«Μου αρέσουν οι τύποι ταλιμπάν»
Υποδέχομαι τον Σπύρο Παπαδόπουλο συγχαίροντάς τον για την ερμηνεία του στο «Πεθαίνοντας στην Αθήνα» του Νίκου Παναγιωτόπουλου και εισπράττω αμέσως την αποστομωτική ερώτηση «είστε κουλτουριάρα;». Ευτυχώς το ύφος του είναι τόσο ήπιο και γαλήνιο που δεν εκλαμβάνω το ερώτημα ως επίθεση - κάθε άλλο. Ακολουθεί μια «συνωμοτική» κουβέντα για την πραγματικότητα γύρω μας όπως καθορίζεται σήμερα από την τηλεόραση, για τη θέση του μέσα σ' αυτήν, αλλά και για το θάνατο του άντρα-κυνηγού όπως ο Ανδρέας που υποδύεται στην ταινία. Όσο για το χιούμορ του, όπως το ξέρετε, αλήτικο και ευγενές ταυτόχρονα.
Από τη Βένια Βέργου
Τι σας λείπει από τον Νίκο Παναγιωτόπουλο τώρα που τελείωσε η ταινία;
Ο ίδιος ο Παναγιωτόπουλος. Γενικά δεν είμαι εύκολος άνθρωπος, αλλά μπορώ να «παντρευτώ» οποιονδήποτε αγαπάει και κοιτάζει μόνο τη δουλειά του, τους ταλιμπάν όπως τους λέω, τους φανατικούς, τους αθώους ανθρώπους. Ένας τέτοιος άνθρωπος με κερδίζει αμέσως. Έτσι είναι κι ο Νίκος. Δεν έπαιξε δηλαδή τόσο ρόλο αν μου άρεσε το σενάριο ή ο ήρωας, όλα αυτά τα παρέκαμψα και είπα «πάω στο πλευρό του Νίκου και θα δούμε αν θα είμαι καλός». Είναι ταγμένος άνθρωπος και μου αρέσουν όσοι υπερασπίζονται τα λάθη τους και τα ελαττώματά τους με το ίδιο σθένος που υπερασπίζουν και τις αρετές τους.
Σας αρέσουν οι ταινίες του;Δεν τις έχω δει όλες, γιατί δεν είμαι πολύ σινεφίλ ξέρετε. Δουλεύω πολύ κι αν έχω μια ελεύθερη ώρα -που δεν έχω- δεν θα πάω σινεμά, κάθομαι στο σπίτι. Έχω χάσει πολλές καλές ταινίες. Δεν είμαι καθόλου ασκημένος θεατής. Αλλά μου αρέσει ο ίδιος ο Παναγιωτόπουλος.
Μιούζικαλ, Νίκος Παναγιωτόπουλος κι ένας ήρωας με τρεις γυναίκες που πεθαίνει είναι σχεδόν επικίνδυνος συνδυασμός. Σας φόβισε καθόλου το εγχείρημα;Όχι, καθόλου. Αντιθέτως. Κατ' αρχάς, ο Ανδρέας είναι ένας ενδιαφέρων ήρωας, ένας άντρας όπως τον φαντασιωνόμαστε όλοι στην ηλικία του λίγο πολύ... Ε, και γενικά καλό είναι να ρίχνεις καμιά ματιά προς το επέκεινα. Έγιναν διάφορες ζυμώσεις μέσα μου όταν τον υποδυόμουν. Στις σκηνές του νοσοκομείου δεν ήξερα αν πεθαίνει ο Ανδρέας ή εγώ. Έλεγα στη Μαριάννα, τη γυναίκα του Παναγιωτόπουλου, «φαντάζεσαι να με πιάσουν εδώ πέρα οι γιατροί και να μου βρουν κι εμένα τίποτα;».
