'Deliver Me From Nowhere': O Τζέρεμι Άλεν Γουάιτ 'βλέπει' Όσκαρ ως Μπρους Σπρίνγκστιν

Πέρυσι ήταν ο Τίμοθι Σαλαμέ που ανέλαβε να ενσαρκώσει έναν ζωντανό θρύλο της αμερικανικής μουσικής, κρατώντας το ρόλο του Μπομπ Ντίλαν στο "A Complete Unknown" (Τζέιμς Μάνγκολντ), ερμηνεία που τον οδήγησε στη δεύτερη οσκαρική υποψηφιότητα της καριέρας του. Κάτι αντίστοιχο φιλοδοξεί να πετύχει τώρα ο Τζέρεμι Άλεν Γουάιτ, δημοφιλέστατος χάρη στη συμμετοχή του στην πολυβραβευμένη σειρά "The Bear", ο οποίος μπαίνει στη θέση του "Αφεντικού" στην ταινία "Springsteen: Deliver Me From Nowhere" που σκηνοθετεί ο πάντα υποβλητικός Σκοτ Κούπερ ("Σκουριασμένη Πόλη").

Ο μύθος του Μπρους Σπρίνγκστιν

Στ’ αλήθεια δεν υπάρχουν πολλά να γράψει κανείς για τον Μπρους Σπρίνγκστιν που να μην έχουν ειπωθεί ήδη. Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, πως ο 76χρονος σήμερα καλλιτέχνης συνεχίζει να γεμίζει μεγάλα στάδια παγκοσμίως, ενώνοντας δύο και τρεις γενιές ανθρώπων στην ίδια κερκίδα, δίνοντας συναυλίες που ξεπερνούν τις τρεις ώρες σε διάρκεια. Κάθε φορά που βρίσκεται σε περιοδεία, οι οπαδοί που ακολουθούν τον Αμερικανό ανά τον κόσμο μοιάζουν με διεθνές κίνημα.

Ωστόσο, η φήμη του άρχισε να απογειώνεται πολύ νωρίτερα, και συγκεκριμένα τη δεκαετία του ’70. Το υψηλής έντασης ροκ εντ ρολ σε δίσκους-ορόσημα όπως τα "Born to Run" (1975), "Darkness on the Edge of Town" (1978) και "The River" (1980) έκανε διάσημο το όνομα του Σπρίνγκστιν, σύντομα όμως ακολούθησε ένα δυσβάσταχτο ψυχολογικό τίμημα.

Εδώ αξίζει να θυμίσουμε πως εκείνη την εποχή, εκτός από τις συχνές πιέσεις των δισκογραφικών εταιρειών, συγκροτήματα και καλλιτέχνες που είχαν μόλις "σκάσει" καλούνταν να αντεπεξέλθουν και στις προσδοκίες ενός μεγαλύτερου ακροατηρίου με συχνές κυκλοφορίες, παρουσίες στον Τύπο και συναυλίες. Σε αυτό το ήδη επιβαρυμένο πλαίσιο, ο τρόπος δουλειάς του Σπρίνγκστιν αποδείχθηκε ακόμα πιο εξουθενωτικός.

Είναι ενδεικτικό πως μετά την επιτυχία του "Born to Run" ξεκίνησε ένα tour που άρχισε το καλοκαίρι του 1975 κι ολοκληρώθηκε την άνοιξη του 1977, λίγες μέρες πριν μπει στο στούντιο για τις ηχογραφήσεις του "Darkness…", οι οποίες διάρκεσαν εννέα μήνες! Με τη ρουτίνα να επαναλαμβάνεται για τις ανάγκες του "River", ενός διπλού άλμπουμ είκοσι κομματιών, όταν πια είχε μπει για τα καλά η δεκαετία του ’80, ο μουσικός ήταν αναπόφευκτα εξουθενωμένος.

