Το περασμένο φθινόπωρο, κατά τη διάρκεια του 60ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, είχα την ευκαιρία να συναντήσω την Ισπανίδα ηθοποιό Έμα Σουάρεζ -διάσημη από το ρόλο της στη «Julieta» (2016) του Πέδρο Αλμοδόβαρ- και το συμπατριώτη της σκηνοθέτη Μιγκέλ Άνχελ Χιμένεθ με αφορμή την ελληνική πρεμιέρα της ταινίας «Παράθυρο στη Θάλασσα». Στο γυρισμένο στη Νίσυρο δράμα, η Σουάρεζ υποδύεται μια γυναίκα που ταξιδεύει στο νησί αφού μάθει άσχημα νέα για την υγεία της. Εκεί ερωτεύεται έναν άντρα (Ακύλλας Καραζήσης), γεγονός το οποίο θα τη φέρει σε δίλημμα εάν θα επιστρέψει στην πατρίδα της ή θα μείνει στην Ελλάδα παρά τις συμβουλές των γιατρών. Μετά την προβολή, λοιπόν, συνάντησα την Σουάρεζ και τον Χιμένεθ για να μου μιλήσουν για την ταινία αλλά και την εμπειρία των γυρισμάτων στη Νίσυρο.
Θα ξεκινήσω με την προφανή ερώτηση. Πώς καταλήξατε στη Νίσυρο ως τοποθεσία για την ταινία;
Μιγκέλ Άνχελ Χιμένεθ: Η αλήθεια είναι πως δε χρειάστηκε να ψάξουμε. Βρισκόμουν στη Νίσυρο το 2013 με τον συν-σεναριογράφο Λουίς Μόγια, όταν ένα απόγευμα που οδηγούσαμε τις μηχανές μας η υπόθεση γεννήθηκε στο μυαλό μου. Όλη η βασική πλοκή του σεναρίου γράφτηκε εκεί, έτσι η ιστορία ανήκει στο νησί.
Ενδιαφέρον, γιατί επιλέγετε να θίξετε ένα δύσκολο θέμα όπως μια θανάσιμη ασθένεια, αλλά το κάνετε με τρυφερότητα.
Μ.Α.Χ.: Η αγάπη μου για τους χαρακτήρες με οδήγησε εκεί. Ομολογώ πως δεν το επιδίωξα συνειδητά, προέκυψε αβίαστα σαν προσέγγιση γιατί τους σέβομαι απεριόριστα.
Έμα Σουάρεζ: Η ταινία έχει επίσης έναν προσωπικό τόνο από μόνη της.
Ακριβώς, και εσείς συγκεκριμένα κ. Σουάρεζ ενσαρκώνετε μια ηρωίδα η οποία κάνει ένα συναισθηματικό άλμα, συμφιλιώνεται με το αναπόφευκτο έχοντας βρει εκείνο που της δίνει νόημα στη ζωή.
Ε.Σ.: Έτσι είναι. Μου αρέσει πολύ η σχέση που αποκτά ο ρόλος μου με το χαρακτήρα του Ακύλλα και πώς περιτριγυρίζονται από τον έρωτα. Τίποτα ανάμεσά τους δε συμβαίνει ακαριαία, η επαφή τους χτίζεται βήμα - βήμα. Είναι δύο πληγωμένοι άνθρωποι οι οποίοι συνειδητοποιούν με έκπληξη την έλξη που νιώθουν μεταξύ τους. Εκείνο που έχουν περισσότερο ανάγκη είναι κάποιον να τους νοιάζεται, να τους φροντίζει.
Όταν ενσαρκώνετε ένα ρόλο σαν κι αυτόν, ο οποίος προϋποθέτει αρκετή συναισθηματική κόπωση, πώς ισορροπείτε πνευματικά μεταξύ των γυρισμάτων;
Ε.Σ.: Προσπαθώ να μην αναλύω υπερβολικά τα συστατικά του χαρακτήρα. Εν προκειμένω, τα πάντα συμβαίνουν εσωτερικά, επομένως πρέπει να προκύψουν με φυσικότητα στην ερμηνεία. Για αυτό προσεγγίζω κάθε ρόλο χωρίς ψυχρότητα, σα να είναι μια οποιαδήποτε ρουτίνα, αλλά σαν κάτι που συμβαίνει από μόνο του. Έπειτα, σε αυτήν την περίπτωση με ενέπνευσε ιδιαίτερα το νησί το οποίο στην ταινία υπάρχει σαν ένας ακόμα χαρακτήρας.