Καθόλου ευχάριστη κατάσταση...Δεν το πιστεύω. Έχω ασχοληθεί τελευταία με το θέμα, γιατί έχασα πρόσφατα τη μητέρα μου και τρελάθηκα, έχασα τον κόσμο. Διάβασα πολύ, λοιπόν, και πιστεύω ότι δεν μπορεί να μην έχει μια γοητεία η πορεία προς το άγνωστο - παρότι η μετάβαση είναι χωρίς γυρισμό. Ανάλογα με το τι άνθρωπος είσαι, σε τρώει ένας διάολος μέσα σου για το τι σε περιμένει... Διάβασα το βιβλίο μιας Ελβετίδας, η οποία συντρόφευε ανθρώπους λίγο πριν από το θάνατό τους, κυρίως παιδιά, κι έλεγε πως οι 105 στους 100 φεύγουν χαρούμενοι... Ε, αυτό το πιστεύω.
Ας γυρίσουμε στους ζωντανούς. Τι κάνει έναν άντρα γύρω στα πενήντα να θέλει τρεις γυναίκες;Ό,τι κάνει έναν άντρα γύρω στα ογδόντα να θέλει τρεις γυναίκες! Ο αγαπημένος μου και πολύ σημαντικός δάσκαλος Πέλλος Κατσέλης, παρότι το 'κρυβε και δεν ήθελε να μας μεταδίδει τέτοια πράγματα, ακόμη και στα ογδόντα του έβλεπες πώς άλλαζε συμπεριφορά μπροστά στις γυναίκες, γυάλιζε το μάτι του. Η γοητεία του άντρα νομίζω πως έγκειται στο ότι δεν ωριμάζει ποτέ, παραμένει κυνηγός και επιπόλαιος.
Στον Παναγιωτόπουλο άρεσε πολύ κι ο συνδυασμός σας με τον Στάθη Λιβαθινό, μια και προέρχεστε από δύο κατεξοχήν διαφορετικά «γήπεδα» του θεάτρου.Αν ο ηθοποιός ξέρει καλά το «τόπι», από όποιο προπονητικό σύστημα κι αν προέρχεται, θα τα βρει με τον άλλον. Αν δεν το ξέρεις το «τόπι», αλλά είσαι καλός στο να εκτελείς προπονητικά συστήματα, τότε θα 'χεις πρόβλημα. Ας πούμε, ένας ηθοποιός που ξέρει τόσο καλά τη δουλειά του όσο ο Βέγγος δεν υπάρχει περίπτωση να μην τα βρει ακόμη και με τον Μαρμαρινό. Αν δύο άνθρωποι ξέρουν καλά το αντικείμενο, απ' όποια πλευρά κι αν το 'χουν προσεγγίσει, θα τα βρούνε.
Στην ταινία έγινε μια πολύ ωραία κινηματογράφηση της Αθήνας...Από την αρχή ο Παναγιωτόπουλος ήθελε να δείξει πως ό,τι ζουν οι ήρωες συμβαίνει εδώ στην Αθήνα. Αφού σε ένα γύρισμα κοντά στο Σύνταγμα ήρθε ένας μπάτσος να μας πει ότι κόβαμε την κυκλοφορία, και του λέει ο Νίκος «τι λες ρε, στον τόπο μου θα μου πεις εμένα να μην κάνω ταινία, εγώ εδώ έχω μεγαλώσει, εσύ από πού είσαι;». Κι έφυγε ο άνθρωπος. Ταλιμπάν κανονικός, όταν θέλει να κάνει κάτι, περνάει κι από τοίχο.
