«Μην Περιμένετε και Πολλά από το Τέλος του Κόσμου»
Αφού ζέστανε τις μηχανές του με τη ρετροσπεκτίβα στο έργο του Εμίρ Κουστουρίτσα, το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου είναι έτοιμο να παρουσιάσει το 36ο πρόγραμμα της ιστορίας του στους κινηματογράφους Ανδόρα και Έλλη (30/11-6/12). Η έναρξη γίνεται πανηγυρικά με την "Τελευταία Παμπ", τη νέα ταινία του Κεν Λόουτς, η οποία προβάλλεται παρουσία του σεναριογράφου και σταθερού συνεργάτη του βετεράνου σκηνοθέτη Πολ Λάβερτι. Η συνέχεια επιφυλάσσει αρκετά σινεφίλ must, τα οποία και σταχυολογούμε παρακάτω.
Ταινίες για βραβεία
Από το φετινό διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ τις εντυπώσεις κλέβουν τίτλοι που ανήκουν σε ανερχόμενα ονόματα του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, όπως η Ολλανδέζα Στέφανι Κολκ, η οποία ψηλαφεί στο "Γάλα" τις περιπλοκότητες της μητρότητας, έχοντας ως ηρωίδα μια γυναίκα που γεννά ένα θνησιγενές μωρό. Καθώς πλέον δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το γάλα που παράγει, αποφασίζει να το δωρίσει. Δύο βραβεία στη Βενετία απέσπασε το "Ο Παράδεισος Φλέγεται" (Μίκα Γκούσταφσον), ένα οικογενειακό δράμα στο οποίο τρεις αδερφές αναλαμβάνουν να βρουν μια αντικαταστάτρια για τη μητέρα τους που αγνοείται. Με μια κορυφαία φεστιβαλική διάκριση, την Αργυρή Άρκτο στην Μπερλινάλε, έρχεται και το ισπανικό "Mal Viver" (Ζοάο Κανίχο), το οποίο επικεντρώνεται στην προσπάθεια πέντε γυναικών να λειτουργήσουν ένα ξενοδοχείο που κληρονόμησαν.
Σημειώνουμε ακόμη το σέρβικο "Οι Φρουροί της Φόρμουλας" (βραβεία σε Σαράγεβο και Λοκάρνο), καθότι στη διανομή του βρίσκουμε τον Αμερικανό σταρ Ματ Ντίλον. Ενώ, φυσικά, τα βραβεία του Πανοράματος διεκδικούν και ελληνικές ταινίες, ανάμεσά τους η sui generis ταινία επιστημονικής φαντασίας "Κάμπια Νύμφη Πεταλούδα" (Κύρος Παπαβασιλείου) και η νεονουάρ τόνων "Μονοκατοικία" (Ιωακείμ Μυλωνάς) σε παραγωγή Γιάννη Οικονομίδη.
Ένας βρικόλακας στο τέλος του κόσμου
Το Πανόραμα επιφυλάσσει ακόμα μερικές αθηναϊκές πρεμιέρες ταινιών που συνοδεύονται από έντονο φεστιβαλικό σούσουρο. Πρώτη και καλύτερη η μαύρη κωμωδία "Ανθρωπίστρια Βρυκόλακας Αναζητά Αυτοκτονικό Άτομο" (Αριάν Λουί-Σεζ), η οποία αποδείχθηκε αγαπημένη του κοινού στη Θεσσαλονίκη, με τους θεατές να απολαμβάνουν το βιτριολικό χιούμορ ενός φιλμ στο οποίο, όπως προδίδει και ο τίτλος, πρωταγωνιστεί ένα κορίτσι βαμπίρ που αρνείται να σκοτώσει για να τραφεί. Εξίσου καυστικός είναι και ο ιδιοσυγκρασιακός Ράντου Ζούντε στο "Μην Περιμένετε και Πολλά από το Τέλος του Κόσμου", όπου ένας χαμηλόμισθος βοηθός παραγωγής αναγκάζεται να αλλάξει το σενάριο ενός βίντεο που ετοιμάζει γύρω από την ασφάλεια στο χώρο εργασίας, όταν η μαρτυρία ενός υπαλλήλου ανατρέπει όλα τα δεδομένα. Σε διαφορετικό μήκος κύματος κινείται η Σάρλοτ Ρίγκαν, η οποία με το βραβευμένο στο Σάντανς "Scrapper" εμβαθύνει στη σχέση πατέρα-κόρης, ψυχογραφώντας τις αντιδράσεις μιας κοπέλας που βλέπει τον αποξενωμένο μπαμπά της να επιστρέφει στη ζωή της.
Αφιερώματα και καλεσμένοι
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος δεν νοείται Πανόραμα δίχως αφιερώματα σε κλασικά ή και ανεξερεύνητα πεδία του κινηματογράφου. Αρχικά, δεν ξεχνάμε την άφιξη στην Αθήνα του σημαντικού Παλαιστίνιου σκηνοθέτη Ελία Σουλεϊμάν, ο οποίος καταφθάνει με αφορμή την ειδική προβολή της ταινίας του "Ο Χρόνος που Απομένει", ώστε να μιλήσει και να ευαισθητοποιήσει τους σινεφίλ γύρω από την τραγωδία που εκτυλίσσεται τους τελευταίους μήνες στη Λωρίδα της Γάζας. Κατά τα άλλα, τρία σπουδαία ονόματα έχουν την τιμητική τους. Πρώτη, η αγαπημένη "γιαγιά της νουβέλ βαγκ" Ανιές Βαρντά, η οποία έχει παραδώσει αξέχαστες ταινίες όπως το βραβευμένο με Χρυσό Λέοντα "Δίχως Στέγη, Δίχως Νόμο" και το υποψήφιο για Όσκαρ ντοκιμαντέρ, το οποίο αποδείχθηκε και κύκνειο άσμα της, "Πρόσωπα και Ιστορίες". Δεύτερος, ο συμπατριώτης της Ζορζ Φρανζί, ο οποίος υπέγραψε τα "Μάτια Δίχως Πρόσωπο", μία από τις καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών. Και, τρίτος, ο Λίντσεϊ Άντερσον, σκηνοθέτης που συνδέθηκε με το βρετανικό free cinema των 60s και έβαλε υπογραφή του σε επιδραστικά φιλμ όπως τα "Εάν…" και "Ένας Πολύ Τυχερός Άνθρωπος". Τέλος, δύο σπάνια αφιερώματα αφορούν αφενός τη φιλμογραφία του σκηνοθέτη Δημήτρη Μακρή ("Η Καγκελόπορτα") και, αφετέρου, τη δουλειά της πολύπειρης διευθύντριας φωτογραφίας Ολυμπίας Μυτιληναίου ("Στρέλλα").
