© 3B-Davis-Sutor Kolonko-Arte
Το Κέντρο Πολιτισμού του Κόσμου, ένας από τους χώρους που φιλοξενεί το 75ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου και αναφέραμε ξανά τις προάλλες, βρίσκεται στο ύψος της Πύλης του Βραδεμβούργου μέσα σε ένα πάρκο που, λόγω της έντονης χιονόπτωσης των τελευταίων ημερών, είχε αποκτήσει μια εκτυφλωτική λευκή απόχρωση. Αναπόφευκτα, την ίδια στιγμή, εξαιτίας της τσουχτερής θερμοκρασίας τα μονοπάτια που οδηγούν στο Κέντρο είχαν μετατραπεί σε παγοδρόμιο, προσθέτοντας επίπεδα δυσκολίας στους σινεφίλ που προσέγγιζαν την Μπερλιναλε. Από την άλλη, συμπτωματικά, το σκηνικό αποδείχθηκε άρτια εναρμονισμένο με τον κόσμο του "Ice Tower" που προβλήθηκε στο αμφιθέατρο Μίριαμ Μακέμπα.
Η νέα ταινία της εικονοκλάστριας Λουσίλ Χατζιχαλίλοβιτς ("Αθωότητα") τη βρίσκει να συνεργάζεται ξανά με την Μαριόν Κοτιγιάρ, μία καλλιτεχνική ένωση που οδηγεί σε ένα μικρό κινηματογραφικό θρίαμβο ο οποίος, ωστόσο, δίχασε το κοινό του φεστιβάλ. Το γιατί θα το σχολιάσουμε παρακάτω, αφού πρώτα αναφέρουμε ότι η δράση εκτυλίσσεται από την οπτική γωνία ενός κοριτσιού το οποίο εγκαταλείπει το ορφανοτροφείο όπου ζει, χωρίς να έχει σαφές σχέδιο. Καθώς αναζητά ένα μέρος να περάσει τη νύχτα, εν αγνοία της βρίσκει καταφύγιο σε ένα κινηματογραφικό πλατό όπου αντικρίζει μια ηθοποιό που ενσαρκώνει τη Βασίλισσα του Χιονιού (Κοτιγιάρ) και μαγνητίζεται ακαριαία από εκείνη. Σύντομα οι δυο τους θα αποκτήσουν μια παράξενης έντασης σχέση που οδηγείται σε μια απροσδόκητη κορύφωση.
Είτε σε κερδίσει το "Ice Tower" είτε σε κουράσει εξαιτίας του υπνωτιστικού ύφους του, το βασικό -αν όχι μόνο- επιχείρημα όσων δυσανασχέτησαν με το φιλμ, είναι αδιαπραγμάτευτο πως συνιστά σινεμά σπάνιας κοπής. Η σκηνοθέτρια τοποθετεί την ιστορία της κάπου ανάμεσα στη δεκαετία του ‘60 και του ‘70, έτσι, η αψεγάδιαστη αισθητική της απηχεί μια εποχή που ευδοκιμούσε ο ιδιοσυγκρασιακός arthouse κινηματογράφος και δημιουργοί όπως ο Ζαν Ρολάν που αποτελεί μία από τις εμφανείς επιρροές της παραγωγής. Επίσης, ακόμα πολυτιμότερο, το ότι η Χατζιχαλίλοβιτς αντιλαμβάνεται την έβδομη τέχνη ως εργαλείο εξερεύνησης του κόσμου, την ανθρώπινη εμπειρία ως έναν αχαρτογράφητο χάρτη, ενέργεια που σήμερα βλέπουμε εξαιρετικά σπάνια στη μεγάλη οθόνη.
Έπειτα, το "Ice Tower" σμιλεύεται με ένα γοητευτικά απόκοσμο όσο και εκστατικά επικίνδυνο τρόπο, αφού λαμβάνει χώρα μεταξύ συνειδητού και υποσυνειδήτου. Χωρίς να αγγίζει την ολοκληρωτική κατάδυση στο άγνωστο όπως "Inland Empire" (Ντέιβιντ Λιντς) ή το "Κάτω από το Δέρμα" (Τζόναθαν Γκλέιζερ), η ταινία δεν παύει να μεταβάλλει διαρκώς τα όρια μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας με σκοπό να αφυπνίσει τις θαμμένες αναμνήσεις των ηρωίδων της. Εκεί, εξάλλου, βρίσκονται κρυμμένα τα τραύματα που τροφοδοτούν τις κινήσεις, τα απωθημένα και τις άρρητες επιθυμίες τους.
Κοινώς, το "Ice Tower" διαθέτει όλα τα συστατικά για να εξελιχθεί σε μια σινεφίλ αποκάλυψη, αλλά ακριβώς για τον ίδιο λόγο αποδεικνύεται ευκολότερο να το απορρίψει κανείς παρά να το αγαπήσει. Η Χατζιχαλίλοβις, πάντως, αποτίει ένα μεθυστικό φόρο τιμής στο σκοτάδι, την ομορφιά και την παραφροσύνη του σινεμά, αλλά και την απαράμιλλη ικανότητά του να μετατρέπει τον κόσμο σε επίγειο παραμύθι.
Ευχαριστούμε την Aegean Airlines για τη συνδρομή της στην πραγματοποίηση του ταξιδιού.
Διαβάστε όλα τα νεότερα για το 75ο Φεστιβάλ Βερολίνου εδώ.
