Με μόνο τέσσερις μεγάλου μήκους ταινίες στο ενεργητικό της, η Αντουανέττα Αγγελίδη έχει καταξιωθεί ως μια σημαντική και sui generis προσωπικότητα της παγκόσμιας κινηματογραφικής πρωτοπορίας. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και σινεμά στο Παρίσι, αρχίζοντας να σκηνοθετεί από το 1975 (τη μικρού μήκους "L’Histoire Écrite"). Από τους ελάχιστους δημιουργούς πειραματικού κινηματογράφου στη χώρα μας (στα χνάρια του Κώστα Σφήκα και πριν τον Βασίλη Μαζωμένο), ακολούθησε μια μοναχική πορεία κόντρα στο κυρίαρχο αφηγηματικό ρεύμα, ενώ λίγο μετά το 2000 άρχισε να διδάσκει στη σχολή κινηματογράφου του ΑΠΘ. Τώρα, συνταξιούχος πλέον, πείθεται από την κόρη της και συνεργάτριά της Ρέα Βαλντέν να στηθεί μπροστά στην κάμερα και να διηγηθεί με τον δικό της τρόπο όλη αυτήν τη συναρπαστική διαδρομή, μέσα από μια απολαυστική και άκρως συγκινητική "περφόρμανς" (όπως χαρακτηρίζεται η εφ’ όλης της ύλης συνέντευξή της στους τίτλους τέλους της ταινίας).
Χαρισματικός άνθρωπος, η Αγγελίδη έχει και πολλά να πει και τον τρόπο να το κάνει. Στημένη σε μαύρο φόντο και ντυμένη στα μαύρα, μας μιλάει και εμείς βλέπουμε μόνο τα χέρια της, το κεφάλι της και ένα ποτήρι νερό μπροστά της. Κι όμως, αυτά αρκούν και περισσεύουν για μια παθιασμένη "παράσταση", η οποία ξεκινάει με μια παιδική ανάμνηση και εξελίσσεται σε ένα σαγηνευτικό οδοιπορικό στις σκέψεις, τις παρορμήσεις, τα οράματα, τις επιθυμίες, τα ερωτήματα μιας τολμηρής δημιουργού και στον τρόπο με τον οποίο τα μετέτρεψε όλα αυτά σε εικόνες. Βασικά υλικά της το βλέμμα, το όνειρο, οι μνήμες, το σώμα και η ιστορία της τέχνης. Ο Φρίντριχ Βίλχελμ Μούρναου και ο "Φάουστ" του, ο Ντε Κίρικο και ο Εγγονόπουλος, ο Κένζι Μιζογκούτσι και το "Ουγκέτσου Μονογκατάρι". Μια κοσμοπολίτικη καταγωγή, το σοκ ενός βιασμού, η ελληνική δικτατορία και οι γαλλικές σπουδές, οι νεανικές ζωγραφιές, το δεύτερο κύμα του φεμινισμού, οι πολύτιμες συνεργάτριες, η διδακτική εμπειρία και η σταδιακή τύφλωση. Δηλαδή, σε κινηματογραφική μετάφραση, τα "Idées Fixes / Dies Irae" ("Παραλλαγές στο Ίδιο Θέμα", 1977), "Τόπος" (1985), "Ώρες" (1995), "Κλέφτης ή η Πραγματικότητα" (2001).
Σε όσους είναι γνωστό το πώς η Αγγελίδη απορρύθμισε και επαναπρογραμμάτισε το μηχανισμό του υποσυνειδήτου μέσα από το έργο της, η εξομολόγησή της τους εξοικειώνει με την εμμονή μιας πεισματάρας οραματίστριας να εφευρίσκει από την αρχή, κάθε φορά που στεκόταν πίσω από την κάμερα, την κινηματογραφική γλώσσα. Όσοι θα συναντήσουν πρώτη φορά την ίδια μέσα από αυτό τον καθηλωτικό μονόλογο, σκηνοθετημένο με μια σοφή θεατρικότητα, θα γοητευτούν από το πορτρέτο μιας γυναίκας που υπερασπίστηκε την καλλιτεχνική δημιουργία ως επιλογή ζωής, επουλώνοντας έτσι τα τραύματά της και κατανικώντας τους εφιάλτες της.
Ελλάδα. 2023. Διάρκεια: 88΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Έμμονες Ώρες στον Τόπο της Πραγματικότητας
Η πρωτοπόρα σκηνοθέτρια και καθηγήτρια κινηματογράφου Αντουανέττα Αγγελίδη εξομολογείται τη ζωή της και σχολιάζει το έργο της, αλλά και τη βιωματική σχέση ανάμεσα στα δύο.