Είχαν μεσολαβήσει επιπλέον μια επίπονη και κοστοβόρα νομική διαμάχη με τον έως τότε μάνατζέρ του Μάικ Άπελ, καθώς και δύο πρωτοσέλιδα σε "Newsweek" και "Times" που τον έφεραν αντιμέτωπο με κριτική η οποία έπληξε την αυτοπεποίθησή του. Κάπως έτσι, ο Αμερικανός βρέθηκε σε ένα προσωπικό και καλλιτεχνικό σταυροδρόμι στο οποίο και εμβαθύνει το "Deliver Me From Nowhere".

Ένα νέο κούρδισμα

Νιώθοντας την υπαρξιακή ανάγκη να επανεφεύρει τον εαυτό του, ο Σπρίνγκστιν αποτραβήχτηκε στο Νιου Τζέρσι, αφέθηκε στις folk επιρροές του και παρέδωσε το βαθιά προσωπικό και εντελώς lo-fi άλμπουμ "Nebraska". Ο σήμερα εμβληματικός δίσκος το 1982 θεωρήθηκε απογοήτευση από τη δισκογραφική εταιρεία του μουσικού και δεν άγγιξε το μαζικό κοινό των προηγούμενων κυκλοφοριών, ωστόσο φώλιασε στις καρδιές των πιστών ακροατών του "Αφεντικού".

Όπως έχει πει χαρακτηριστικά και ο Γουάιτ: "Το ωραίο με το "Nebraska” είναι ότι τα τραγούδια είναι τόσο όμορφα γραμμένα, που το μόνο που χρειάζεται είναι να πεις τις λέξεις και νιώθεις αμέσως κοντά τους, μέσα στο χαρακτήρα". Έναν ήρωα, βέβαια, τον οποίο στην αρχή ήταν διστακτικός ως προς το αν θα τον ενσαρκώσει.

Πείστηκε να συμμετάσχει, τελικά, στην παραγωγή διότι ο Κούπερ είχε δώσει ήδη τα διαπιστευτήριά του σκηνοθετώντας το ενδοσκοπικό και οσκαρικό μουσικό φιλμ "Crazy Heart", ενώ και ο ίδιος ο Σπρίνγκστιν είχε εγκρίνει προσωπικά την επιλογή του. Μάλιστα, οι δύο άντρες βρίσκονταν σε σταθερή επικοινωνία κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας και είναι ενδεικτικά όσα έχει μοιραστεί σχετικά ο Γουάιτ: "Μίλησα πολύ με τον Μπρους για το "Reason to Believe”, το τελευταίο κομμάτι του δίσκου.

Πάντα μου έδινε λίγη ελπίδα, αλλά ο Μπρους έχει πει δημόσια ότι το θεωρεί το λιγότερο αισιόδοξο τραγούδι του άλμπουμ. Νομίζω ότι αυτός ο δίσκος μιλάει για τη μοναξιά, τους ανθρώπους και την αφάνεια. Και πάντα μου έδινε στήριξη όταν ένιωθα χαμένος ή μόνος". Εδώ είναι μάλλον περιττό να επισημάνουμε πως ο ηθοποιός εξασκήθηκε σχολαστικά επί πέντε μήνες και ερμήνευσε ο ίδιος τα κομμάτια στο "Deliver Me From Nowhere", ενώ είχε την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει την κιθάρα Gibson G-200 με την οποία γράφτηκε το "Nebraska".

Είναι σαφές πως η ταινία έχει στους στόχους της τα βραβεία της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Όμως, κατά τη γνώμη μας, τη σπουδαιότερη διάκριση την έχει κερδίσει ήδη, αφού ο Σπρίνγκστιν έχει δηλώσει για τη δουλειά του Γουάιτ: "Ο Τζέρεμι δεν μιμήθηκε, αλλά ενσάρκωσε την εσωτερική μου ζωή. Η κάμερα κατέγραψε αυτές τις πολυπλοκότητες, για να γίνει ο χαρακτήρας απολύτως πιστευτός. Ήταν μαγικός". Μετά από αυτό, οποιοδήποτε χρυσό αγαλματίδιο μοιάζει, μάλλον, δευτερεύον…