
Αναζητώντας απαντήσεις σε ερωτήματα που ξεκινούν από την εποχή του Προμηθέα και φτάνουν ως τη σύγχρονη πολιτική ορθότητα, η φετινή Μπιενάλε συνέχισε να οραματίζεται έναν κόσμο όπου η ανθρωπιά έχει βίαια εξοριστεί. Την αναζήτησε ο Λάζλο Νέμες στον "Ορφανό", ο Γιώργος Λάνθιμος στην "Βουγονία" και τώρα ο Παρκ Τσαν-γουκ στο "No Other Choice", μια μαύρη σάτιρα των μοντέρνων ηθών τα οποία μας έχει επιβάλλει η ανταγωνιστική καπιταλιστική πραγματικότητα. Ο Νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης του "Old Boy" διασκεύασε με το δικό του τρόπο, σαρκαστικά γκροτέσκο και πολιτικά αιχμηρό, το μυθιστόρημα του Ντόναλντ Γουέστλεϊκ "The Ax", το οποίο έχει μεταφέρει με επιτυχία στο σινεμά ο Κώστας Γαβράς (στον οποίο είναι αφιερωμένο το φιλμ) ως "Τσεκούρι" πριν 20 ακριβώς χρόνια. Ο Παρκ Τσαν-γουκ ακολουθεί την προσπάθεια ενός πρώην μάνατζερ μιας βιομηχανίας χάρτου να ανακτήσει τη χαμένη δουλειά και αξιοπρέπειά του, περιγράφοντας με θεόπικρο χιούμορ και περίσσιο κυνισμό (όχι μακριά από την οπτική του Γαβρά) τη θριαμβευτική, αιματοβαμμένη επικράτηση του αμοραλισμού όχι μόνο στον επαγγελματικό στίβο, αλλά και σ' όλες πλέον τις ανθρώπινες αξίες και σχέσεις.

Μαζί με το χαμηλότονο, μελαγχολικό "La Grazia" του Πάολο Σορεντίνο, ο οποίος άφησε πίσω του τις υπερφίαλες αυταρέσκειες της "Παρθενόπης", και τη λανθιμική "Βουγονία", το "No Other Choice" είναι μια ακόμα ταινία του διαγωνιστικού τμήματος που παίρνει τον τίτλο του φαβορί για κάποιο βραβείο, συμπληρώνοντας το τρίο το οποίο ξεχωρίζει, με 3,5/5, στα αστεράκια τόσο των Ιταλών όσο και των διεθνών κριτικών που δημοσιεύονται στην ημερήσια έκδοση του Ciak. Απόλυτα δίκαια, μιας και o "Μάγος του Κρεμλίνου" του Ολιβιέ Ασαγιάς, πάνω στην παρασκηνιακή άνοδο του Βλαντιμίρ Πούτιν (Τζουντ Λο) στην εξουσία, δεν αποδείχθηκε ένα άλλο "The Apprentice", αλλά μια βαρετή σινε-βιογραφία αντιγραμμένη από την wikipedia, και ο "Frankenstein" του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, σε παραγωγή Netflix, μια χαμένη ευκαιρία. Έχοντας στα χέρια του ένα θέμα που το γνωρίζει άριστα, ο Μεξικανός auteur παρασύρθηκε από μια διδακτική μεγαλομανία και ξεκινώντας από το αριστουργηματικό μυθιστόρημα της Μέρι Σέλεϊ παγιδεύτηκε σταδιακά (η ταινία ξεκινάει εντυπωσιακότατα) όλο και σε βαθύτερα αδιέξοδα ανάμεσα σε θεούς, δαίμονες, προμηθεϊκές αλληγορίες, ρηχή αμετροέπεια και σκηνοθετικούς ακροβατισμούς.

Ανάμικτες εντυπώσεις άφησε τέλος το εκτός συναγωνισμού "Μετά το Κυνήγι" του Λούκα Γκουαντανίνο, ένα γουντιαλενικό δράμα πάνω σε ένα περιστατικό σεξουαλικής κακοποίησης το οποίο φέρνει σε επώδυνο ηθικό δίλημμα την καθηγήτρια φιλοσοφίας του Γέιλ Τζούλια Ρόμπερτς. Η ιστορία έχει ζουμί, οι χαρακτήρες πατούν στο σήμερα, αλλά το σενάριο φλυαρεί καθώς παρασύρεται σε περιττές υποπλοκές και η ματιά του Γκουαντανίνο δεν είναι αρκούντως αιχμηρή, ενώ τα συμπεράσματά του καταλήγουν συγκαταβατικά κι αναμενόμενα. Η πρωταγωνίστριά του τα είπε καλύτερα στη συνέντευξη Τύπου, στην οποία συζητήθηκαν αρκετά καυτά ζητήματα γύρω από την πολιτική ορθότητα, ένα θέμα που το φεστιβάλ δεν φοβήθηκε να θίξει, σε αντίθεση με αυτό της γενοκτονίας της Γάζας, στο οποίο αναφέρονται φωνές (από την πρωτοβουλία Venice4Palestine και την ενυπόγραφη διαμαρτυρία πολλών κινηματογραφιστών μέχρι την παλαιστινιακή καρφίτσα στο πέτο του Λάνθιμου) εκτός "επίσημης γραμμής". Ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής Αλεξάντερ Πέιν επικρίθηκε σφοδρά για την αμήχανη απάντησή του στη σχετική ερώτηση και τώρα όλοι λένε πως προσεύχεται να βγει καλή η ταινία της Κάουθερ Μπέν Χανία "The Voice of Hind Rajab", όπου ένα εξάχρονο κοριτσάκι παγιδεύεται, εν μέσω διασταυρούμενων πυρών, κάτω από ένα φλεγόμενο αμάξι στην Γάζα, ώστε να εξιλεωθεί απονέμοντάς της το Χρυσό Λιοντάρι. Κατά τ' άλλα, στο κόκκινο χαλί η Έμα Στόουν έλαμψε φορώντας Louis Vuitton, η Τζούλια Ρόμπερτς Versace και η Αμάλ Κλούνεϊ Jean-Louis Scherrer...
Ευχαριστούμε την Aegean Airlines για την υποστήριξή της στην πραγματοποίηση του ταξιδιού.