Ο Ρώσος πρωταγωνιστής του «Ανθρώπου του Θεού», Αλεξάντερ Πετρόφ, μιλά στο «α» για την εμπειρία της συμμετοχής του στην ταινία για τη ζωή του Αγίου Νεκταρίου.
Απολαμβάνετε μεγάλη δημοφιλία στη χώρα σας, την ίδια ώρα που τα τελευταία χρόνια συμμετέχετε σε όλο και περισσότερες διεθνείς παραγωγές. Η καριέρα στην Ευρώπη είναι στα πλάνα σας; Ποιος είναι γνώμονας με τον οποίο επιλέγετε ρόλους;
Φυσικά και επιδιώκω να δουλεύω έξω από τη Ρωσία. Εξάλλου, πιστεύω πως ο κινηματογράφος είναι κάτι τόσο ευρύ που ο κόσμος θέλει να βλέπει ιστορίες από πολλά διαφορετικά μέρη του πλανήτη, μια επιθυμία που γίνεται τάση σιγά-σιγά. Αρκεί να θυμηθούμε την επιτυχία που είχαν τα νοτιοκορεάτικα «Παράσιτα» τα οποία έγραψαν ιστορία κερδίζοντας Όσκαρ.
Επομένως, θα ήθελα πολύ να βρεθώ σε παραγωγές διαφορετικών χωρών και να γίνω ένας πολίτης του κόσμου. Δε θα μετακόμιζα, ωστόσο, στο Λονδίνο ή το Βερολίνο μόνο και μόνο για να παίρνω μέρος σε ευρωπαϊκές ταινίες. Σήμερα μπορείς να ζεις οπουδήποτε και να πετάς όπου επιβάλλει το γύρισμα. Εξάλλου, αγαπώ τόσο τη Μόσχα και τη Ρωσία ώστε θα δε μετακόμιζα εύκολα, παρότι έχω την ευχέρεια να ζήσω σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή πόλη.
Όσον αφορά την επιλογή των ρόλων μου, ομολογώ πως αντιδρώ ενστικτωδώς. Από τη στιγμή που θα πάρω ένα σενάριο στα χέρια μου, θα δω τον τίτλο και θα διαβάσω τις πρώτες γραμμές, η καρδιά μου ξέρει εάν αυτό είναι για εμένα ή όχι. Φυσικά, κάποιες φορές λαμβάνω υπόψη και το κατά πόσο ένα πρότζεκτ θα βοηθήσει την καριέρα μου. Εάν, για παράδειγμα, μου πρότεινε ποτέ ο Κρίστοφερ Νόλαν ένα ρόλο ο οποίος δε με ενδιαφέρει, θα τον αναλάμβανα έτσι κι αλλιώς με μεγάλη χαρά. Όταν, ας πούμε, ο Λικ Μπεσόν ζήτησε να συνεργαστούμε στο «Anna», του απάντησε καταφατικά προτού αν διαβάσω μια σελίδα του σεναρίου. Από την άλλη, ο «Άνθρωπος του Θεού» είναι μόλις η δεύτερη διεθνής παραγωγή που συμμετέχω και η πρώτη αγγλόφωνη. Κάνω τα πάντα σταδιακά, θέλω να αποκτήσω εμπειρία και μετά να πρωταγωνιστήσω σε μια σπουδαία χολιγουντιανή ταινία.
Ο Άγιος Νεκτάριος ήταν ένας άντρας εμποτισμένος στην πίστη ο οποίος όμως εκδιώχθηκε από την εκκλησιαστική ελίτ. Πιστεύετε πως σήμερα έχει επικρατήσει το προσωπικό όφελος να είναι προτεραιότητα απέναντι στην επίτευξη μιας κάποιας πνευματικότητας;
Νιώθω ότι αυτό το φαινόμενο, είτε το μελετήσουμε στο πλαίσιο της ζωής του Αγίου Νεκταρίου είτε όχι, είναι διαχρονικό κι αναπόφευκτο. Η εξουσία είναι ένα επικίνδυνο και καταστροφικό πράγματα. Όπως την κατέχει είναι θέμα χρόνου να διαφθαρεί, να του φάει τα σωθικά και να τον σκοτώσει. Για έναν τέτοιο άνθρωπο είναι αδύνατο να ζει ευτυχισμένος. Έτσι πιστεύω πως η εξουσία είναι σκλαβιά. Παρότι φαίνεται να προσφέρει πάρα πολλά προνόμια, στην πραγματικότητα σε κάνει δέσμιος της δύναμής σου.
Συνεργαστήκατε με τον Άρη Σερβετάλη, έναν από τους καλύτερους Έλληνες ηθοποιούς της γενιάς του. Αναρωτιέμαι, είχατε την ευκαιρία να δείτε κάποια από την κινηματογραφική δουλειά του; Ή κάποιο φιλμ του ελληνικού σινεμά;
Όχι, δεν έχω δει κάποια ταινία του Άρη, όπως αντίστοιχα κι εκείνος δεν έχει παρακολουθήσει μία δική μου. Θα με ενδιέφερε, όμως, πάρα πολύ να δω κάποια όπου πρωταγωνιστεί σε περίπτωση που υπάρχει στα αγγλικά. Φοβάμαι, επίσης, πως δεν είμαι ιδιαίτερα εξοικειωμένος με τον κινηματογράφο της Ελλάδας. Αλλά εννοείται πως έχω δει ταινίες του Γιώργου Λάνθιμου. Σε κάθε περίπτωση, πιστεύω πως η Ελλάδα είναι μια εκπληκτικά όμορφη χώρα, στην οποία το παγκόσμιο σινεμά θα πρέπει να δώσει περισσότερη προσοχή για να γυριστούν και άλλες παραγωγές εδώ.
Ποιες είναι οι προκλήσεις για έναν ηθοποιό όταν καλείται να ενσαρκώσει ένα χαρακτήρα από μια τελείως διαφορετική εποχή;
Ένας από τους καθηγητές μου στη Ρωσική Ακαδημία Θεατρικών Τεχνών μου είχε πει την εξής ιστορία. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων μιας πολεμικής ταινίας, συναντά τυχαία έναν παλιό φοιτητή του. Συζητώντας για την ταινία, τον ρωτάει τι πράγματα θα είχε στις τσέπες του ο χαρακτήρας που υποδύεται. Κι εκείνος απάντησε ένα κινητό, τσιγάρα, αναπτήρα... Να σας πω εδώ ότι η ταινία αφορούσε πόλεμο του 20ου αιώνα! Επομένως, όταν καλούμαι να παίξω σε ένα φιλμ αλλοτινής περιόδου, προσπαθώ να αποκοπώ από οτιδήποτε σύγχρονο, έτσι ώστε να καταλάβω όσο το δυνατόν περισσότερο τον κόσμο όπου βρίσκεται ο χαρακτήρας μου. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να αδειάζω τις τσέπες μου...
