Μιλώντας στο postcast του Μπρετ Ίστον Έλλις, γνωστού συγγραφέα και σεναριογράφου, ο Κουέντιν Ταραντίνο παρουσίασε μια προσωπική λίστα με ταινίες που ξεχωρίζει από τον 21ο αιώνα, επιλέγοντας μία ταινία ανά δημιουργό. Ο γνωστός Αμερικανός σκηνοθέτης εξήγησε ότι σημείωσε ‘ότι του ήρθε πρώτο στο μυαλό’ χωρίς να αφιερώσει ιδιαίτερα πολύ χρονό για να καταλήξει σε μία οριστική κατάταξη. Πρόκειται λοιπόν για μια καθαρά προσωπική, ανεπίσημη λίστα, στην οποία φυσικά δεσπόζουν αρκετές ιδιαίτερα βίαιες ταινίες. Ας δούμε λοιπόν το top 20:
Μαύρο Γεράκι: Η Κατάρριψη
(σκηνοθέτης: Ρίντλεϊ Σκοτ)
Το 1993, μια αποστολή Aμερικανών κομάντο στο Μογκαντίσου της Σομαλίας με σκοπό τη σύλληψη ενός πολέμαρχου, μετατρέπεται σε μεγάλο φιάσκο που κόστισε τη ζωή 18 στρατιωτών και την κατάρριψη δύο ελικοπτέρων προηγμένης τεχνολογίας. "Μου άρεσε όταν το είδα για πρώτη φορά, αλλά νομίζω ότι ήταν τόσο έντονο που δεν λειτούργησε για εμένα τότε, και δεν το κράτησα μαζί μου με τον τρόπο που θα έπρεπε […] Από τότε, το έχω δει μερικές φορές, όχι πολλές, αλλά νομίζω ότι είναι ένα αριστούργημα […] αυτή είναι η μόνη ταινία που πραγματικά ακολουθεί πλήρως την ιδέα του σκοπού και του συναισθήματος, προσπαθεί να βγάλει το vibe του Αποκάλυψη Τώρα’ και νομίζω ότι το πετυχαίνει,” είχε να πει ο σκηνοθέτης.
Toy Story 3
(σκηνοθέτης: Λι Άνκριτς)
"Τα τελευταία πέντε λεπτά μου ράγισαν την καρδιά, και αν προσπαθήσω καν να μιλήσω για αυτό το τέλος, θα αρχίσω να κλαίω με λιγμούς. Είναι απλά απίστευτη.. Είναι σχεδόν μια τέλεια ταινία. Και δεν έχουμε καν αναφερθεί στα σπουδαίες κωμικές στιγμές της, οι οποίες δεν τελειώνουν ποτέ.”
Χαμένοι στην Μετάφραση
(σκηνοθέτης: Σοφία Κόπολα)
"Ερωτεύτηκα τόσο πολύ το Χαμένοι στη Μετάφραση που κατέληξα να ερωτεύομαι τη Σοφία Κόπολα και τα φτιάξαμε [γέλια]. Την φλέρταρα και την κόρταρα, και το έκανα όλο αυτό δημόσια. Ήταν σαν να ήταν βγαλμένο από μυθιστόρημα της Τζέιν Όστεν. Δεν την γνώριζα αρκετά καλά για να βγούμε ραντεβού, αλλά συνέχιζα να πηγαίνω σε εκδηλώσεις για να την δω[…] Μίλούσα με τον Πέδρο Αλμοδόβαρ γι' αυτό, και συμφωνήσαμε και οι δύο ότι ήταν μια τόσο κοριτσίστικη ταινία, με τόσο απολαυστικό τρόπο. Είχα να δω κάτι τέτοιο πολλά χρόνια.”
Δουνκέρκη
(σκηνοθέτης: Κρίστοφερ Νόλαν)
"Ακόμα μία ταινία που αρχικά δεν μου άρεσε […] Υπάρχει μια πραγματική μαεστρία σε αυτήν, και την είδα ξανά και ξανά και ξανά. Την πρώτη φορά, δεν ήταν σαν να με άφησε αδιάφορα απλά ήταν τόσο σοκαριστική, που αισθάνθηκα ότι δεν ήξερα πραγματικά τι έβλεπα, ήταν σχεδόν υπερβολική. Μετά τη δεύτερη φορά που την είδα, το μυαλό μου μπόρεσε να την επεξεργαστεί λίγο περισσότερο, και μετά την τρίτη και τέταρτη φορά με άφησε άφωνο.”
