Ντάνι Φιλίππου, "Μίλα μου" για την ταινία τρόμου της χρονιάς

Το σινεμά του τρόμου διανύει μια χαρακτηριστική άνθιση εδώ και σχεδόν μία δεκαετία, φέρνοντας στο προσκήνιο μια σειρά από φρέσκους και πρωτότυπους δημιουργούς οι οποίοι γραπώνουν τη φαντασία του κοινού σημειώνοντας και οικονομική επιτυχία, όπως για παράδειγμα οι ανερχόμενοι Χαλίνα Ρέιν ("Bodies Bodies Bodies") και Κάιλ Έντουαρντ Μπολ ("Skinamarink"). Ανάμεσά τους έρχονται να προστεθούν οι ελληνικής καταγωγής Ντάνιελ και Μάικλ Φιλίππου, ένα σκηνοθετικό δίδυμο το οποίο είχε κάνει διαδικτυακό πάταγο στο YouTube γυρίζοντας γεμάτα δράση βίντεο στο κανάλι RackaRacka. Η μετάβασή τους στον κινηματογράφο ήρθε με το horror φαινόμενο "Μίλα μου", το οποίο εξαργύρωσε το φεστιβαλικό σούσουρό του στους κινηματογράφους, ξεπερνώντας τα 90 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως, έναντι ενός προϋπολογισμού που δεν έφτανε τα 5 εκατομμύρια. Όλα αυτά, χάρη σε μια ταινία στην οποία μια παρέα εφήβων αποφασίζει να παίξει με ένα στοιχειωμένο βαλσαμωμένο χέρι, το οποίο τους δίνει τη δυνατότητα να επικοινωνούν με πνεύματα νεκρών. Η επαφή μαζί τους κρατά 90", ωστόσο οι παίκτες θα πρέπει να βρουν τρόπο να ξεφύγουν από τη λαβή σε αυτό το διάστημα, διαφορετικά τα πνεύματα μπορούν να εισβάλλουν στο σώμα τους. Περισσότερα για το "Μίλα μου" μας εκμυστηρεύεται παρακάτω ο Ντάνιελ Φιλίππου…

Συνήθως, όταν ζητάμε από κάποιον να "μας μιλήσει" ή να μας δώσει το χέρι του, το κάνουμε είτε είτε για να προσφέρουμε βοήθεια είτε επειδή τη χρειαζόμαστε. Βρήκα πολύ έξυπνο το πώς ανατρέπετε αυτήν την προσδοκία, αφού στην ταινία με αυτόν τον τρόπο οι πρωταγωνιστές οδηγούνται σε μια ανατριχιαστική άβυσσο.
Αναφέρετε τα στοιχεία που με πωρώνουν κι εμένα πάρα πολύ. Υπάρχει βέβαια ακόμα μια σημαντική χρησιμότητά τους στην ταινία. Αποκαλύπτουν αυτά που λείπουν από τη ζωή της Μία, η οποία έχει ανάγκη την επικοινωνία με τον πατέρα και τους φίλους της, όπως επίσης τη θαλπωρή που προσφέρει η ανθρώπινη οικειότητα. Κάθε φορά, λοιπόν, που καλεί τους νεκρούς επί της ουσίας επιβάλλει την ανάγκη της για μια κάποια σύνδεση. Δε μιλάω, φυσικά, αποκλειστικά για τις συγκεκριμένες σκηνές. Εάν ακούσετε προσεκτικά τις φράσεις που χρησιμοποιεί η Μία συνολικά, θα δείτε πως υπάρχει ένα μοτίβο που επιβεβαιώνει την αγωνία να εκπληρωθούν οι επιθυμίες της.

Μία από τις πιο απροσδόκητα τρομακτικές ενότητες της ταινίας, είναι εκείνη στην οποία οι πρωταγωνιστές χρησιμοποιούν ξανά και ξανά το χέρι. Αντιδρούν σε αυτό λες και παίρνουν ναρκωτικά, δίνεται η αίσθηση πως εθίζονται πραγματικά στην επίδρασή του, την ώρα που υπάρχει μια απειλητική αίσθηση στο φόντο.
Σίγουρα, είναι απολύτως λογικό να γίνει αυτή η σύνδεση. Σε αυτήν τη συγκεκριμένη σεκάνς προτεραιότητά μας ήταν απεικονίσουμε εμφατικά το πόσο δελεαστικό βρίσκουν οι ήρωες να χρησιμοποιούν το χέρι. Είναι αδύνατο να του αντισταθούν. Εξίσου σημαντικό ήταν να δείξουμε αμυδρά γιατί επιλέγουν να το κάνουν και τι αποζητούν από εκείνο. Ωστόσο, εκτός από τον παραλληλισμό με τα ναρκωτικά, εδώ θέλαμε να θίξουμε το προβληματικό κομμάτι που αφορά γενικά τις καταχρήσεις και τους εθισμούς. Στην ουσία παρακολουθούμε ανθρώπους οι οποίοι πέφτουν θύματα της φαυλότητάς τους.

