Αν υπάρχει κάτι που μπορεί να μας γεμίσει ελπίδα, αυτό είναι το να βλέπουμε ιστορίες με ανθρώπους που επιχειρούν να ζήσουν όπως θέλουν, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να σπάσουν συμβάσεις, να απογοητεύσουν, να αμφισβητήσουν.
Στη νέα ταινία του Σεσκ Γκέι, "Έρωτας στη Βαρκελώνη”, που κάνει πρεμιέρα στις αίθουσες στις 18/9 με διανομή του Cinobo, η 50χρονη Έβα (Νόρα Νάβας), μία γυναίκα παντρεμένη για περισσότερα από 20 χρόνια και μητέρα δύο εφήβων, νιώθει εγκλωβισμένη σε ένα γάμο που έχει χάσει προ πολλού τη σπίθα του. Ένα επαγγελματικό ταξίδι στη Ρώμη θα γίνει η αφορμή για να γνωρίσει τον Άλεξ, ένα σεναριογράφο που περνά λίγες μέρες στην ιταλική πρωτεύουσα. Η έλξη είναι άμεση, σχεδόν εφηβική, και ξυπνά μία πλευρά της που πίστευε ότι είχε χάσει για πάντα. Η συνάντηση θα την ταρακουνήσει, θα αναζωπυρώσει την δίψα της για συναίσθημα και θα την ωθήσει να επαναξιολογήσει ό,τι θεωρούσε σταθερό στη ζωή της.
Η ιστορία της Έβα δεν είναι απλώς ένα ερωτικό ειδύλλιο, αλλά η απεικόνηση μίας γυναίκας που αναζητά τον εαυτό της έξω από κοινωνικές επιταγές και στερεότυπα. Το αφήγημα θέλει χαρακτήρες σαν εκείνη να βρίσκονται "εκτός παιχνιδιού”, χωρίς καμία δυνατότητα να βρουν τον δρόμο τους στον ερωτικό ή συναισθηματικό χάρτη της ζωής τους. Μόνο που, όπως μας αποδεικνύει ο Γκέι, η σεξουαλικότητα δεν έχει ηλικία και η ανάγκη για συναισθηματική πληρότητα δεν είναι προνόμιο της νεότητας. Η Εύα αντιμετωπίζει, λοιπόν, για πρώτη φορά στη ζωή της, τη μεγαλύτερη πρόκληση: το να καταφέρει να ζήσει αυθεντικά, ακόμη κι όταν οι άνθρωποι γύρω σου δεν σε καταλαβαίνουν εντελώς.
Και, ενώ η επιλογή της να κυνηγήσει μία ζωή όπως τη θέλει, χωρίς εκπτώσεις, να αφεθεί στο πάθος και να βιώσει όλο το φάσμα του ανθρώπινου συναισθήματος μπορεί στην αρχή να ερμηνευτεί ως εγωιστική, στην πραγματικότητα, ο γάμος, η μητρότητα και η ηλικία της παρουσιάζονται σαν αόρατα "συμβόλαια". Η απόφασή της να διεκδικήσει χώρο για τον εαυτό της φαντάζει σαν προδοσία απέναντι στο σύζυγο, τα παιδιά της, τους κοινωνικούς ρόλους που της έχουν επιβληθεί. Κι όμως, το να ζεις μία ζωή με αυθεντικότητα δεν είναι πολυτέλεια, αλλά μία πράξη επιβίωσης.
Ο Σεσκ Γκέι έχει αποδείξει πολλές φορές ότι ξέρει να αφηγείται ιστορίες που πατούν πάνω σε κοινωνικά στερεότυπα, για να τα γυρίσει ανάποδα με χιούμορ ή συγκίνηση. Στην ταινία "Οι Γείτονες από Πάνω” χρησιμοποιεί την ίδια την αρχιτεκτονική των κτιρίων για να μιλήσει για τις κοινωνικές ιεραρχίες, ενώ στο "Τρούμαν” δε διστάζει να θέσει το αμφιλεγόμενο ζήτημα της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας. Στο "Έρωτας στη Βαρκελώνη” στρέφει την προσοχή του στην ταυτότητα, την ελευθερία και την επιθυμία, μέσα από την πορεία μίας γυναίκας που αρνείται να συμβιβαστεί με τον ρόλο που της έχει αποδοθεί χωρίς τη θέλησή της.
Και, έτσι, ο Γκέι μας προσφέρει μία ταινία που μιλάει με ειλικρίνεια για την αγάπη, τον έρωτα και την ανεξαρτησία, ενώ ταυτόχρονα αμφισβητεί τα στερεότυπα γύρω από την ηλικία και τη γυναικεία σεξουαλικότητα. Χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο από μία ρομαντική κομεντί;
Δείτε το trailer του "Έρωτα στη Βαρκελώνη":
.jpg?quality=85&404=default&v=4)
