Οδός Μαλχόλαντ

5

Ο πιο αμφίσημος και γοητευτικός κινηματογραφικός γρίφος του 21ου αιώνα.

Οδός Μαλχόλαντ

Κάθε απόπειρα εξήγησης της ποίησης είναι καταδικασμένη να αποτύχει, όλοι το ξέρουν αυτό. Πόσω δε μάλλον στο σινεμά, όπου, χάρη σε εκείνη, η μεγάλη οθόνη μετατρέπεται σε έναν καθολικό καθρέφτη που αντανακλά το είδωλο του κόσμου, φανερώνοντας όλα όσα αποκρύπτονται σε κοινή θέα. Ο Ντέιβιντ Λιντς είναι δεξιοτέχνης στην απεικόνιση των αφανών πτυχών της εμπειρίας, χρησιμοποιώντας εικόνες διαπεραστικής μαγείας και αποστομωτικής έντασης, κυρίως εκείνες που δείχνουν όλα όσα φοβόμαστε να δούμε. Αντί να αποστρέφουν το βλέμμα τους από το σκοτάδι, οι ταινίες του εντρυφούν σε αυτό αβίαστα και με άγνοια κινδύνου.

Έτσι συμβαίνει και στην αριστουργηματική «Οδό Μαλχόλαντ», όπου μια νεαρή γυναίκα φτάνει στο Λος Άντζελες με στόχο να γίνει ηθοποιός, αλλά στο διαμέρισμά της συναντά μια κοπέλα με αμνησία. Στην προσπάθειά της να βοηθήσει, βυθίζεται σε έναν κόσμο παραδόξου, ο οποίος μοιάζει με έναν ατελείωτο δυσοίωνο εφιάλτη. Ο Λιντς συστήνει τις ηρωίδες μέσα από διαδοχικά όνειρα που αναστατώνουν, καθότι σμιλευμένα από τα απωθημένα, τις ενοχές και τις απόκρυφες επιθυμίες τους. Παράλληλα, παίρνουν προσεκτικά τη θέση τους τα στοιχεία-κλειδιά που απασφαλίζουν το δαιδαλώδες μυστήριο του φιλμ, εκείνα που κατευθύνουν προς πολλαπλές πλην συμπαγείς ερμηνείες της αφήγησης.

Οδός Μαλχόλαντ - εικόνα 1

Εδώ, μάλιστα, εντοπίζεται και η σπουδαιότητα της ταινίας, καθώς απορρίπτει τις προφανείς αναγνώσεις, αλλά αντίθετα, προκαλεί το θεατή να συναισθανθεί το άλγος των ηρωίδων και να ψάξει στον ίδιο του τον εαυτό προτού καταλήξει σε εύκολα συμπεράσματα. Γι’ αυτό, η «Οδός Μαλχόλαντ» λειτουργεί ταυτόχρονα άριστα ως μεταφορά για τα πλαστά όνειρα της βιομηχανίας του θεάματος –η πραγματική οδός καταλήγει στην κορυφή του Χόλιγουντ–, μια τραγική ιστορία αγάπης αλλά και ρέκβιεμ για την απώλεια του εαυτού. Μετατρέπεται με αυτόν τον τρόπο στον πιο αμφίσημο και γοητευτικό κινηματογραφικό γρίφο του 21ου αιώνα, χωρίς στο φινάλε να ξεχνά να υπενθυμίσει πως το σινεμά δεν είναι τίποτε άλλο παρά η πιο ακαταμάχητη παραίσθηση.

Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Λιντς. Πρωταγωνιστούν: Ναόμι Γουότς, Λόρα Έλενα Χάρινγκ, Τζάστιν Θερού. ΗΠΑ. 2001. Διάρκεια: 146 ́. Διανομή: SUMMER CLASSICS.

Περισσότερες πληροφορίες

Οδός Μαλχόλαντ

Mulholand Drive
5
  • Σινεφίλ
  • 2001
  • Διάρκεια: 146 '
  • Ντέιβιντ Λιντς

Μια νεαρή που μόλις έφτασε στο Λος Άντζελες με όνειρο να γίνει ηθοποιός ανακαλύπτει στο διαμέρισμά της μια κυνηγημένη κοπέλα που πάσχει από αμνησία. Στην προσπάθειά της να τη βοηθήσει, θα βυθιστεί σε έναν κόσμο του παραδόξου, όπου οι ίδιες μορφές, αλλά με άλλες ταυτότητες, κινούνται σε παράλληλα σύμπαντα.

Διαβάστε ακόμα

Τελευταία άρθρα Σινεμά

"Αγόρια στο ντους": μια προβολή στο κατάμεστο "Ρομάντσο" ανοίγει μια συζήτηση για τη συμπερίληψη στα σχολεία στις σωστές βάσεις

Η βραβευμένη ταινία "Αγόρια στο ντους" είναι καλό να αποτελέσει case study για το πώς εντάσσονται στο σχολείο συζητήσεις σχετικές με θέματα έμφυλης ισότητας και συμπερίληψης.

ΓΡΑΦΕΙ: ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΖΕΥΚΙΛΗ
08/06/2023

Ο Νίκος Πορτοκάλογλου στο Evia Film Project

Δείτε όλες τις μουσικές εκδηλώσεις του οικολογικού event που διοργανώνει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

"Αγόρια στο Ντους": Δειτε την ταινία στο Cinobo και μείνετε ήσυχοι

Η μικρού μήκους που προκάλεσε ανυπόστατο ηθικό πανικό δεν πρόκειται να βλάψει κανέναν.

Προβολή του επίκαιρου ντοκιμαντέρ "Αστυνομική Βία και Ψυχικό τραύμα"

Ο κινηματογράφος Μικρόκοσμος φιλοξενεί την παρουσίαση μιας σημαντικής ταινίας γύρω από τις συνέπειες της καταστολής.

Ο Σπύρος Ιακωβίδης ρίχνει κωμικό "Black Stone" στο ελληνικό σινεμά

Μια κωμωδία-έκπληξη γύρω από μια εξαφάνιση, μια Ελληνίδα μάνα και έναν Αφροέλληνα ταξιτζή είναι αφορμή για τη συζήτησή μας με τον ταλαντούχο πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη.

Black Stone

Εύστοχη, καλογραμμένη και αστεία σάτιρα της νεοελληνικής πραγματικότητας, με μια ανεπανάληπτη ερμηνεία από την Ελένη Κοκκίδου. Βραβείο νεότητας και κοινού στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, εφτά υποψηφιότητες για τα βραβεία της Ακαδημίας.

Ένα Όμορφο Πρωινό

Βραβευμένο στις Κάννες δράμα, ελαφρύ, τρυφερό και ανεπιτήδευτο. Χωρίς να υψώσει φωνή, αναρωτιέται συγκινητικά πάνω στην απώλεια, την αγάπη, τη δέσμευση και το πέρασμα του χρόνου.