Ήταν ίσως η πλέον αναμενόμενη ταινία του φεστιβάλ και πράγματι ο "Άμνετ" δικαίωσε όλες τις προσδοκίες. Διασκευάζοντας το μυθιστόρημα της Ιρλανδέζας Μάγκι Ο'Φάρελ "Hamnet", η βραβευμένη με δυο Όσκαρ Κλόι Ζάο ("Καλπάζοντας με το Όνειρο", "Η Χώρα των Νομάδων") επιστρέφει στην Αγγλία του 16ου αιώνα και αφηγείται μια παθιασμένη ερωτική ιστορία. Η Άνιες, μια γυναίκα του δάσους, και ο Γουίλ, ένας άντρας των γραμμάτων, θα γίνουν ταίρι ενάντια στις αντιρρήσεις ενός κλειστού, συντηρητικού περιβάλλοντος, ο πραγματικός εχθρός της σχέσης τους, όμως, θα αποδειχθεί ο ίδιος τους ο εαυτός. Μια απώλεια θα διαλύσει την οικογενειακή τους γαλήνη, αλλά ο αγώνας τους να την αντιμετωπίσουν θα γίνει στα χέρια της Ζάο μια συναρπαστική, σεναριακά πρωτότυπη και βαθιά συγκινητική, σπαραξικάρδια υπαρξιακή οδύσσεια. Ταυτόχρονα, μια λυτρωτική ωδή στην αξία της τέχνης και ένα ιστορικό δράμα με ευρηματική προσέγγιση στο σαιξπηρικό έργο, με μια από τις σαρωτικότερες κινηματογραφικές ερμηνείες των τελευταίων χρόνων. Η Τζέσι Μπάκλεϊ δεν έχει αντίπαλο για το Όσκαρ α΄ ρόλου, ενώ το "Άμνετ" είναι η ταινία που θα αναμετρηθεί σε όλες τις πρωτοκλασάτες κατηγορίες με τα "Μια Μάχη Μετά την Άλλη" και "Συναισθηματική Αξία".
Μαζί με το "Father Mother Sister Brother" του Τζιμ Τζάρμους, το οποίο εγκαινίασε το 66ο φεστιβάλ της συμπρωτεύουσας, το φιλμ της Κλόι Zάο είναι το talk of the town, επισκιάζοντας ενδιαφέροντα δράματα όπως το γιαπωνέζικο "Ρενουάρ" της ("Πλάνο 75"), μια μινιμαλιστική και μελαγχολική ιστορία ενηλικίωσης, και τη "Σιωπηλή Φίλη" της Ίλντικο Ενιέντι ("Η Ψυχή και το Σώμα"), ένας (υπερβολικά) χαμηλότονος στοχασμός πάνω στη σχέση του ανθρώπου με τη φύση, την εξουσία, τη γνώση και το πέρασμα του χρόνου. Δυο ταινίες που έρχονται από μεγάλα φεστιβάλ, Κάννες και Βενετία, αντίστοιχα, όπως και ο "Ιθύνων Νους", η υποτονική, υπερβολικά αποδραματοποιημένη προσέγγιση της Κέλι Ρέιχαρντ ("First Cow") στα αμερικανικά 70s μέσα από μια κοενική δραμεντί κλοπής τεσσάρων πινάκων από ένα μουσείο της Μασαχουσέτης. Το μαύρο χιούμορ, αλλά σε μικρές, πυκνές και κοινωνικά δισειδυτικές δόσεις χαρακτηρίζει και το σπονδυλωτό "Homo Sapiens" των Γκαστόν Ντουπράτ και Μαριάνο Κον ("Ο Επιφανής Πολίτης"), το οποίο ανατέμνει μέσα από 16 πικάντικες, παιχνιδιάρικες βινιέτες την αργεντίνικη καθημερινότητα. Από την άλλη, το πολύ πιο σοβαρό, γυρισμένο στη χώρα μας "Παραμερίζοντας τα Σύννεφα" ("Cast Aside the Clouds") των Μέρι Ντάρλινγκ, Μπρε Βέιντερ και Φελίτσια Σομπχανί αποτυπώνει με απλοϊκό διδακτισμό τη σκληρότητα του θεοκρατικού ιρανικού καθεστώτος, βάζοντας απέναντί του τον έρωτα μιας δυναμικής νέας γυναίκας κι ενός κοσμικού γιατρού.
