Για τον Βαρδή Μαρινάκη η φύση είναι θηρίο

Ο σκηνοθέτης του «Ζίζοτεκ», δέκα χρόνια μετά το «Μαύρο Λιβάδι», επιστρέφει με ένα φιλμ που εξερευνά την ιδιαίτερη σχέση ενός αγοριού με έναν άντρα. Ο δημιουργός απάντησε στις ερωτήσεις μας για το νέο του εγχείρημα, το οποίο έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο σημαντικό φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι στο τμήμα East of West.

Ο νατουραλισμός μπλέκεται με μαγικά στοιχεία στο ύφος του «Ζίζοτεκ» με έναν παραμυθένιο τρόπο. Πώς πετύχατε τη σωστή ισορροπία μεταξύ τους;
Πρόκειται όντως για μια ταινία στην οποία συνυπάρχουν αυτά τα στοιχεία. Έχω επιλέξει η σύνδεση μεταξύ πραγματικού και φανταστικού, όπως και μεταξύ ρεαλισμού και παραμυθιού, να γίνεται με ένα τρόπο ελλειπτικό. Η ταινία καθοδηγεί το θεατή με ένα λεπτό νήμα χωρίς εντυπωσιασμούς, έτσι έγκειται στη γενναιοδωρία του θεατή να μη σπάσει αυτό το νήμα ώστε να ολοκληρωθεί το ταξίδι που προτείνουμε.

Όπως και στο «Μαύρο Λιβάδι», η φύση είναι το μείζον συστατικό της ιστορίας. Τι σας γοητεύει σε αυτήν;
Μου αρέσει να βρίσκομαι στη φύση γιατί ηρεμώ και εξιτάρομαι. Στο «Ζίζοτεκ» την αντιμετώπισα ως έναν ακόμα χαρακτήρα, συγκεκριμένα της έδωσα συμβολικά τη μορφή ενός ζώου. Η φύση είναι ένας τόπος όπου οι άνθρωποι συναντιούνται με κάτι αρχέγονο. Ένα μέρος όπου απεκδύουμε την κοινωνική μας ταυτότητα, για αυτό αμβλύνονται οι δυνατότητες αλλαγής της συμπεριφοράς μας.

H πίστη είναι το τελευταίο καταφύγιο των ενήλικων ηρώων έπειτα από τις αμαρτίες αν θέλετε, που διέπραξαν;
Όπως και η φύση, έτσι η θρησκεία και εγκατάλειψη διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στις ταινίες μου. Νομίζω έχει μια λογική άνθρωποι που έχουν ζήσει απομονωμένοι να βρίσκουν στήριγμα στη θρησκεία. Στο «Ζίζοτεκ» όμως η ιστορία οδηγεί τους ήρωες να αντικαθιστούν τη θρησκεία με την έκσταση και τη φύση, να δημιουργούν δηλαδή από την αρχή κάτι ιερό με αυτά τα υλικά.

Η παράδοση έρχεται να συμπληρώσει τον καμβά της αφήγησης. Πώς επιλέξατε σε ποια κομμάτια της να δώσετε έμφαση;
Πρωτίστως ήθελα να απεικονίσω το πανηγύρι σαν τελετουργικό το οποίο να οδηγεί σε μια εγκατάλειψη. Ακόμα, με ενέπνευσαν οι αναφορές σε νεράιδες και ο τρόπος με τον οποίο για να ξεφορτωθούν ένα πνεύμα πρέπει να χορέψουν δαιμονισμένα προτού απελευθερωθούν. Νομίζω εδώ είναι προφανής η αντιστοίχιση με τους ήρωες της ταινίας.

Οι έννοιες της πατρότητας και της μητρότητας έρχονται αναπόφευκτα στο μυαλό βλέποντας την ταινία. Είναι η φροντίδα ενός παιδιού η μεγαλύτερη πρόκληση για έναν ενήλικα;
Θα μπορούσαμε να το πούμε και αντίστροφα, πως δηλαδή η φροντίδα του ενήλικου είναι η μεγαλύτερη πρόκληση ενός παιδιού. Αυτό τουλάχιστον συμβαίνει στο «Ζίζοτεκ». Αλλά, το να μεγαλώνεις ένα παιδί είναι κάτι τόσο υπέροχο που δεν περιγράφεται με λόγια. Είναι σαν τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής σου ο οποίος όμως διαρκεί μία ζωή. Ευτυχώς η γυναίκα μου είναι η καλύτερη μητέρα του κόσμου και το κοριτσάκι μας μεγαλώνει πιστεύω πολύ όμορφα. Φυσικά, κάνω κι εγώ ό,τι μπορώ!

Πώς νιώσατε όταν επιστρέψατε σε γύρισμα μετά από δέκα χρόνια;
Πέρασαν πολλά χρόνια είναι αλήθεια, η ερώτηση πονάει. Αλλά ένιωσα πως απολάμβανα μια ακραία πολυτέλεια όταν είχα τη χαρά να ετοιμάσω τόσο όμορφες σκηνές με τους έξυπνους και δημιουργικούς συνεργάτες μου. Είχα συνηθίσει στους ρυθμούς της διαφήμισης όπου όλα διαρκούν λίγο και οι σκηνές γυρίζονται μηχανικά. Έπειτα λοιπόν από αυτήν την εμπειρία, μπορώ να πω πως η ταινία με «διέφθειρε»! Τώρα πια θέλω να κάνω μυθοπλασία με κάθε τρόπο, είτε στο σινεμά είτε με μια μίνι σειρά.