Ο Γάλλος σταρ των «Ονειροπόλων» μιλάει για τη ρομαντική κομεντί που σκηνοθέτησε και στην οποία, ως πρωταγωνιστής, πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στην Λετισιά Καστά και την Λίλι Ρόουζ Ντεπ.
Ποιό ήταν το κίνητρό σας για να γυρίσετε αυτή την ταινία;
Το να δουλέψω με τον Ζαν – Κλοντ Καριέρ. Είναι ο σεναριογράφος του Μπουνιουέλ, του Γκοντάρ, του Μαλ, του Φόρμαν... Με βοήθησε στην πρώτη ταινία μου, την οποία συζητήσαμε και μου πρότεινε ιδέες. Εδώ η αρχική ιδέα ήταν δική μου και ξεκίνησε από μια σκηνή: ένας άντρας κλαίει γιατί τον άφησε η γυναίκα του. Εξελίχτηκε σε μια ρομαντική κομεντί με ένα μάλλον κοινότοπο θέμα, αλλά προσπαθήσαμε να προσθέσουμε μερικά τρικ και να την κάνουμε πιο πικάντικη.
Το στοίχημα ήταν να υπάρχει ένα ζωντανό χιούμορ διαρκώς παρόν και κάθε σκηνή να είναι μια μικρή έκπληξη. Ο Ζαν – Κλοντ είναι εξαιρετικός σ' αυτό, γράφοντας καθεμιά σκηνή με τρόπο που θα αιφνιδιάσει το θεατή, όπως γίνεται εδώ από το ξεκίνημα της ταινίας. Η πρώτη σεκάνς είναι άμεση, αστεία και δραματική συγχρόνως, κάνοντάς μας αμέσως συμμέτοχους στα προβλήματα του Αμπέλ, η φιλενάδα του οποίου του ανακοινώνει πως είναι έγκυος από τον καλύτερό του φίλο.
Πόσο σας μοιάζει ο Αμπέλ ως χαρακτήρας;
Μοιραζόμαστε πολλά κοινά στοιχεία, αλλά η ταινία δεν είναι αυτοβιογραφική. Όπως κι αυτός, έτσι κι εγώ είμαι αρκετά αναποφάσιστος, σχεδόν πάντα αφήνω τις γυναίκες να έχουν τον τελικό λόγο. Αποφεύγω τις συγκρούσεις στις σχέσεις μου και γενικά δεν είμαι επιθετικός, όπως κι ο Αμπέλ. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να είμαστε σκληροί καμιά φορά, αλλά τον Αμπέλ τον φανταζόμουν σαν έναν ήρωα του Τριφό, ένα είδος Αντουάν Ντουανέλ. Επίσης, το χιούμορ του ήρωα είναι το δικό μου, το οποίο πήρα σίγουρα από τη μητέρα μου. Ήταν η ψυχή του πάρτι, πολύ ζωντανός άνθρωπος.
Προσπαθούν να κρύψουν τις επιθυμίες τους, δεν ομολογούν τι αισθάνονται κι αυτό για μένα είναι η κεντρική ιδέα της ταινίας, γύρω από την οποία στήθηκε όλο το σενάριο. Πιστεύω επίσης πως αυτή η απόκρυψη γεννά ένα ενδιαφέρον παιχνίδι με το θεατή, ο οποίος ψάχνει να βρει τι σκέφτονται στην πραγματικότητα οι χαρακτήρες.
