«Anora»
Παραδοσιακά, η απονομή των Χρυσών Σφαιρών (5/1) δεν διαδραματίζει σοβαρό ρόλο στον τρόπο που εντέλει ψηφίζουν τα μέλη της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου στα Όσκαρ, ωστόσο καθορίζει σημαντικά το πώς διαμορφώνονται οι τάσεις και τα φαβορί μέχρι την ύστατη ώρα. Έτσι, κάθε χρόνο οι υποψηφιότητες της Ένωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου του Χόλιγουντ συγκεντρώνουν ξεχωριστό ενδιαφέρον, καθώς δίνουν την κατεύθυνση που πρόκειται να πάρει η κουβέντα γύρω από τα κινηματογραφικά βραβεία. Με τους διεκδικητές των 82ων Χρυσών Σφαιρών να έχουν ανακοινωθεί, τα πρώτα επαγγελματικά σωματεία να έχουν μοιράσει τις δάφνες τους και εν αναμονή των οσκαρικών υποψηφίων (17/1), αυτή είναι μια καλή στιγμή να βγάλουμε ορισμένα συμπεράσματα, αλλά και να τολμήσουμε τις πρώτες προβλέψεις γύρω από τις ταινίες που πιθανότατα θα τιμήσει η Ακαδημία στις 2 Μαρτίου.
Η αινιγματική περίπτωση "Emilia Pérez"
Προς το παρόν, πρωταγωνιστής των Χρυσών Σφαιρών είναι με διαφορά το "Emilia Pérez" που βρίσκεται υποψήφιο σε δέκα κατηγορίες, γράφοντας ιστορία. Η ισπανόφωνη παραγωγή του Γάλλου σκηνοθέτη Ζακ Οντιάρ έγινε το μιούζικαλ που ξεπέρασε σε υποψηφιότητες το εμβληματικό "Cabaret" (Μπομ Φόσι, 1972) και το εμπορικά επιτυχημένο "Barbie" (Γκρέτα Γκέργουιγκ, 2023), αποσπώντας τις περισσότερες για το είδος στην ιστορία του θεσμού. Πλασάρεται έτσι ως υπολογίσιμος ανταγωνιστής των υπολοίπων στα Όσκαρ, χωρίς ωστόσο να έχει "εξασφαλισμένη" διάκριση. Για παράδειγμα, στην κατηγορία της διεθνούς ταινίας είναι σχεδόν βέβαιο πως θα έχει "απέναντι" τον ιρανικό "Σπόρο της Ιερής Συκιάς" (Μοχάμαντ Ρασούλοφ) που έρχεται, επίσης, με διακρίσεις από τις Κάννες, το οποίο αφηγείται μια επίκαιρη ιστορία πολιτικής καταγγελίας. Κι αντίστοιχα, μπορεί ο Οντιάρ να έχει το δικαίωμα να φιλοδοξεί για Όσκαρ καλύτερης ταινίας, όμως η παράδοση δεν είναι με το μέρος του. Τελευταία φορά που η Ακαδημία βράβευσε μιούζικαλ ήταν το μακρινό 2002 ("Σικάγο", Ρομπ Μάρσαλ), ενώ η μοναδική μη αγγλόφωνη παραγωγή που επικράτησε στην κατηγορία ήταν τα καθολικής αποδοχής "Παράσιτα" (Μπονγκ Τζουν-χο, 2019). Επί τη ευκαιρία, εδώ να υπογραμμίσουμε πως παρά τη δεδομένη καλλιτεχνική αξία του, το "Emilia Pérez" έχει διχάσει κοινό και κριτικούς…
Οι arthouse αντίπαλοι
Από την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Βενετίας, όπου απέσπασε διθυράμβους και δάφνες, το διάρκειας 215 λεπτών "Brutalist" του Μπρέιντι Κόρμπετ έχει χαιρετιστεί ως ο arthouse θρίαμβος της σεζόν. Παρ’ όλα αυτά, το γεγονός πως διεκδικεί επτά Χρυσές Σφαίρες και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές θεωρείται τίτλος που θα πρωταγωνιστήσει στα Όσκαρ, συνιστά ένα σχετικό ξάφνιασμα, όχι μόνο εξαιτίας της διάρκειας αλλά και λόγω της αυστηρής φόρμας του, η οποία θέλοντας και μη ανταποκρίνεται στα γούστα ενός πιο σινεφίλ κοινού. Αυτοί οι παράγοντες ίσως επηρεάσουν τις τελικές επιλογές των μελών της Ακαδημίας και αποτελούν "ελαττώματα" τα οποία δεν έχει το εξίσου εκλεπτυσμένο αισθητικά "Κονκλάβιο". Το παπικό δράμα του