Ο "Κασκαντέρ" και ο ακαταμάχητα κωμικός Ράιαν Γκόσλινγκ

Ένα από τα πιο αστεία σκηνικά του Ράιαν Γκόσλινγκ δεν έχει εκτυλιχθεί σε κινηματογραφικό πλατό. Ήταν οκτώ χρόνια πριν όταν, καλεσμένος του θρυλικού ζωντανού κωμικού σόου "Saturday Night Live", συμμετείχε στο σκετς "Close Encounter" με τις Κέιτ ΜακΚίνον και Σέσιλι Στρονγκ, στο οποίο οι τρεις τους υποδύονταν ανθρώπους που είχαν έρθει σε επαφή με εξωγήινους. Το κωμικό τακτ της ΜακΚίνον, σε συνδυασμό με το αστείο κείμενο και την παντελή αδυναμία του Γκόσλινγκ να μείνει σοβαρός και να μη "σπάσει" καθώς λέει τα λόγια του, ανέδειξαν το εν λόγω σκετς σε ένα από τα καλύτερα στη σύγχρονη εποχή του "SNL". Δεν είναι τυχαίο πως έχει αποκτήσει δύο συνέχειες, εξίσου πετυχημένες, με τον ηθοποιό να λυγίζει ανήμπορος μπροστά στην πλάκα της σκηνής. Η παρουσία του στο σόου συνοψίζει πολύ περιεκτικά εκείνα ακριβώς τα χαρακτηριστικά που κάνουν τον Γκόσλινγκ τόσο αρεστό στο κοινό και παράλληλα τον καθιστούν ιδανικό σταρ της εποχής του. Ο Καναδός απολαμβάνει όσο τίποτα να παίζει, του είναι αδιάφορο να διατηρεί μια σοβαροφανή περσόνα, ενώ στη συμπεριφορά του ισορροπεί μεταξύ του κλασικά γοητευτικού πρωτοκλασάτου ηθοποιού του Χόλιγουντ και του άντρα που δεν φοβάται να φανεί εύθραυστος και να αυτοσαρκαστεί. Δηλαδή, μοιάζει ταυτόχρονα σαν ένας από εμάς αλλά και ένας απλησίαστα χαρισματικός ερμηνευτής που ανήκει δικαιωματικά στο χώρο του θεάματος – ποιότητες που εκτινάχθηκαν στην απολαυστική απόδοση του Κεν ("Barbie"), η οποία βέβαια επήλθε νομοτελειακά αν ρίξει κανείς μια προσεκτική ματιά στους κωμικούς ρόλους που έχει ενσαρκώσει ως σήμερα.

Χαριτωμένη αδεξιότητα

Εύλογα ήδη το μυαλό των περισσότερων θα έχει ήδη πάει στο ξέφρενο "Nice Guys" (Σέιν Μπλακ, 2016), την αβίαστα feelgood χιουμοριστική περιπέτεια όπου ο Γκόσλινγκ ταίριαξε απόλυτα στο πλάι του σαφώς εμπειρότερου Ράσελ Κρόου, ως ο συνάδελφος ντετέκτιβ με την ιδιαίτερη έφεση στην αδεξιότητα. Όταν δεν αυτοτραυματίζεται ή δεν πέφτει από μπαλκόνια, αγνοεί την έννοια της έρευνας και αποδεικνύεται ακατάλληλος πατέρας, διατηρώντας ωστόσο ως διά μαγείας το coolness του. Για να φτάσει εδώ ο Καναδός, είχε προηγηθεί το αξέχαστο πέρασμά του από το "Μεγάλο Σορτάρισμα" (Άνταμ ΜακΚέι, 2015), συνυφασμένο με την εκκωφαντική εκφορά της ατάκας "jacked to the tits!" προς έναν εμβρόντητο Στιβ Καρέλ. Οι δυο τους είχαν συνυπάρξει νωρίτερα και στη δημοφιλή rom com "Crazy, Stupid, Love." (Γκλεν Φικάρα & Τζον Ρέκουα, 2011), όπου ο ηθοποιός ξεχωρίζει και πάλι ως ένας άτεχνος και εν πολλοίς ανεπιτυχής playboy. Ο Γκόσλινγκ δείχνει εναρμονισμένος με τις πιο ευαίσθητες πτυχές του ανδρικού ψυχισμού, έχοντας αδράξει την ευκαιρία να τις εξερευνήσει εις βάθος σε πρότερους, πιο δραματικούς ρόλους, όπως οι πληγωμένοι άντρες των άψογων "Half Nelson" (Ράιαν Φλεκ, 2006) και "Ο Λαρς και η Κούκλα" (Κρεγκ Τζιλέσπι, 2007), ο σπαρακτικός σύζυγος του "Blue Valentine" (Ντέρεκ Σίαφρανς, 2010) και ο λιγομίλητος πλην βίαιος οδηγός του "Drive" (Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν, 2011). Ή, αργότερα, δεν ξεχνάμε τον υπαρξιακά ενδοσκοπικό Κ στο ατμοσφαιρικό "Blade Runner 2049" (Ντενί Βιλνέβ, 2017), ο οποίος δεν απέχει τρομερά από τον μοναχικό Λούις Άρμστρονγκ του "Πρώτου Ανθρώπου" (Ντάμιεν Σαζέλ, 2018).