Αλήθεια, πώς ήταν η συνεργασία σας με τον Ακύλλα Καραζήση;
Ε.Σ.: Θα ήθελα να σου πω πως συμπεριλάμβανε πολύωρες πρόβες, ενδελεχή μελέτη του σεναρίου και αμέτρητες συζητήσεις γύρω από αυτό, αλλά δε θα σας έλεγα την αλήθεια. Η πραγματικότητα είναι πως ήμαστε εξαιρετικά τυχεροί. Κι αυτό γιατί αποκτήσαμε άμεσα μια ενδόμυχη επικοινωνία που βοήθησε στο να βρούμε γρήγορα μια καλή χημεία. Κοιταζόμασταν στα μάτια από την αρχή και με ειλικρινή αλληλοσεβασμό ανακαλύψαμε τη μέθοδο για να δουλέψουν οι ερμηνείες μας. Ο Ακύλλας είναι πραγματικά ευγενής και διακριτικός στη συμπεριφορά του.
Παρεμπιπτόντως, συναναστραφήκατε τους ντόπιους όσο η παραγωγή βρισκόταν σε εξέλιξη;
Μ.Α.Χ.: Φυσικά, είναι εξαιρετικοί άνθρωποι! Μάλιστα θα τολμήσω να πω πως γνωρίζω περισσότερο κόσμο στη Νίσυρο παρά στη γειτονιά μου στη Μαδρίτη! Ακόμα και τώρα έχω αναμνήσεις με τα πρόσωπα και τα ονόματα πάρα πολλών κατοίκων. Για παράδειγμα, το πανέμορφο σπίτι που βλέπετε στην ταινία ανήκει σε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι τον Κώστα και την Σοφία, τους οποίους θυμάμαι με πολλή αγάπη. Σέβομαι αφάνταστα τους πάντες στο νησί, όλοι τους ήταν υπομονετικοί και μας βοήθησαν πάρα πολύ. Επίσης είμαι βέβαιος πως έπαιξε ρόλο το ότι Έλληνες και Ισπανοί έχουμε παρόμοια νοοτροπία. Συχνά αρκεί μια ματιά για να συνεννοηθούμε.
Ε.Σ.: Έτσι ακριβώς, οι μεταξύ μας σχέσεις κύλισαν πάρα πολύ εύκολα, ακόμα και με το συνεργείο στο οποίο συμμετείχαν άνθρωποι διαφορετικών χωρών.
Στην ταινία ακούγεται ένα συγκεκριμένο ελληνικό τραγούδι το οποίο με εξέπληξε ευχάριστα που το επιλέξατε. Πώς καταλήγει ένα παλιό κομμάτι του Παύλου Σιδηρόπουλου σε μια διεθνή παραγωγή ενός Ισπανού σκηνοθέτη;
Μ.Α.Χ.: Λοιπόν, η ιστορία έχει ως εξής. Ένα βράδυ στη Νίσυρο έπινα με φίλους σε ένα μικροσκοπικό μπαρ που λέγεται Φαλιμέντο. Ιδιοκτήτρια είναι μια γοητευτική γυναίκα, η Παρασκευή. Οι γιοί της, Σωτήρης και Γιάννης, δουλεύουν επίσης εκεί αλλά το συγκεκριμένο βράδυ απλώς έπιναν και τραγουδούσαν. Κάποια στιγμή που ήμουν στην τουαλέτα τους ακούω να λένε το τραγούδι της ταινίας. Προφανώς τότε δεν είχα ιδέα τι ήταν, στα αυτιά μου ακουγόταν απλώς σαν ένα ροκ κομμάτι. Όμως ο τρόπος που το τραγουδούσαν με έκανε να καταλάβω αμέσως πως επρόκειτο για κάτι εξαιρετικά σημαντικό για εκείνους. Αφού βγήκα από το μπάνιο, περίμενα υπομονετικά να τελειώσει το τραγούδι, τους παρακάλεσα να μου πουν ποιο ήταν, κι έτσι έπειτα το έβαλα στην ταινία. Μάλιστα, αν προσέξεις, στη σκηνή του καραβιού όπου ακούγεται έχουμε βάλει προσεκτικά στο φόντο και μια φωτογραφία του Σιδηρόπουλου!
Περισσότερες πληροφορίες
Παράθυρο στη Θάλασσα
Η Μαρία, μια πενηνταπεντάχρονη Ισπανίδα αντιμέτωπη με μια δυσοίωνη πρόγνωση υγείας, ταξιδεύει στα ελληνικά νησιά παρέα με τις φίλες της. Στη Νίσυρο θα ερωτευτεί τον Στέφανο και σύντομα θα κληθεί να αποφασίσει αν θα επιστρέψει στην οικογένειά της ή αν θα συνεχίσει τη ζωή της στο νησί μαζί του, μέχρι το τέλος.