Θα Χυθεί Αίμα
(Πολ Τόμας Άντερσον)
"Ο Ντάνιελ Ντέι-Λούις. Η old school προσέγγιση της ταινίας. Είχε μια παλιά χολιγουντιανή δεξιοτεχνία χωρίς να το κάνει επιτηδευμένα. Ήταν η μόνη ταινία που έχει γυρίσει ποτέ ο Πολ Τόμας Άντερσον, και του το ανέφερα, που δεν έχει σκηνικό. Η φωτιά είναι ό,τι πιο κοντινό σε σκηνικό έχει αυτή η ταινία. Ασχολείται με την αφήγηση και την πορεία της ιστορίας, και το κάνει απίστευτα.”
Zodiac
(Ντέιβιντ Φίντσερ)
"Όταν είδα για πρώτη φορά το Zodiac, δεν μου άρεσε και πολύ, και μετά άρχισε να παίζει στην τηλεόραση και συνειδητοποίησα ότι παρακολουθούσα με ενδιαφέρον 20 λεπτά, 40 λεπτά, εδώ και εκεί, καταλαβαίνοντας ότι ήταν πολύ πιο συναρπαστικό από ό,τι το θυμάμαι, και με τραβούσε συνεχώς σε διαφορετικά σημεία, οπότε αποφάσισα να ξαναδώ αυτό τη καταραμένη ταινία, και ήταν μια εντελώς διαφορετική εμπειρία από εκείνο το σημείο και μετά. Κάθε έξι ή επτά χρόνια το παρακολουθώ ξανά, και είναι μια πολυτελής εμπειρία.”
Ασταμάτητο
(Τόνι Σκοτ)
"Είναι μια από τις αγαπημένες μου τελευταίες ταινίες ενός σκηνοθέτη. Την έχω δει τέσσερις φορές και κάθε φορά που τη βλέπω, μου αρέσει περισσότερο. Αν με ρωτούσες χρόνια πριν, θα έβαζα το Man on Fire στη λίστα, αλλά το Unstoppable είναι μια από τις πιο αγνές απεικονίσεις της action αισθητικής του Τόνι. Οι δύο πρωταγωνιστές είναι υπέροχοι μαζί και η ταινία γίνεται όλο και καλύτερη.”
Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής
(Τζορτζ Μίλερ)
"Δεν είχα σκοπό να το δω για τον απλό λόγο ότι σε ποιον κόσμο όπου υπάρχει ο Μελ Γκίμπσον, δεν του ζήτησαν να υποδηθεί τον Μαξ; Θέλω τον Μαντ Μελ! Πέρασαν εβδομάδες και εβδομάδες και εβδομάδες, και ο κόσμος συνέχιζε να μιλάει για το πόσο καλό ήταν, και ο Φρεντ, ο μοντέρ μου, έλεγε: ‘Σοβαρά μιλάω, πρέπει να το δεις’. Μετά το είδα. Τα σπουδαία σημεία του είναι τόσο σπουδαία, και παρακολουθείς έναν πραγματικά εξαιρετικό σκηνοθέτη. Είχε όλα τα χρήματα του κόσμου και όλο τον χρόνο του κόσμου για να κάνει ακριβώς ό,τι σκεφτόταν”
Tο Ξύσιμο των Νεκρών
(Έντγκαρ Ράιτ)
"Tο αγαπημένο μου σκηνοθετικό ντεμπούτο, αν και ο Έντγκαρ έκανε μια φτηνή πρώτη ταινία για την οποία δεν του αρέσει να μιλάει […] Μου άρεσε πολύ το σύμπαν που δημιούργησε. Το σενάριο είναι πραγματικά καταπληκτικό, είναι μια από τις πιο αξιομνημόνευτες ταινίες σε αυτή τη λίστα. Δεν είναι παρωδία ταινιών με ζόμπι, είναι μια πραγματική ταινία με ζόμπι, και εκτιμώ τη διάκριση.”
Μεσάνυχτα στο Παρίσι
(Γούντι Άλεν)
"Πραγματικά δεν αντέχω τον Όουεν Γουίλσον. Την πρώτη φορά που είδα την ταινία, την λάτρεψα και την μίσησα εξαιτίας του. Τη δεύτερη φορά που την είδα, σκέφτηκα ‘α, εντάξει, μην είσαι τόσο βλάκας, δεν είναι και τόσο κακός’. Την τρίτη φορά που την είδα, διαπίστωσα ότι παρακολουθούσα μόνο αυτόν.”
Battle Royale
(Κίντζι Φουκασάκου)
Ο Tαραντίνο κατηγορεί ανοιχτά την συγγραφέα της σειράς The Hunger Games για αντιγραφή του Battle Royale, λέγοντας ότι οι κριτικοί βιβλίου θεώρησαν το έργο πρωτότυπο, επειδή δεν είχαν δει την ιαπωνική ταινία, ενώ οι κριτικοί κινηματογράφου αναγνώρισαν αμέσως τη συγγένεια.
