Σεναριακή ακρίβεια κι ερμηνευτικός αυτοσχεδιασμός συνδυάζονται σε ένα κωμικό δράμα δωματίου της ρεαλιστικής ρουμανικής σχολής.
Προτού ακόμη ο Κριστιάν Μουντζίου τιμηθεί με τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάνες το 2007 για το «4 Μήνες, 3 Εβδομάδες και 2 Μέρες», ο Κρίστι Πουίου ήταν αυτός που πρώτος άνοιξε την πόρτα στον κόσμο για το ρουμανικό σινεμά, καθώς κέρδισε το βραβείο του τμήματος Ένα Κάποιο Βλέμμα στο ίδιο φεστιβάλ με την ντοκιμαντερίστικη, πικρόχολα αστεία «Οδύσσεια του κυρίου Λαζαρέσκου» (2005). Έπειτα από μία δεκαετία η ματιά του πάνω στη χαοτική πραγματικότητα της χώρας του παραμένει εξίσου διεισδυτική, λιγότερο φρέσκια και πρωτότυπη όμως, καθώς μια σειρά από ταινίες που ακτινογραφούν την καθημερινότητά της έχουν πλέον πλημμυρίσει τα διεθνή φεστιβάλ.
Αυτό δεν σημαίνει πως ο 49χρονος Πουίου έχει πάψει να είναι ένας οξυδερκής κινηματογραφιστής, που κατορθώνει να στριμώξει ένα σωρό χαρακτήρες, σεναριακές ιδέες και κοινωνικοπολιτικές παρατηρήσεις σε ένα διαμέρισμα 60 τετραγωνικών. Όπως αυτό του Εμίλ, πατριάρχη μιας οικογένειας της οποίας τα μέλη και οι συγγενείς συγκεντρώνονται εκεί για να τελέσουν το μνημόσυνό του. Ανάμεσά τους και ο γιος του Λάρι, γιατρός και κεντρική φιγούρα ενός τρίωρου κωμικού δράματος δωματίου το οποίο μετατρέπει μια σειρά από κοινότοπες συζητήσεις σε γοητευτικό αφηγηματικό δαίδαλο.
Από την τρομοκρατική επίθεση στα γραφεία του «Charlie Hebdo» μέχρι θεωρίες συνωμοσίας για την 11η Σεπτεμβρίου, αποκαλύψεις για ενδοοικογενειακή βία, τσακωμούς για το πρώην κομουνιστικό καθεστώς, τη μοναρχία και τη θρησκεία, τρεις γενιές αποκαλύπτουν τον εγκλωβισμό τους σε έναν κύκλο ψευδαισθήσεων και ματαιώσεων. Ακόμη όμως κι αν οι τόνοι υψώνονται, ο Πουίου δεν ξεπέφτει ποτέ στο διδακτισμό και στην αναμασημένη κοινωνιολογία. Το υποδόριο χιούμορ σπάει τη σοβαροφάνεια, η σεναριακή ακρίβεια και ο ερμηνευτικός αυτοσχεδιασμός συνδυάζονται με τρόπο που δεν αφήνει αυτήν τη «φέτα ζωής» να ξεπέσει στο φτηνό νατουραλισμό, ενώ η ενορχηστρωμένη μέχρι λεπτομέρειας σκηνοθεσία δημιουργεί ανάμεσα σε δωμάτια, πόρτες, διαδρόμους και τη διαρκή μετατόπιση των ανθρώπων μια κλειστοφοβική αίσθηση λαβυρίνθου που εντείνει την όλη –ψυχολογική και ιδεολογική– σύγχυση. Αυτήν ενός αποκλεισμένου, μπερδεμένου, αντιφατικού κι εν συγχύσει αθώου μικρόκοσμου.
Ρουμανία, Γαλλία. 2016. Διάρκεια: 173΄. Διανομή: SEVEN FILMS.
Περισσότερες πληροφορίες
Sieranevada
Συγγενείς και φίλοι συγκεντρώνονται σε ένα μικρό διαμέρισμα πολυκατοικίας για το μνημόσυνο του πατριάρχη της οικογένειας. Ανάμεσά τους και ο γιος του Λάρι.
