Το γαλλοφωνο "Nouvelle Vague" του Αμερικανού σκηνοθέτη Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ ("Dazed and Confused", η τριλογία του "Πριν το Ξημέρωμα", "Μεγαλώνοντας") μας ταξιδεύει στο ασπρόμαυρο Παρίσι του 1959 και περιγράφει τα γυρίσματα του "Με Κομμένη την Ανάσα" του πρωτοεμφανιζόμενου Ζαν-Λικ Γκοντάρ. Μιας εμβληματικής ταινιας, της ριζοσπαστικότερης του ανατρεπτικού γαλλικού νέου κύματος, το οποίο άλλαξε όλους τους παραδοσιακούς κανόνες της κινηματογραφικής αφήγησης.
Τα 400 Χτυπήματα (Φρανσουά Τριφό, 1959)
Προτού σταθεί πίσω από την κάμερα, ως κριτικός του θρυλικού περιοδικού "Cahiers du Cinema", ο Φρανσουά Τριφό είχε "προειδοποιήσει" την κινηματογραφική κοινότητα για την παρατεταμένη στασιμότητα την οποία βίωνε, μην αφήνοντας χώρο στην καλλιτεχνική πρωτοτυπία. Τις απόψεις που ανέλυσε στο κείμενο-τομή "Μια κάποια τάση στο γαλλικό σινεμά" (Ιανουάριος 1954), πέντε χρόνια μετά τις έκανε πράξη με το αριστουργηματικό ντεμπούτο του. Τα "400 Χτυπήματα" απέδειξαν πως οι ταινίες μπορούν να γυριστούν με διαφορετικό, πιο ευφάνταστο τρόπο και πως ο κινηματογράφος διαθέτει τεράστιες δυνατότητες. Όπως είχε γραφτεί και στην κριτική του "α", το φιλμ συνδυάζει "μια ονειρική συμφωνία ρεαλιστικών στιγμών, μια αφοπλιστική χειρονομία που ενώνει το σελιλόιντ με την καθαρή ποίηση, και την πικρή "αλήθεια εκεί έξω” με την κινηματογραφική απόλαυση".
Ο Ωραίος Σέργιος (Κλοντ Σαμπρόλ, 1958)
Το ντεμπούτο του Κλοντ Σαμπρόλ άνοιξε το δρόμο για τους υπόλοιπους της νουβέλ βαγκ. Το ψυχογράφημα του Γάλλου εμβαθύνει στη σχέση δύο φίλων που επανενώνονται μετά από χρόνια. Μόνο που ο ένας υποφέρει από αλκοολισμό, έτσι ο άλλος δεν έχει άλλη επιλογή από το να τον βοηθήσει να ξαναφτιάξει τη ζωή του. Απόπειρα, όμως, που φέρνει σοβαρές αναταράξεις στη σχέση τους. Κοφτερός υπαρξισμός και αιχμηρή απεικόνιση των αποσιωπημένων σεξουαλικών επιθυμιών, δίνουν τον τόνο στην ταινία που μας σύστησε το ταλέντο των Ζαν-Κλοντ Μπριαλί και Ζεράρ Μπλεν, κατεξοχήν πρωταγωνιστών του κύματος.
Με Κομμένη την Ανάσα (Ζαν-Λικ Γκοντάρ, 1960)
Τα επεισοδιακά γυρίσματα της πρώτης ταινίας του Ζαν-Λικ Γκοντάρ αποτελούν και τον πυρήνα του "Nouvelle Vague". Μεταξύ των τελευταίων της παρέας του "Cahiers" που δεν είχαν κάνει ακόμα μεγάλου μήκους, ο Γκοντάρ κατάφερε να πείσει τον παραγωγό Ζορζ ντε Μποργκάρ να χρηματοδοτήσει το μεγαλόπνοο εγχείρημά του. Ο ισχυρός χρηματοδότης, ωστόσο, αγνοούσε πως ο σκηνοθέτης δεν είχε καμία διάθεση να κάνει οτιδήποτε διά της συμβατικής οδού. Το σενάριο ήταν μόλις λίγες σελίδες, ο Γκοντάρ αποφάσιζε παρορμητικά τι θα γυριζόταν το πρωί της ίδιας μέρας, οι λήψεις γίνονταν στο δρόμο με μια κάμερα χειρός που δεν κατέγραφε ήχο και συχνά το συνεργείο δεν ήταν καν βέβαιο τι ήταν αυτό που έφτιαχναν. Διόλου τυχαία, όταν παρακολούθησαν ένα μέρος του γυρισμένου υλικού, τίποτα δεν έβγαζε νόημα. Στο κλαμπ των απορημένων ανήκαν και οι πρωταγωνιστές, ο άγνωστος τότε Ζαν-Πολ Μπελμοντό και η χολιγουντιανή σταρ Τζιν Σίμπεργκ, η οποία έπιανε συχνά τον εαυτό της να αναρωτιέται πώς έμπλεξε σε αυτό το πράγμα…
Η Κλεό Από τις 5 έως τις 7 (Ανιές Βαρντά, 1962)
Τυπικά, ήδη από το 1955 με το άψογο "Pointe Courte", η Ανιές Βαρντά είχε δείξει πως κάτι αρχίζει να αλλάζει στο γαλλικό σινεμά. Με τη σπουδαία "Κλεό", όμως, εδραιώθηκε και η ίδια ως δημιουργός. Υπόδειγμα σκηνοθετικής λιτότητας, η αφήγηση της Βαρντά εξελίσσεται κατά τη διάρκεια μιάμισης ώρας στην ημέρα μιας γυναίκας που περιμένει ανήσυχη τα αποτελέσματα ιατρικών εξετάσεων. Όσο χρόνο περνάμε μαζί της, ενδόμυχα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη δύναμη του δικού μας βλέμματος πάνω της, του κοινωνικού γύρω της καθώς περπατά στο δρόμο, αλλά και των κρίσεων που διαμορφώνουμε με βάση τη συμπεριφορά της. Ένα από τα πιο ευφυή δείγματα της νουβέλ βαγκ.
Το Παρίσι Μας Ανήκει (Ζακ Ριβέτ, 1961)
Ενδεχομένως ο πιο ιδιοσυγκρασιακός όλων των auteur του ρεύματος, ο Ζακ Ριβέτ υπήρξε αξιοπρόσεκτος σκηνοθέτης, η παρασκηνιακή συνδρομή του προς στους συναδέλφους του, όμως, ήταν καθοριστική. Μερικοί από αυτούς, όπως ο Γκοντάρ, εμφανίζονται στο ντεμπούτο του, μια ωδή στην αστική περιπλάνηση και τη νεανική αβεβαιότητα.
.jpg?quality=85&404=default&v=4)