Big Bad Wolves: Στο Στόμα των Λύκων
(Άαρον Κεσάλες, Ναβότ Παπουσάντο)
Ο Ταραντίνο επαινεί το σενάριο και τον χειρισμό του θέματος, λέγοντας πως η ταινία πάει πιο μακριά από το Prisoners του Ντενί Βιλνέβ, με πιο ατρόμητο τόνο.
Jackass: The Movie
(Τζεφ Τρεμέιν)
Ο σκηνοθέτης χαρακτηρίζει την ταινία ως αυτή που τον έκανε να γελάσει περισσότερο τα τελευταία είκοσι χρόνια. Θυμάται ότι στα γυρίσματα του "Kill Bill" έβαλε το συνεργείο να δει το φιλμ, επειδή θεωρούσε πως ήταν εξαιρετικά αστείο από την αρχή έως το τέλος.
Ένα Σχολείο Πολύ Ροκ
(Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ)
Ο Ταραντίνο θυμάται να βλέπει την ταινία στον κινηματογράφο, σχολιάζοντας την εξαιρετικά θετική αντίδραση του κοινού στην αίθουσα. Σημειώνει ότι η συνεργασία του Τζακ Μπλακ με τον Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ και τον σεναριογράφο Μάικ Γουάιτ έδωσε ένα αποτέλεσμα που του θυμίζει κλασικές αθλητικές κωμωδίες, όπως το Bad News Bears.
Τα Πάθη του Χριστού
(Μελ Γκίμπσον)
Για την αμφιλεγόμενη ταινία του Γκίμπσον, ο Ταραντίνο σχολιάζει κυρίως την απεικόνιση της βίας, την οποία βρίσκει εξαιρετικά σκηνοθετημένη. Παραδέχεται όμως ότι σε ορισμένες από τις πιο ακραίες σκηνές γέλασε, καθώς αυτή είναι η φυσική του αντίδραση στο έντονο gore.
Σάρκα και Αίμα
(Ρομπ Ζόμπι)
Ο Ταραντίνο βλέπει την ταινία ως εξέλιξη του στυλ του Ρομπ Ζόμπι, με στοιχεία βίαιου αμερικανικού western και horror, τα οποία, όπως λέει, δεν υπήρχαν με αυτή τη μορφή πριν.
Chocolate
(Prachya Pinkaew)
Μια λιγότερο γνωστή στο ευρύ κοινό ταϊλανδέζικη ταινία πολεμικών τεχνών. Ο Ταραντίνο εντυπωσιάζεται από τη φυσική δράση και τις σκηνές μάχης, σημειώνοντας ότι η νεαρή πρωταγωνίστρια προπονούνταν χρόνια για τον ρόλο και ότι οι σκηνές kung-fu είναι από τις καλύτερες που έχει δει.
Moneyball
(Μπένετ Μίλερ)
Για το βιογραφικό φιλμ που διαδραματίζεται στον χώρο του μπέιζμπολ, ο Ταραντίνο στέκεται στην ερμηνεία του Μπραντ Πιτ. Τη χαρακτηρίζει μία από τις αγαπημένες του πρωταγωνιστικές ερμηνείες των τελευταίων δύο δεκαετιών, υποστηρίζοντας ότι ο ηθοποιός κουβαλά την ταινία στις πλάτες του.
Το Καταφύγιο Του Τρόμου
(Ελάι Ροθ)
Ο Ταραντίνο ξεχωρίζει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του φίλου και συνεργάτη του Ίλαΐ Ροθ για τον συνδυασμό χιούμορ και σπλάτερ. Αναφέρει ότι η ένταση που χτίζεται στο πρώτο μέρος οδηγεί σε ένα τελευταίο εικοσάλεπτο με ιδιαίτερα μαύρο χιούμορ και ότι, παρότι το Hostel μπορεί να θεωρηθεί η πιο ολοκληρωμένη δουλειά του Ροθ, αυτή παραμένει η προσωπική του αγαπημένη.
West Side Story
Στίβεν Σπίλμπεργκ
Για τη νέα εκδοχή του κλασικού μιούζικαλ, ο Ταραντίνο δηλώνει πως αποδεικνύει ότι ο Σπίλμπεργκ εξακολουθεί να κάνει ιδιαίτερα δυναμικό σινεμά. Τη χαρακτηρίζει μια από τις πιο ζωντανές ταινίες του τα τελευταία χρόνια και συγκρίνει έμμεσα το επίπεδο ενέργειας με αυτό του Σκορσέζε στον 21ο αιώνα. Όχι και τόσο κολακευτικά για τον δεύτερο. Εκφράζει επίσης την έκπληξή του για το πόσο του άρεσε ο Άνσελ Έλγκορτ στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
