Η πτώση της αγίας αμερικανικής οικογένειας σε ένα σεναριακά υπερφορτωμένο και ανισοβαρές, αλλά υποβλητικό, τρομακτικό και στιλίστικο μοντέρνο «Μωρό της Ρόζμαρι».
Μισό αιώνα μετά και το «Μωρό της Ρόζμαρι» παραμένει ακόμη ένα αξεπέραστο σημείο αναφοράς για το χολιγουντιανό τρόμο. Κορυφαία στιγμή του φανταστικού της αμφιβολίας, το σκηνοθετημένο με απαράμιλλη μαεστρία από τον Ρομάν Πολάνσκι θρίλερ προσγείωσε τις μεταφυσικές ανατριχίλες της γοτθικής παράδοσης στην καθημερινότητα της σύγχρονης μεγαλούπολης και αποτύπωσε το απαισιόδοξο πολιτικοκοινωνικό προαίσθημα για το τέλος της εποχής της (αμερικανικής) αθωότητας.
Αυτό το «Μωρό…» αποτελεί τον κινηματογραφικό οδηγό του πρωτοεμφανιζόμενου Άρι Άστερ, ο οποίος προσπαθεί να συνδυάσει σκέψεις πάνω στη σύγχρονη αμερικανική οικογένεια με τις τρομακτικές συγκινήσεις ενός καθαρόαιμου horror movie. Οι τελευταίες προοικονομούνται από την ανησυχητική ατμόσφαιρα που κυριαρχεί στους Γκράχαμ μετά το θάνατο της ηλικιωμένης μητριάρχισσας. Πρόκειται για μια δύστροπη και απόμακρη, όπως μαθαίνουμε σταδιακά, γυναίκα, της οποίας η σκιά πέφτει βαριά πάνω στην κόρη της Άνι και στον γαμπρό της Στιβ, ένα μάλλον κουρασμένο από τη σχέση τους ζευγάρι, στον εγγονό της Πίτερ και στη μικρή αδερφή του Τσάρλι. Ένα παραμορφωμένο στο πρόσωπο κοριτσάκι, το οποίο ζωγραφίζει παράξενες μορφές και μοιάζει να είναι η μοναδική που έχει πραγματικά στενοχωρηθεί για το θάνατο της γιαγιάς της.
Ο Άστερ κινηματογραφεί την έπαυλη των Γκράχαμ σαν επιβλητικό καθεδρικό, που υψώνεται απειλητικός στο εξοχικό τοπίο, και ταυτόχρονα σαν κουκλόσπιτο, το εσωτερικό του οποίου κάποιος παρατηρεί επίμονα. Ακριβώς όπως τα κουκλόσπιτα τα οποία κατασκευάζει η diorama artist Άνι και μέσα τους τοποθετεί μινιατούρες που παραπέμπουν άμεσα στην οικογένειά της. Μια ομάδα ανθρώπων γεμάτων μυστικά κι ενοχές –η Άνι αρχίζει σταδιακά να ανακαλύπτει ύποπτα πράγματα για το παρελθόν της μητέρας της–, που μια αόρατη δύναμη κινεί σαν άβουλες κούκλες.
Μόνο που εκεί όπου αρχίζουμε να υποψιαζόμαστε αυτές τις δυνάμεις και τη δράση τους, καθόσον έχουμε δει ένα σωρό ταινίες με στοιχειωμένα σπίτια και κακόβουλα πνεύματα, ο Άστερ μας αιφνιδιάζει με μια πρώτη γερή σεναριακή ανατροπή. Διότι, εκτός από τα προπατορικά αμαρτήματα και την ενοχή, η «Διαδοχή» μιλάει για την απώλεια και τη θλίψη, δανείζεται διαρκώς στοιχεία από την αρχαία τραγωδία και αναφέρεται με περισσότερους από έναν τρόπους στο τέλος της αθωότητας (από την ενηλικίωση στο οικονομικό κραχ του ’29). Και, παρότι πατάει σε γνωστό έδαφος για horror movie, διαθέτει επιβλητική ατμόσφαιρα και μια εξαιρετική σκηνοθεσία, η οποία χειρίζεται υποδειγματικά την έννοια της απειλής τόσο σε ψυχολογικό όσο και σε άμεσο, «φυσικό» επίπεδο. Ως πρώτη ταινία όμως, δυσκολεύεται να βάλει σε τάξη ένα σενάριο με πολλά ανοιχτά μέτωπα, τις σινεφίλ παραπομπές καθώς και τη φιλόδοξη σημειολογία της, αναβάλλοντας την ανακήρυξη του ταλαντούχου Άστερ σε νέο Πολάνσκι για το (άμεσο;) μέλλον.
ΗΠΑ. 2018. Διάρκεια: 127΄. Διανομή: ΣΠΕΝΤΖΟΣ FILM.
Περισσότερες πληροφορίες
Η Διαδοχή
Όταν η γηραιά κ. Γκράχαμ πεθαίνει, η κόρη της Άνι ανακαλύπτει μια σειρά από τρομακτικά μυστικά για το οικογενειακό παρελθόν της.
