Ο σκηνοθέτης Ορφέας Περετζής μιλά για τη δική του αθηναϊκή "Riviera"

Συνοδεία τεσσάρων βραβείων από το 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και μια πορεία που ξεκίνησε με παγκόσμια πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σάο Πάολο, φτάνει στις μαρκίζες των κινηματογράφων, από 4/9, το ντεμπούτο στη μυθοπλασία του σκηνοθέτη Ορφέα Περετζή ("Στο Κέντρο του Κύκλου", "Iodine: Η Ελλάδα στα Ερείπια του Μεσολογγίου") με τίτλο "Riviera".

Όπως προδίδει ο τίτλος, το φιλμ έχει ως φόντο την παραθαλάσσια αθηναϊκή ριβιέρα και στην υπόθεσή του όλα ξεκινούν από ένα μυστηριώδη λεκέ ο οποίος εμφανίζεται στον τοίχο ενός ξενώνα. Σύμφωνα με την επίσημη σύνοψη: "Η νεαρή Άλκηστη, μαζί με τη μητέρα της, Άννα, διαχειρίζονται το σπίτι τους ως ενοικιαζόμενα δωμάτια. Η Άλκηστη υποστηρίζει ότι μπορεί να επικοινωνήσει με ένα δέντρο και το έχει ονομάσει Tζέρι. Η καλύτερή της φίλη προσπαθεί να την κάνει να είναι πιο εξωστρεφή, αλλά μάταια. Οι μοναδικοί θαμώνες, ο Πέτρος, ένας αποτυχημένος συγγραφέας, δεν έχει πια την οικονομική δυνατότητα να μένει εκεί και το ζεύγος Χατζηβασιλείου απειλεί να φύγει λόγω της μούχλας που όλο και μεγαλώνει στο δωμάτιό τους. Η Άλκηστη βρίσκεται σε άρνηση, προσκολλημένη σε ένα ένδοξο παρελθόν ενώ όλα γύρω της φαίνεται να εξαφανίζονται. Ίσως τελικά το τέλος του κόσμου δεν είναι και τόσο τραγικό".

Με αφορμή, λοιπόν, την κυκλοφορία του "Riviera", ζητήσαμε από τον Ορφέα Περετζή να μοιραστεί με το "α" την εμπειρία του να εντοπίζεις τοποθεσίες και να πραγματοποιείς γυρίσματα σε ένα τόσο φορτισμένο, πολύπαθο και διαδεδομένο στην αθηναϊκή μυθολογία τόπο όπως η ριβιέρα της πρωτεύουσας. Διαβάστε παρακάτω όλα όσα έχει να μας πει.

Οι 66 φοίνικες της 'Riviera' από τον Ορφέα Περετζή

"Αναζητώντας τα locations για τη 'Riviera' ξεκίνησα από την παραλιακή. Από τον Άγιο Κοσμά, εκεί που παλιά ήταν το αεροδρόμιο του Ελληνικού, μέχρι και τη Σαρωνίδα, εκεί που βρίσκεται η  οικογενειακή πανσιόν της πρωταγωνίστριας της ταινίας. Η περιοχή, ειδικά στο ύψος του Άγιου Κοσμά, ήταν και είναι ακόμα, ένα απέραντο εργοτάξιο. Όχι μόνο το κομμάτι του Ελληνικού όπου ήταν το αεροδρόμιο, αλλά και η γύρω περιοχή μέχρι την παραλία, σε όλη την έκταση που είναι τώρα και η πίστα καρτ. Παρόλα αυτά η ρουτίνα συνεχιζόταν κανονικά. Οι λουόμενοι περνώντας μέσα από χαλασμένα συρματοπλέγματα, εγκαταλελειμμένα παρκινγκ και μισογκρεμισμένες δομές, άλλοτε δημόσιες τουαλέτες και αποδυτήρια, κατάφερναν να βρεθούν στην παραλία.