Στο στοιχείο του

Προκύπτει, λοιπόν, πως ο Γκόσλινγκ ευδοκιμεί όταν εκδηλώνει μια δικής του κοπής αρρενωπότητα. Για παράδειγμα, μπορεί να είναι ένας τζαζίστας που χορεύει και τραγουδάει παραμένοντας ρομαντικός και γόης ("La La Land") ή τώρα να πείθει ως ατρόμητος stunt man ο οποίος, παρά τη ρώμη του, είναι ένα αουτσάιντερ στη διεκδίκηση ενός ερωτικού απωθημένου. Διότι στον "Κασκαντέρ", ο χαρακτήρας που υποδύεται ο ηθοποιός μπορεί να ρισκάρει με επιτυχία τη ζωή του για να βγει ένα επικίνδυνο γύρισμα με εκρήξεις, τροχαία και καταδιώξεις, αλλά χάνει στο κομμάτι της καρδιάς. Το ερωτικό ενδιαφέρον του ήρωα επικεντρώνεται σε μια σκηνοθέτρια (στο ρόλο η Έμιλι Μπλαντ σε ένα άτυπο "Barbenheimer" σμίξιμο), την οποία έχει μια ύστατη ευκαιρία να γοητεύσει όταν η μοίρα τον οδηγεί στην παραγωγή της νέας ταινίας της, ύστερα από ένα παρ’ ολίγον μοιραίο ατύχημα. Όλα όσα ακολουθούν τα έχει σκαρφιστεί το έμπειρο δημιουργικό μυαλό του Ντέιβιντ Λιτς. Ενός πραγματικού πρώην κασκαντέρ, δηλαδή, ο οποίος μάλιστα τυχαίνει να ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για την αισθητική ανανέωση των σύγχρονων action movies όπως τα "Atomic Blonde" και "Deadpool 2". Γι’ αυτό ο "Κασκαντέρ" του εμπεριέχει ένα νεονουάρ στιλιζάρισμα και μπόλικα μεταμοντέρνα αστεία, σήμα κατατεθέν του αυτοαναφορικού Λιτς, τα οποία δένουν διασκεδαστικά με το παίξιμο του Γκόσλινγκ. Κλείνοντας, ευκαιρία για έναν σύντομο φόρο τιμής στη μοναδική σκηνοθετική δουλειά του Καναδού ηθοποιού. Ο λόγος για το υποτιμημένο "Lost River", το οποίο έχει μεν τα δικά του ελαττώματα, αλλά δέχθηκε υπέρμετρη κριτική, καθώς προδίδει την ικανότητα του Γκόσλινγκ να κατασκευάζει παλλόμενους κόσμους, τους οποίους θα άξιζε στο μέλλον να επισκεφτεί ξανά. Γιατί όχι με ένα buddy movie στο οποίο θα πρωταγωνιστεί, κιόλας, ο ίδιος…