Πότε αποφασίσατε πως θέλετε να κάνετε και καριέρα σκηνοθέτη;
Από πολύ μικρός, από την αρχή της κινηματογραφικής ζωής μου. Μεγάλωσα στα πλατό, μιας και ο πατέρας μου είναι σκηνοθέτης και η μητέρα μου ηθοποιός, και μου άρεσε πολύ να παρατηρώ τους ηθοποιούς. Το βρίσκω ακόμα και τώρα συναρπαστικό και η καλύτερη θέα είναι από την καρέκλα του σκηνοθέτη. Το να πρωταγωνιστείς ταυτόχρονα, όμως, είναι ένα πρόβλημα. Πρέπει να μάθω να το κάνω χωρίς άγχος, χωρίς να το σκέφτομαι, γιατί έτσι παύουν να το σκέφτονται κι οι ηθοποιοί, οπότε παίζουν πιο χαλαρά μαζί σου την κάθε σκηνή.
«Ο Ροσελίνι έλεγε πως στο σεξ και στο θάνατο η κάμερα πρέπει να κάνει ένα βήμα πίσω, κάτι που προσπαθώ να ακολουθήσω κι εγώ. Κι ως θεατής όμως, δεν νιώθω καλά με τις απόλυτα ρεαλιστικές σκηνές βίας και σεξ».
Πώς έγινε η επιλογή των δυο πρωταγωνιστριών; Η Λετισιά Καστά είναι και σύζυγός σας...
Την εκτιμώ πολύ ως ηθοποιό και σας διαβεβαιώ πως δεν πήρε το ρόλο επειδή κοιμάται με τον σκηνοθέτη... Συζητήσαμε αρκετά πάνω στο χαρακτήρα της Μαριάν, στον οποίο πρόσθεσε αρκετά πράγματα και κυρίως τον ήρεμο, εσωτερικό και τελικά πονηρό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τον ασταθή συναισθηματικά Αμπέλ. Την Λίλι – Ρόουζ την γνώρισα στο «Πλανητάριο» και όταν της έστειλα το σενάριο μού απάντησε αμέσως «Είμαι η Εβ». Τώρα, βέβαια, έχει αλλάξει από την εποχή των γυρισμάτων, αλλά τότε ήταν ίδια η ηρωίδα.
Ξαναβλέπετε τις δικές σας ταινίες;
Τις παλιές πιο εύκολα, αλλά είναι μια διαδικασία που με κάνει κι αισθάνομαι άβολα. Δεν μ' αρέσουν πολλά από το παίξιμό μου...
Τι είδους ταινίες προτιμάτε να βλέπετε ως θεατής;
Μπορώ να δω οτιδήποτε, αλλά προτιμώ τα πιο ανθρωποκεντρικά φιλμ, όχι απαραίτητα δράματα. Για παράδειγμα, μου άρεσε πολύ ο «Ευτυχισμένος Λάζαρος» και αυτή η γλυκύτητα της Ρορβάκερ, η έλλειψη επιθετικότητας από τη σκηνοθετική ματιά της. Με γοητεύουν οι διακριτικοί σκηνοθέτες κι ίσως επειδή είμαι θαυμαστής του Τριφό, προσπαθώ να έχω ένα πιο χαλαρό στιλ και μια συναισθηματική ματιά.
Ο Ροσελίνι έλεγε πως στο σεξ και στο θάνατο η κάμερα πρέπει να κάνει ένα βήμα πίσω, κάτι που προσπαθώ να ακολουθήσω κι εγώ. Κι ως θεατής όμως, δεν νιώθω καλά με τις απόλυτα ρεαλιστικές σκηνές βίας και σεξ. Εκτός αν μιλάμε για τον Κεσίς, ο οποίος σε παρασύρει με έναν ξεχωριστό τρόπο, σε βάζει στο μυαλό και στο κορμί των πρωταγωνιστών, οπότε όλη αυτή η«σωματικότητα» έρχεται αβίαστα, απολύτως φυσικά...
Δείτε το τρέιλερ της ταινίας
Περισσότερες πληροφορίες
Ένας Πιστός Άντρας
Οκτώ χρόνια μετά τον χωρισμό τους ο Αμπέλ συναντά ξανά τη Μαριάν, η οποία τον είχε αφήσει για τον καλύτερό του φίλο, και προσπαθεί να την κερδίσει ξανά.
