Το όνομα της σκηνοθέτριας Θέλγιας Πετράκη έγινε ευρύτερα γνωστό στους σινεφίλ και όχι μόνο κύκλους πριν από τέσσερα χρόνια, όταν η υπέροχη μικρού μήκους "Bella" έκανε πρεμιέρα στο 43ο Φεστιβάλ Δράμας. Η καθολική αποδοχή της ταινίας, σε συνδυασμό με την εύκολη πρόσβαση σε αυτήν που πρόσφερε η νεοφερμένη τότε ψηφιακή πλατφόρμα της διοργάνωσης και ο μετέπειτα Χρυσός Διόνυσος που απέσπασε, έκανε το "Bella" ένα απροσδόκητο σουξέ. Τώρα, η Πετράκη επιστρέφει με τις εξίσου νοσταλγικές "400 Κασέτες", οι οποίες πραγματοποίησαν παγκόσμια πρεμιέρα στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ στο Λοκάρνο πριν από λίγες ημέρες.
Οι "400 Κασέτες" αποτελούν ένα χαμηλότονο πλην συναισθηματικό ρομαντικό δράμα, το οποίο κουβαλά ένα μυστικό ικανό να λιώσει την καρδιά. Βαθιά μελαγχολικό και πηγαία τρυφερό, το φιλμ αφηγείται τη σχέση της Έλλης και της Φαίης, δύο έφηβων συμμαθητριών. Μια μέρα, η Έλλη κλέβει τη ψυχή της Φαίης κι ύστερα η τελευταία ανταποδίδει με ένα σπάνιο δώρο. Ύστερα, ωστόσο, κατά τη διάρκεια μιας ξάστερης νύχτας, ένα τραγούδι από το παρελθόν τους θυμίζει πως τίποτα δεν κρατά για πάντα. Έτσι, τουλάχιστον, συστήνεται επίσημα η πλοκή της ταινίας, η οποία αναμοχλεύει μακρινές αναμνήσεις και αποσιωπημένες πληγές για να τις γιάνει ή απλώς να συμφιλιωθεί μαζί τους.
Περισσότερα, όμως, για τις "400 Κασέτες" μας λέει η Θέλγια Πετράκη παρακάτω.
Τέσσερα χρόνια μετά το "Bella", τι μεσολάβησε ώστε να εμπνευστείτε τις "400 Κασέτες";
Πράγματι, κάτι μεσολάβησε στη ζωή μου το οποίο με έχει βάλει σε μια διαδικασία αναδρομής. Θυμάμαι πράγματα και κάπως σα να αναθεωρώ αυτά που έχω ζήσει. Οι ταινίες με βοηθούν να βάζω τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Έτσι και οι "400 Κασέτες" είναι μια ταινία που βασίζεται νοερά σε κάτι που έχει συμβεί στην εφηβεία μου και που μόνο τώρα είμαι σε θέση να το κατανοήσω και να το αποδεχτώ.
Και εδώ βρισκόμαστε στο παρελθόν, κάπου μεταξύ δεκαετιών ’80-’90, φυσικά τελείως διαφορετικά από το "Bella". Τι είναι εκείνο που σας κάνει να επιστρέφετε σε αυτήν την περίοδο;
Η "Bella" ήταν μια προσπάθεια να αναπαραστήσουμε πιστά τη δεκαετία του ’80. Με τις "400 Κασέτες" βρισκόμαστε στην ουσία σε ένα άχρονο σύμπαν με στοιχεία του τώρα αλλά και του τότε σαν το παρόν, το μέλλον και το παρελθόν να περιπλέκονται. Εξάλλου στο σύμπαν αυτό ο χρόνος δεν είναι απόλυτα γραμμικός.
Εκείνο που, κατά τη γνώμη μου, δίνει μια συγκινητική διάσταση στην ταινία, είναι πως μοιάζει απροσδόκητα με ένα βλέμμα στις αναμνήσεις αυτών των ηρωίδων. Υπάρχει και η πολύ όμορφη ατάκα, "το παρόν είναι ένα παρελθόν που έχουμε ήδη επεξεργαστεί", η οποία εντείνει αυτήν την εντύπωση. Πέρα από το φινάλε το οποίο, εννοείται, δε θα προδώσουμε. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, ήταν η πρόθεσή σας οι "400 Κασέτες" να έχουν αυτήν την ιδιότητα;
Σίγουρα αυτή ήταν η πρόθεσή μου, διότι με έναν τρόπο, η ταινία ήθελα να έχει την αίσθηση της πικρής ανάμνησης μιας απώλειας, που όμως πλέον σε γλυκαίνει και δεν σε πονάει πια.
Έχετε δύο ηθοποιούς που παίζουν εξαιρετικά στο φιλμ. Αν θέλετε, μιλήστε μου για τον τρόπο που δουλέψατε μαζί.
Πράγματι και τα δύο παιδιά έπαιξαν καταπληκτικά. Η χημεία μεταξύ τους ήταν και ο λόγος για τον οποίο επιλέχθηκαν. Δούλεψαν με φοβερή όρεξη, ενθουσιασμό και επαγγελματισμό. Η εμπιστοσύνη δε που μου έδειξαν ήταν συγκινητική. Δεν είχαμε χρόνο για πολλές πρόβες αλλά αυτές τις λίγες φορές που βρεθήκαμε καταφέραμε να αναπτύξουμε μια σχέση σχεδόν οικογενειακή.
Τέλος, ήταν ευχάριστη έκπληξη η χρήση του "Youth" των Alive She Died. Εκτός από το ότι ταιριάζει στην αναπαράσταση της εποχής, υπήρχε κάποιος επιπλέον λόγος για την επιλογή του εν λόγω κομματιού;
Το "Youth" είναι ένα τραγούδι που αντιπροσωπεύει την εφηβική κατάσταση που ήθελα να αποτυπώσω. Μια κατάσταση, που όπως τη θυμάμαι ήταν γεμάτη ρυθμό, πάθος, έρωτα, ενθουσιασμό για το άγνωστο μέλλον και μια γλυκιά θλίψη σαν μια νοσταλγία για κάτι που δεν είχαμε ζήσει ακόμα, για κάτι που επρόκειτο να συμβεί.
