Κάθε μέρα που περνάει, ένα καινούργιο γεγονός μας υπενθυμίζει πως η διατήρηση της ιστορικής μνήμης μοιάζει τώρα επιτακτικότερη από ποτέ – κάτι που ισχύει φυσικά για κάθε γενιά και κάθε εποχή. Είναι ζήτημα παιδείας, αλλά και ευθύνης του καθενός μας, μη εξαιρουμένων των καλλιτεχνών. Όπως της ηθοποιού και σκηνοθέτριας Αννέτας Παπαθανασίου ("Καντίρ. Ένας Αφγανός Οδυσσέας", "Οι Νύμφες του Hindu Kush", "Παίζοντας με τη Φωτιά"), τα ντοκιμαντέρ της οποίας διαθέτουν κοινωνική ευαισθησία, με το πρόσφατο "Γελώντας στο Αφγανιστάν" (2022) να θέτει απόλυτα επίκαιρες ερωτήσεις πάνω στις σχέσεις ιστορίας, πολιτικής και τέχνης.
Στο ίδιο μήκος κύματος, ο φακός της Παπαθανασίου εστιάζει τώρα στην εικαστικό και σχολική φίλη της Άρτεμη Αλκαλάη, η οποία μας "ξεναγεί" στο πρωτότυπο έργο της. Φωτογραφίες, μαριονέτες, υφάσματα, τελάρα και βίντεο συνδέουν οικογενειακές ιστορίες με τη μνήμη του Ολοκαυτώματος, το χθες με το σήμερα και το εδώ με το παντού. Εξομολογητικά, συγκινητικά και σχεδόν αθόρυβα (χωρίς ίχνος ακτιβισμού ή στόμφου), τέχνη, ιστορία και συλλογική μνήμη συναντιούνται με έναν αφοπλιστικά απλό κινηματογραφικό τρόπο.
Ελλάδα. 2024. Διάρκεια: 81΄
Περισσότερες πληροφορίες
Η Τέχνη της Μνήμης
Η εικαστικός Άρτεμις Αλκαλάη παρουσιάζει το πρωτότυπο έργο της, το οποίο συνδέει οικογενειακές ιστορίες με τη μνήμη του Ολοκαυτώματος.
