάχαρης και σήψης". Με αυτόν τον αντιφατικό συνδυασμό περιγράφει ο σκηνοθέτης Θανάσης Βασιλείου το αποτύπωμα μιας ύπαρξης σε αυτήν τη γη, καθώς ξεσκαρτάρει τα αντικείμενα της μητέρας του που έχει πεθάνει. Στο άδειο διαμέρισμά της και έχοντας μόνο το κινητό του για να κινηματογραφεί, ο Βασιλείου χρησιμοποιεί την καταγραφή αρχικά ως εργαλείο επούλωσης του ψυχικού άλγους, προτού αποδειχθεί καθοριστικό στην αποτύπωση μιας σειράς απροσδόκητων ανακαλύψεων.
Οικογενειακά μυστικά που αγνοούσε, τα οποία συνδέονται με τραυματική περίοδο της ελληνικής ιστορίας, έρχονται στην επιφάνεια παρουσιάζοντας στο σκηνοθέτη την πρόκληση της υπεύθυνης διαχείρισής τους. Εκείνος με οξυδέρκεια σμίγει την προσωπική με τη συλλογική μνήμη, σε ένα δοκιμιακό ντοκιμαντέρ που καταφέρνει περίτεχνα να συγκινεί, να αφουγκράζεται το παρελθόν εις βάθος και να τιμά την ανθρώπινη απουσία.
