Οικογενειακό δράμα ή ψυχολογικό θρίλερ; Πως προσεγγίσατε το ύφος της ταινίας του Ζιλ Μπουρντό;
Δεν μου αρέσουν καθόλου οι ετικέτες. Ούτε στις ταινίες ούτε στους ανθρώπους ούτε στις ιδέες. Φυσικά και χρειαζόμαστε λέξεις για να περιγράψουμε καταστάσεις και συναισθήματα, αλλά τα κουτάκια είναι μια ευκολία για όλους. Έξω απ’ αυτά φοβόμαστε. Μου αρέσει λοιπόν πολύ που η "Απόφαση" είναι μια ακατάτακτη ταινία. Κάπου διάβασα για υπαρξιακό θρίλερ. Μα όλα υπαρξιακά είναι…
Με μια ερμηνευτική πρόκληση μοναδική…
Πράγματι. Μόνος μου σε ένα αμάξι, με τη βοήθεια των φωνών κάποιων ανθρώπων οι οποίες ακούγονται από το τηλέφωνο. Κάτι πολύ ενδιαφέρον πράγματι, γιατί ως ηθοποιός απολαμβάνω να παίζω πρόσωπο με πρόσωπο. Εδώ δεν είχα αυτή τη δυνατότητα, οπότε ήταν ένα βήμα μακρύτερα από τα όριά μου. Δεν το έχω ξανακάνει και η επικοινωνία είναι η ουσία της κινηματογραφικής ή θεατρικής ερμηνείας. Οπότε δούλεψα αντίθετα από τη νοοτροπία, αλλά και τη σιγουριά μου. Ήταν μια μεγάλη εμπειρία…
Πόσο σας δυσκόλεψε όλο αυτό τελικά;
Η ταινία εξελίσσεται σε πραγματικό χρόνο και η κάμερα, εκτός από τα πρώτα λίγα λεπτά, δεν βγαίνει από το αμάξι. Τη γυρίσαμε σε πέντε μέρες, με το σκηνοθέτη ένα αυτοκίνητο μπροστά ή πίσω. Οδηγούσα και μιλούσα διαρκώς. Οι ηθοποιοί στην άλλη άκρη του τηλεφώνου μιλούσαν ζωντανά, οπότε υπήρχε πραγματική αλληλεπίδραση. Δεν συνηθίζω όμως να μιλάω όταν είμαι στο αμάξι, οπότε προετοιμάστηκα για να είμαι πειστικός. Πολλές φορές, όταν πρόκειται για μια ρεαλιστική ταινία, οι λεπτομέρειες μπορεί να σε προδώσουν. Για παράδειγμα, παρατηρούσα φίλους και γνωστούς να οδηγούν και να μιλάνε στο τηλέφωνο. Έχει ενδιαφέρον πως χρησιμοποιούμε τα χέρια μας χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Παρ’ όλο που ο άλλος δεν μας βλέπει, εμείς τα κινούμε, χειρονομούμε ή δείχνουμε κάτι, σαν να ήταν παρών. Να ένα τικ το οποίο υιοθέτησα και νομίζω πως πρόσθεσε αυθεντικότητα στην ερμηνεία.
Η φωνή, η οποία είναι πάντα ένα εκφραστικό εργαλείο για έναν ηθοποιό, εδώ αποκτά κεφαλαιώδη σημασία.
Η φωνή έχει πολλές διαστάσεις. Ειδικά όταν δεν βλέπεις τον άλλον, είναι σαν το ραδιόφωνο. Φαντάζεσαι πράγματα όταν ακούς κάποιον, φτιάχνεις εικόνες, ενώ υπάρχει πάντα το στοιχείο του σασπένς, αφού δεν τον βλέπεις. Δεν μπορείς να τον "διαβάσεις" οπτικά, οπότε μπορείς εύκολα να σκεφτείς πως κρύβεται από εσένα, πως σε παραπλανεί, πως είναι αλλού από εκεί που λέει… Οπότε όταν βλέπουμε τον Ζοζέφ Κρος, τον ήρωά μας, να μιλάει με τον υφιστάμενο και τον προϊστάμενο στη δουλειά του, με τη σύζυγό του, το παιδί του και την άλλη γυναίκα, η αμφιβολία γεννιέται όχι μόνο σε σχέση με το τι ακούει από το τηλέφωνο, αλλά και με αυτά τα οποία λέει ο ίδιος. Τους λέει, άραγε, την αλήθεια για όσα νιώθει και σκέφτεται;
Η "Απόφαση" είναι πιστό ριμέικ τού "Σε Λάθος Χρόνο" του Στίβεν Νάιτ με τον Τομ Χάρντι. Την είδατε την ταινία και τη συζητήσατε με τον Ζιλ Μπουρντό;
Δεν έχω ξαναγυρίσει ριμέικ, αλλά ακόμα και όταν κάνω μια ταινία βασισμένη σε βιβλίο, δεν το διαβάζω. Γιατί θα με επηρεάσει και θα μου φορτώσει βάρος. Προτιμώ να αναμετρηθώ με το χαρακτήρα του Κρος παρά με την ερμηνεία του Τομ Χάρντι. Μου ήταν πιο εύκολο (γέλια). Μου άρεσε πάντως που ένα αγγλόφωνο φιλμ έγινε γαλλόφωνο ριμέικ, γιατί συνήθως συμβαίνει το αντίστροφο.
Η τεχνολογία παίζει ρόλο στην ταινία, μιας και όλα συμβαίνουν επειδή υπάρχουν το κινητό τηλέφωνο και το bluetooth. Ποια η σχέση σας μαζί της;
Πολλές πλευρές της τεχνολογίας είναι θετικότατες. Στον τομέα της επικοινωνίας, στα φάρμακα… Έχουμε όμως χάσει πολλή ανθρωπιά ακολουθώντας την τυφλά. Όλα πια γίνονται τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς. Να επεξεργαστείς ένα γεγονός, να δώσεις ευκαιρίες σ’ έναν άνθρωπο… Αλλιώς βάζεις στα πάντα ετικέτες και μιλάς με συνθήματα, γιατί έτσι κερδίζεις χρόνο. Εγώ γράφω με το χέρι, διαβάζω σενάρια τυπωμένα σε χαρτί, ενώ μου αρέσει πολύ να βάζω δίσκους στο πικάπ. Διαδικασίες οι οποίες με ηρεμούν και μου αφήνουν χρόνο να σκεφτώ.