Τι συμβαίνει όταν μπαίνετε σε μια τράπεζα; Είστε ένας σταρ, ακόμη κι αν ο όρος σας φαίνεται ανόητος.Έλα, Παναγία μου... Αυτοί οι όροι στην Ελλάδα των ανυπότακτων Γαλατών ηχούν τουλάχιστον γελοίοι. Ότι μαϊμουδίζουμε ξένες πρακτικές, το σταρ σίστεμ, τους σελέμπριτι κ.λπ., το θεωρώ τόσο κουτό. Οι Έλληνες μασάνε εύκολα με το γυαλιστερό, το «in», και κοπαδοποιούνται. Υπάρχει κι αυτός ο δυισμός: πρέπει να πάνε με την «τάδε» ή τη «δείνα» σταρ, και φανατίζονται λες και δεν υπάρχει τίποτε άλλο στον κόσμο. Αν βγάλεις αυτή την επιφανειακή κρούστα, από κάτω υπάρχει πολύ ζέον και φλεγόμενο πράγμα το οποίο όμως δεν πουλάει. Περνάμε και το φασισμό της τηλεόρασης. Με σταματάνε στο δρόμο και μου λένε «Σπύρο, γεια σου τι κάνεις, εμένα δεν με ξέρεις βέβαια, δεν είμαι τίποτα...», και τους λέω «ρε, είστε με τα καλά σας, επειδή δεν σας ξέρω δεν είστε τίποτα, τι 'ναι αυτά που λέτε;». Μία από τις φορές που έχω αισθανθεί μεγάλη ντροπή ήταν σε ένα φανάρι που περίμενα πεζός να περάσω απέναντι. Δίπλα μου στεκόταν ένας κύριος και στα είκοσι μέτρα μαθήτριες σχολείου μαζεμένες. Ο κύριος δίπλα μου ήταν ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. Εγώ τότε έκανα τους «Απαράδεκτους», νομίζω, και με το που με βλέπουνε τα κορίτσια τον σπρώχνουνε, μου ορμάνε κι αρχίζουν να με φιλάνε, να με τραβάνε... Δεν εννοώ βέβαια ότι εκείνος είχε ανάγκη κάτι τέτοιο, αλλά είναι μια εικόνα ούτε καν χαριτωμένη.
Ναι, αλλά στην τηλεόραση εμφανιζόσασταν -κι εμφανίζεστε- εσείς, και όχι ο Αγγελόπουλος.Δεν διαφωνώ. Αλλά αν πάτε μια βόλτα στην Πράγα, ας πούμε, στις αφίσες δεν θα δείτε αυτά που βλέπουμε εμείς εδώ, θα δείτε το τάδε σύνολο να παίζει εκεί, το άλλο που παίζει αλλού, οι αξίες είναι τελείως διαφορετικές. Εμείς τσιμπάμε πολύ εύκολα με το γυαλιστερό. Περνάμε το νεοπλουτισμό μας. Θα περάσει βέβαια, αλλά όχι τόσο γρήγορα ώστε να το ζήσω εγώ.
Η κριτική σε μια κατάσταση όπου μεγάλη ευθύνη φέρει η τηλεόραση από έναν άνθρωπο της τηλεόρασης έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Ποια ικανοποίηση αντλείτε από το «Στην υγειά μας» και το «Τοις μετρητοίς»;Το «Στην υγειά μας» είναι μια δουλειά που νομίζω ότι γράφει ιστορία - κι αυτό δεν το έχω πει για καμία άλλη δουλειά μου. Υπερασπίζεται ένα είδος τραγουδιού που δεν είναι στην πρώτη γραμμή, αλλά μας αφορά. Έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρείται ηρωισμός ένα αφιέρωμα στον Γκάτσο. Πουθενά αλλού δεν θα δείτε ένα τέτοιο αφιέρωμα. Αλλά και το «Τοις μετρητοίς» είναι από τις εκπομπές που κρατάνε αντίσταση. Μία στις δέκα ερωτήσεις είναι γύρω από την Ελλάδα και την ελληνική γλώσσα που είναι η προσωπική μου μανία και υπάρχει μεγάλη ανταπόκριση από τους πιτσιρικάδες. Φέτος μάλιστα πρόσθεσα κάτι για το οποίο καμαρώνω: ένα τετράλεπτο στην αρχή που λέγεται «όταν συμβεί στα πέριξ». Πηγαίνω σε απομονωμένα χωριά με ένα μαυροπίνακα και παίζουμε «Τοις μετρητοίς» με τους ντόπιους. Η ιδέα μού ήρθε όταν βρέθηκα κάποτε σ' ένα καφενείο στα Φουρνά Ευρυτανίας κι οι άνθρωποι πάθανε τρέλα. Ήπιαμε τα τσίπουρά μας με τις ώρες, και ο παπάς μου είπε «δεν ξέρεις τι τους έκανες, όλο το χειμώνα θα μιλάνε γι' αυτήν τη βραδιά». Πηγαίνουμε λοιπόν σε χωριά των τριάντα κατοίκων, που όταν περνάει αυτοκίνητο γίνεται θέμα.
Βένια Βέργουvvergou@athinorama.gr
