Με αφορμή το μιούζικαλ «Rock of Ages», θυμόμαστε την παθιασμένη σχέση του σινεμά με τις οργισμένες ηλεκτρικές κιθάρες. Βρίσκουμε τις αιτίες που γέννησαν αυτό το απολαυστικό καλλιτεχνικό πάντρεμα κι εντοπίζουμε τις πιο feelgood στιγμές του ροκ στην οθόνη.
Από τη δεκαετία του ’50, οπότε το πνεύμα του rock ’n’ roll εισβάλλει απρόσκλητο, φουριόζικο κι επαναστατικό, τινάζοντας συθέμελα τον αμερικανικό κομφορμισμό στην οθόνη μέχρι σήμερα, η σχέση του κινηματογράφου μαζί του ήταν πάντα στενή. Το ροκ, η απόλυτη έκφραση του αδάμαστου πνεύματος, κατάφερε να απελευθερώσει τα καταπιεσμένα ένστικτα του ανθρώπου πέρα από τις συναυλιακές σκηνές και στο καλλιτεχνικά εύφλεκτο φιλμ. Συνυφασμένο κατά καιρούς με αμφισβήτηση, εφηβική επαναστατικότητα, ηδονισμό, ψυχοτρόπα ναρκωτικά, παραισθητικούς χορούς και κάθε λογής ασωτία, στοίχειωσε με την πρωτόγονη ορμή του την οθόνη.
Οι στιγμές που το ροκ κατάφερε να γίνει ιδανικός πρωταγωνιστής είναι τόσο πολλές… σχεδόν όσα βρόμικα σόλα μπορεί να γεννήσει μια ηλεκτρική κιθάρα. Η ροκ όπερα «Rock of Ages» του Άνταμ Σάνκμαν, ωστόσο, έρχεται να μας θυμίσει την ξεγνοιασιά των ’80s, τότε που οι μουσικοί με τη λακ στα μαλλιά και τα κολλητά δερμάτινα παντελόνια προσέφεραν αυθεντική διασκέδαση και μια ανεπανάληπτα απολαυστική απόδραση από την πεζή πραγματικότητα.
Για να βρεις τους feelgood δημιουργικούς προγόνους του «Rock of Ages», πρέπει να ψάξεις αρκετά μακριά… Δίπλα στα εξεγερμένα φιλμ των ’50s, όπως ο «Επαναστάτης Χωρίς Αιτία» (1955) και η «Ζούγκλα του Μαυροπίνακα» (1955), ξεφυτρώνουν ανέμελα μιούζικαλ σαν το success story του «Rock Around the Clock» (1956), με πρωταγωνιστές τους Μπιλ Χάλεϊ, Comets και Platters.
Η ροκ δράση τη δεκαετία του ’60 μεταφέρεται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όπου ολόκληρη η Αγγλία έχει παραδοθεί στην εκρηκτική επαναστατικότητα της νεολαίας απέναντι στον άκαμπτο βρετανικό συντηρητισμό. Το 1964 οι Beatles θα καταφέρουν με πηγαίο αυθορμητισμό και ανέμελη ελαφρότητα να απεικονίσουν στην οθόνη τη χαμογελαστή επίθεσή τους στο κατεστημένο της εποχής με το «A Hard Day’s Night». Μπορεί το ντοκιμαντέρ «Don’t Look Back» (1967), με πρωταγωνιστή τον Μπομπ Ντίλαν, να σήμανε τη γέννηση του βιντεοκλίπ και το «Gimme Shelter» των Rolling Stones (1970) να υπήρξε το σκληρό και μακάβριο τέλος της ροκ αθωότητας, αλλά η δεκαετία του ’70 που αρχίζει δείχνει να αφήνει πίσω της το ανήσυχο πνεύμα των πρόσφατων κοινωνικών κινημάτων, δίνοντας έμφαση στον οπτικό ευδαιμονισμό.
Το 1973 οι τελευταίες εβδομάδες της ζωής του Ιησού παρουσιάζονται με ευαγγελικό εκμοντερνισμό και απενεχοποιημένη κιτς αισθητική στην κινηματογραφική μεταφορά της επιτυχημένης ροκ όπερας του Μπρόντγουεϊ «Jesus Christ Superstar». Μόλις δύο χρόνια αργότερα θα έρθει το «Tommy», μάλλον το καλύτερο ροκ μιούζικαλ στην κινηματογραφική ιστορία, με τις μουσικές των Who να παντρεύονται δεξιοτεχνικά με το χρωματικό κορεσμό και την εκκεντρική εξτραβαγκάντζα των ’70s.
Στις 30 Νοεμβρίου 1979 κυκλοφορεί το «The Wall» των Pink Floyd, το μεγαλύτερο concept album όλων των εποχών, το οποίο σηματοδοτεί κι ένα τέλος εποχής για ένα ολόκληρο μουσικό είδος. Μετά τη διδακτική κινηματογραφική μεταφορά του από τον Άλαν Πάρκερ, έρχεται το 1984 το «The Spinal Tap» του Ρομπ Ράινερ, με διαφορά η διασκεδαστικότερη ροκ ταινία, ένα οργιαστικό mockumentary που σατίριζε τις παθογένειες της άγριας καλλιτεχνικής εμπορευματοποίησης. Η ηλεκτρονική μουσική φτάνει στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ως κάτι νέο και άφθαρτο, τη στιγμή που το ροκ δείχνει σημάδια βαθιάς παρακμής. Στις αρχές των ’90s το grunge δίνει βαθιές ανάσες στο κουρασμένο είδος, τη στιγμή που το σινεμά ψάχνει να επαναπροσδιορίσει τις σχέσεις μαζί του. Στη συνέχεια το «Velvet Goldmine» (1998) κάνει μια εύστοχη κριτική στη γυαλιστερή κενότητα του glam rock, ενώ το «High Fidelity» (2000) γίνεται η κινηματογραφική βίβλος της indie μουσικής.
Στα ’00s ο απερίγραπτος ευτραφής ροκάς Τζακ Μπλακ θα καταφέρει να ανανεώσει το είδος του feelgood ροκ μιούζικαλ με το «Ένα Σχολείο Πολύ Ροκ» (2003) και την «Πένα του Πεπρωμένου» (2006). Τώρα το «Rock of Ages» είναι έτοιμο να γράψει τη δική του σελίδα στο πολυγραφότατο κινηματογραφικό πεντάγραμμο, έχοντας στο μουσικό του οπλοστάσιο αγαπημένες μελωδίες από Def Leppard, Foreigner, Journey, Poison, REO Speedwagon, Twisted Sister και τον Τομ Κρουζ σε μία από τις καλύτερες ερμηνευτικές στιγμές της καριέρας του. Αλήθεια, ποιος μπορεί να αρνηθεί ένα καλοκαιρινό ροκ ξεφάντωμα στην οθόνη;
Περισσότερες πληροφορίες
Rock of Ages
Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι προσπαθούν να κάνουν καριέρα ως ροκ τραγουδιστές, πιάνοντας δουλειά στο μυθικό κλαμπ «Bourbon Room» του Λος Άντζελες το 1987.