Έντουαρντ Μπέργκερ συνδυάζει κινηματογραφική ποιότητα, ψυχαγωγία και ένα μοντέρνα "ανατρεπτικό" κοινωνικό μήνυμα, στοιχεία που πάντα συγκινούν τους κινηματογραφιστές-ψηφοφόρους. Έπειτα, ο Μπέργκερ έχει ήδη στο ενεργητικό του μια εξαιρετική οσκαρική επίδοση με το καλοστημένο "Ουδέν Νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο" (διεθνής ταινία, πρωτότυπη μουσική, διεύθυνση φωτογραφίας, σχεδιασμός παραγωγής) και εν προκειμένω έναν ασυναγώνιστο Ρέιφ Φάινς σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Το αγαπημένο των στοιχηματικών
Παρόμοια χαρακτηριστικά, αν και σε διαφορετικό μήκος κύματος και δίχως το Netflix ως διανομέα που πάντα ξενίζει τους "ακαδημαϊκούς", φέρει το βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα "Anora". Το ενεργητικό φιλμ του λαϊκού παιδιού Σον Μπέικερ, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, είναι νούμερο ένα στις προβλέψεις των στοιχηματικών για το Όσκαρ καλύτερης ταινίας και ποιος μπορεί να τους αδικήσει; Το "Anora" αποθεώνει την πολυσυλλεκτικότητα της μοντέρνας Αμερικής "από τα κάτω", αναδεικνύει το ταλέντο μιας ανερχόμενης ηθοποιού (Μάικι Μάντισον) και διαθέτει το στιλ ενός σκηνοθέτη γέννημα θρέμμα του αμερικανικού κινηματογράφου. Θα αναρωτηθείτε, εύλογα, μα δεν το έχει κάνει καλύτερα στο παρελθόν ο Μπέικερ; Ναι, αλλά, από την άλλη, πρώτη φορά θα είναι που στα Όσκαρ βραβεύεται κάποιος… αναδρομικά; Σίγουρα όχι, που θα έλεγε κι ο Μάρτιν Σκορσέζε…
Το φαβορί που έγινε αουτσάιντερ
Ωραία όλα αυτά, όμως, με το έτερο μιούζικαλ της υπόθεσης, το "Wicked", τι γίνεται; Το μπλοκμπάστερ που βασίζεται στην ομώνυμη, εξαιρετικά επιτυχημένη παράσταση του Μπρόντγουεϊ μπορεί να κέρδισε τους θεατές, αλλά όχι και την Ένωση Ξένων Ανταποκριτών που το ήθελαν υποψήφιο σε μόλις τέσσερις κατηγορίες. Φαινομενικά, μπορεί η φόρα της παραγωγής να ανακόπηκε, αλλά το σκηνικό δεν είναι καθόλου απίθανο να ανατραπεί στα Όσκαρ. Το "Wicked" προέρχεται από το μυθιστορηματικό κόσμο της "Θαυμάσιας Χώρας του Οζ" (Λ. Φρανκ Μπάουμ) που αποτελεί, διαγενεακά, αναπόσπαστο κομμάτι της αμερικανικής συλλογικής μνήμης και ποπ κουλτούρας. Έτσι, καθώς σε σημαντικό βαθμό τα μέλη της Ένωσης δεν κατάγονται από τις ΗΠΑ, ενδεχομένως να μη συνδέθηκαν με την ταινία στο βαθμό που θα το κάνουν εκείνα της Ακαδημίας.
Οι Δούρειοι Ίπποι
Από τη συζήτηση δεν πρέπει να αποκλείσουμε τίτλους όπως οι παρακάτω, οι οποίοι μάλλον θα βρεθούν σε "μικρότερες" κατηγορίες, αλλά έχουν τη δυναμική για εκπλήξεις. Αυτά είναι τα "Dune: Μέρος Δεύτερο" (Ντενί Βιλνέβ), "Αληθινός Πόνος" (Τζέσι Άιζενμπεργκ), "September 5" (Τιμ Φέλμπαουμ) και "Nickel Boys" (ΡαΜέλ Ρος). Τέλος, "σφαγή" προβλέπεται στις ερμηνευτικές κατηγορίες. Στον α’ ανδρικό ρόλο, ο προαναφερθείς Φάινς έχει να φοβάται μόνο τον Τίμοθι "Μπομπ Ντίλαν" Σαλαμέ ("A Complete Unknown") και τον Έιντριεν Μπρόντι ("The Brutalist"), ενώ στον αντίστοιχο γυναικείο, η Κάλλας της Αντζελίνα Τζολί ("Maria") απειλείται από το σουξέ της Σίνθια Ερίβο ("Wicked") και της Κάρλα Σοφία Γκασκόν ("Emilia Pérez"). Υπομονή, τώρα, μέχρι την 5η Ιανουαρίου…
