«Η Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ»
Οι γυναίκες, μπροστά και πισω από την κάμερα, πήραν τα αφηγηματικά ηνία μιας κάθε άλλο παρά αδιάφορης Μπιενάλε, από την οποία δεν λείπουν οι κινηματογραφικές συγκινήσεις και οι πολιτικές αντιπαραθέσεις – από τη σινε-βιογραφία του Βλαντίμιρ Πούτιν "Ο Μάγος του Κρεμλίνου" μέχρι τις δηλώσεις, τις διαδηλώσεις και τις διαμαρτυρίες γύρω από τη συνεχιζόμενη γενοκτονία στην Γάζα. Ζήτημα το οποίο ήρθε θεαματικά στο προσκήνιο με τη "Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ" της Κάουθερ Μπεν Χανία (οσκαρικά υποψήφια για τα "Ο Άνθρωπος που Πούλησε το Δέρμα του" και "Τέσσερις Κόρες"). Συνδυάζοντας αληθινές ηχητικές καταγραφές και αναπαριστώντας πιστά τα γεγονότα, το δραματικό θρίλερ της Τυνήσιας δημιουργού μας μεταφέρει ως την Γάζα, όπου τον Ιανουάριο του 2024 μια ομάδα υπαλλήλων της Ερυθράς Ημισελήνου στη Ραμάλα, 80 χιλιόμετρα μακριά, προσπαθούν να συντονίσουν τον απεγκλωβισμό ενός εξάχρονου κοριτσιού (το οποίο μόνον ακούμε) μέσα από ένα αυτοκίνητο, καθηλωμένο από τα ισραηλινά πυρά. Η εξέλιξη είναι συναρπαστική, ο καταιγιστικός ρυθμός δεν παίρνει ανάσα, η μείξη ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας είναι υποδειγματική και η παγίδα του εκβιαστικού μελοδράματος αποφεύγεται - σχεδόν - ολοκληρωτικά. Το αποτέλεσμα είναι μια συγκινητική αντιπολεμική καταγγελία, η οποία, εν μέσω της πιο επείγουσας πολιτικής συγκυρίας, ξεπερνά τα στενά όρια της μεγάλης οθόνης και, συνοδεία δακρύων και χειροκροτημάτων, οδεύει προς ένα ολοκληρωτικό θρίαμβο στα σαββατιάτικα φεστιβαλικά βραβεία. Και όχι μόνο, μιας και ανάμεσα στα ονόματα των συμπαραγωγών βρίσκουμε και τους Μπραντ Πιτ, Γιόακιν Φίνιξ και Ρούνι Μάρα.
Για τον πόλεμο κινάει και η οσκαρική Κάθριν Μπίγκελοου ("The Hurt Locker", "Zero Dark Thirty"), αφηγούμενη από τρεις διαφορετικές οπτικές γωνίες την προσπάθεια διαφόρων ανθρώπων της αμερικανικής στρατιωτικής μηχανής, από απλούς χειριστές ραντάρ ως κορυφαίους γεωπολιτικούς αναλυτές και τον ίδιο τον πρόεδρο των ΗΠΑ, να διαχειριστούν την πιθανή απειλή αιφνίδιου ξεσπάσματος πυρηνικής σύρραξης. Υποτίθεται πως υψώνει και εκείνη τη φιλειρηνική φωνή της, θέλοντας να μας πείσει πως έχουμε μετατρέψει τον πλανήτη μας σε "A House of Dynamite", στην πραγματικότητα, όμως, καλοκουρδίζει ένα ακόμα καταιγιστικό, φετιχιστικά τεχνοκρατικό και μιλιταριστικά αφιονισμένο θρίλερ. Πολύ κοντύτερα στους χαρακτήρες του, ο εκτός συναγωνισμού Γκας Βαν Σαντ δεν αφήνει την ένταση και το σασπένς μιας πραγματικής ιστορίας (στην Ινδιανάπολη του 1977 ένας άντρας, διαμαρτυρόμενος για εξαπάτησή του, απάγει το στέλεχος μιας χρηματοοικονομικής επιχείρησης) να τον παρασύρει σε επίδειξη σκηνοθετικής βιρτουοζιτέ ή εύκολες καταγγελίες. Μετρημένο, δραματικά ισορροπημένο και πικρά χιουμοριστικό, το "Dead Man's Wire" ξεφλουδίζει το αμερικανικό όνειρο με ψύχραιμη ειρωνεία, θυμίζοντάς μας τα σκληρά ηθικά διλήμματα που συνοδεύουν το ουτοπικό κυνήγι του.
Από την άλλη, η Νορβηγή Μόνα Φέστβολντ, σύζυγος και παραγωγός του Μπράντι Κόρμπετ ("The Brutalist"), παραλληλίζει τα σύγχρονα πολιτικοκοινωνικά αδιέξοδα με τα προτεσταντικά ερωτήματα του 18ου αιώνα στο άνισο "Τhe Testament of Ann Lee". Ένα πρωτότυπο, αισθητικά τολμηρό, μα αμήχανο σε τόνο, ρυθμό και πρόθεση... θρησκευτικό μιούζικαλ εποχής, βασισμένο κι αυτό σε αληθινά πρόσωπα και γεγονότα, με την Αμάντα Σέιφριντ ως Αν Λι, ιδρύτρια του κινήματος των Σέικερς. Τέλος, μετά τον "Frankenstein" του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, η κλασική λογοτεχνία εμπνέει και τον Φρανσουά Οζόν, ο οποίος διασκευάζει με ασπρόμαυρη κομψότητα τον "Ξένο" του Αλμπέρ Καμί. Πολύ σοφά, επεμβαίνει ελάχιστα στο πρωτότυπο υλικό, προσφέροντας μια ακόμα συναρπαστικά κυνική οπτική στην έλλειψη νοήματος η οποία έχει κατακλύσει σαρωτικά τη σύγχρονη πραγματικότητά μας. Σαφής χωρίς να γίνεται κραυγαλέος, ο ακούραστος Γάλλος δημιουργός υπογράφει μια από τις καλύτερες ταινίες του και αναβαθμίζεται σε ένα από τα ισχυρά αουτσάιντερ για τις επιλογές του προέδρου της φετινής κριτικής επιλογής Αλεξάντερ Πέιν.
Ευχαριστούμε την Aegean Airlines για την υποστήριξή της στην πραγματοποίηση του ταξιδιού.