Τη νύχτα επικρατούσε το απόλυτο σκοτάδι, δεν υπήρχε φωτισμός στο κομμάτι προς την παραλία. Παρόλα αυτά η κινητικότητα συνεχιζόταν κάτω από τις γέφυρες και στα εκτός λειτουργίας ασανσέρ μέχρι και την παραλία όπου βρισκόταν ένας μικρός ιδιότυπος καταυλισμός με σκυλιά να τον περιτριγυρίζουν. Το σκοτάδι και τη βοή της κίνησης διέκοπτε το τραμ και λάστιχα αυτοκινήτων να ουρλιάζουν, δυνατές μουσικές και μηχανές να αναπτύσσουν μεγάλες ταχύτητες στην ευθεία της παραλιακής. Λίγο παρακάτω στο ύψος της Βούλας συναντούσες λαμαρίνες και σφραγισμένα παλιά κλαμπς με διάσπαρτες εγκαταλελειμμένες κατασκευές απροσδιόριστης χρήσης.

Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν η έλλειψη ορίων σχετικά με το τι είναι δρόμος, τι είναι οικόπεδο, τι είναι πάρκινγκ, τι είναι μονοπάτι, τι είναι παραλία, τι είναι πάρκο. Αν προσπαθήσεις να περπατήσεις παραλιακά τα όρια είναι δυσδιάκριτα. Οι απανωτές αλλαγές χρήσεων του δημόσιου χώρου δημιουργούν αντιφάσεις. Φανάρια που λειτουργούν χωρίς να οδηγούν κάπου μιας και ο δρόμος είναι τώρα αδιέξοδο. Μάντρες που δεν περικλείουν τίποτα. Πάρκινγκ κλειστά χωρίς πρόσβαση από πουθενά. Δρόμοι που σταματούν ξαφνικά σε βράχια.

Και κάπου ανάμεσα σε ένα παρκινγκ και στα βράχια της παραλίας πρόσεξα δυο φοίνικες που οι κορμοί τους είχαν αγκαλιαστεί. Ήταν μια σχεδόν ρομαντική στιγμή σε ένα τοπίο γεμάτο μελαγχολία. Και σκέφτομαι πως στις περισσότερες φωτογραφίες που έχω ψάχνοντας τοποθεσίες για τα γυρίσματα τις ταινίας υπάρχει και ένας φοίνικας. Άλλοτε ανασηκώνεται μἐσα στο τσιμέντο. Άλλοτε τυλιγμένος με φέιγ βολάν από κάποιο αυτοσχέδιο πάρτι, άλλοτε μισός, χτυπημένος από το κόκκινο σκαθάρι. Και στην ταινία μας οι φοίνικες έχουν την τιμητική τους. Όπως το Τζέρι που μεταφέρει νέα στην ηρωίδα μας από όλους εκείνους που πέρασαν από τη 'Riviera' και χάθηκαν. Πρόσωπα που μνημονεύουμε για κάποιο ηρωικό κατορθώμα ή επειδή έφτιαχναν τους πιο ωραίους λουκουμάδες.

Μέσα σε αυτό το σύμπαν, λοιπόν, ενός απέραντου work in progress, οι πελώριοι φοίνικες αποκτούν μια ρομαντική υπόσταση, στέκονται να μας θυμίζουν μια άλλη εποχή, μια γλυκιά νοσταλγία. Ταυτόχρονα γίνονται και τραγικά σύμβολα μιας φύσης που κακοποιείται συστηματικά από τον άνθρωπο και τον τρόπο που διαχειρίζεται το φυσικό τοπίο. Οι 66 φοίνικες των φωτογραφιών είναι ένα μικρό σημείο αναφοράς για αυτά που συμβολίζει η 'Riviera'. Η ταινία αφιερώνεται σε κάθε ριβιέρα και σε όλες τις κοινότητες που ζούν πάνω σε ακτογραμμές και δοκιμάζονται από τον υπερτουρισμό, την οικολογική καταστροφή και τον καταστροφικό πόλεμο".