Το βραβείο σκηνοθεσίας του τμήματος "Ένα Κάποιο Βλέμμα" στις Κάννες σίγουρα επισφράγισε τη βεβαιότητα του σκηνοθέτη Ρομπέρτο Μινερβίνι πως το ελλειπτικό πόνημά του είναι πραγματικά αυθεντικό, άποψη που εμείς πάντως δεν συμμεριζόμαστε. Όχι από κάποια εμπάθεια, αλίμονο, αλλά διότι ο δημιουργός μπερδεύει τον αφαιρετικό υπαινιγμό με το εμβριθές σχόλιο και την υιοθέτηση ενός νατουραλισμού αλά Τέρενς Μάλικ με την άσκηση ύφους. Όλα αυτά καθώς παρακολουθούμε μια ομάδα στρατιωτών κατά τη διάρκεια του αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου, η οποία εξερευνά μια αχαρτογράφητη περιοχή, ώσπου αρχίζει να αντιλαμβάνεται πως ο σκοπός της αποστολής τους δεν ήταν αυτός που περίμεναν.
Οι στιγμές αρετής του φιλμ οφείλονται σαφώς στην έμφαση του Μινερβίνι για μινιμαλισμό, ντοκιμαντερίστικο στιλ και "ωμές", αφτιασίδωτες ερμηνείες. Η κατεύθυνσή του όμως, ελλείψει μάλιστα ενός σαφούς σεναριακού κέντρου βάρους, καταλήγει να μοιάζει περισσότερο με απεικόνιση μιας πολεμικής αναπαράστασης παρά με ένα ολοκληρωμένο κινηματογραφικό έργο, το οποίο θίγει επιδερμικά την ανθρώπινη βαρβαρότητα.
Ιταλία, ΗΠΑ. 2024. Διάρκεια: 88΄. Διανομή: WEIRD WAVE.
Περισσότερες πληροφορίες
Οι Καταραμένοι
Κατά τη διάρκεια του αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου μια ομάδα στρατιωτών που εξερευνά αχαρτογράφητη περιοχή αρχίζει να αντιλαμβάνεται πως ο σκοπός της αποστολής τους δεν ήταν αυτός που περίμεναν.