Η επιρροή του ίντερνετ εντοπίζεται και στην κινηματογράφησή σας, αφού οπτικά στη συγκεκριμένη ενότητα η εικόνα θυμίζει τα βίντεο που τραβούσαν χρήστες των social media όταν έπαιρναν μέρος σε διαδικτυακές προκλήσεις. Ταυτόχρονα, εντείνεται το αίσθημα πως όλοι είναι κομμάτι ενός θεάματος, με έναν τρόπο ακυρώνεται η υποκειμενικότητά τους.
Αυτό προέκυψε κάπως αβίαστα. Είναι απόρροια της επιδίωξής μας να γυρίσουμε μια πραγματικά μοντέρνα ταινία. Πιο συγκεκριμένα, θέλαμε να βρούμε πώς θα έδειχνε σήμερα το στοίχειωμα ενός ατόμου. Όχι μόνο το καθαυτό γεγονός, αλλά και τι αντιδράσεις θα προκαλούσε. Δηλαδή, εάν κάποιος έβλεπε έναν άνθρωπο να στοιχειώνεται, η ενστικτώδης αντίδρασή του θα ήταν να τον τραβήξει βίντεο. Φυσικά, ως ένα βαθμό, στεκόμαστε κριτικά απέναντι σε μια τέτοια συμπεριφορά, πρόκειται για την αρνητική επίδραση των κοινωνικών δικτύων, αλλά πιστεύω ειλικρινά πως αυτή θα ήταν η πρώτη κίνηση που θα έκαναν σήμερα οι άνθρωποι.

Θα ήθελα να σας ρωτήσω κάτι σχετικά με το φινάλε. Αφενός το βρήκα απολύτως ταιριαστό, διότι μένει πιστό στη δυσοίωνη ατμόσφαιρα που περιβάλλει το φιλμ. Αφετέρου, όμως, μήπως είναι εντελώς ζοφερό;
Αυτή ήταν η πρόθεσή μας εξαρχής! Αντιμετωπίσαμε το σενάριο σα μια τραγωδία που περικλείει μια προειδοποιητική ιστορία, για αυτό και η εξέλιξη δε θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Προσθέσαμε κάποια κωμικά στοιχεία για να εξισορροπηθούν λίγο οι συναισθηματικές διακυμάνσεις, αλλά στηρίξαμε απόλυτα τη "σκοτεινή" κατεύθυνση που θέλαμε να πάρουμε.

Μιας και το αναφέρατε, μία από τις κάπως κωμικές στιγμές έρχεται στο φινάλε, η οποία μάλιστα έχει ελληνικό ενδιαφέρον. Να προσθέσω, επίσης, πως εκτίμησα το μινιμαλισμό του τέλους που επιλέξατε, αποφύγατε μια κατακλείδα που υπαινίσσεται "μεγάλα νοήματα".
(Spoiler alert) Όντως, κατά βάση μας σαγήνευε η ιδέα πως αυτά τα στοιχειώματα αποκτούν παγκόσμια διάσταση, σταδιακά καταλαμβάνουν τον πλανήτη. Επομένως, ήταν αναπόφευκτο να φτάσουν και στην Ελλάδα! Ομολογώ ότι τώρα που ετοιμάζουμε το σίκουελ θέλω πάρα πολύ να βρούμε έναν τρόπο να εκμεταλλευτούμε περισσότερο το ελληνικό στοιχείο. Να μοιραστώ εδώ πως στην τελευταία σκηνή εμφανίζονται οι θείοι και τα ξαδέρφια μου. Γι αυτό περάσαμε φανταστικά στο συγκεκριμένο γύρισμα. Έπειτα, πολλοί συγγενείς μου κατοικούν στην Ελλάδα και αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που με τρελαίνει η ιδέα και μόνο του να έκανα μια ταινία εκεί.

Αλήθεια σε ποιο στάδιο προετοιμασίας του σίκουελ βρίσκεστε;
Δουλεύουμε πάνω στο σενάριο ακόμα, έχουμε δύο διαφορετικές εκδοχές προς το παρόν. Στη μία ακολουθούμε τους χαρακτήρες από εκεί που τους αφήσαμε, στην άλλη μεταφερόμαστε στο εξωτερικό. Γράφουμε μανιωδώς εμβαθύνοντας όσο περισσότερο μπορούμε και στις δύο βερσιόν, ούτε εμείς ξέρουμε ποια θα διαλέξουμε!

Επιστρέφω στην ταινία για να επισημάνω πόσο υποβλητική είναι η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας Σόφι Γουάιλντ, πραγματικά σαρώνει.
Τη γνωρίσαμε μέσα από τη διαδικασία των δοκιμαστικών. Και ομολογώ πως στην αρχή δε βρισκόταν μεταξύ των επιλογών μας, γιατί ψάχναμε ένα ήδη γνωστό όνομα για τον κεντρικό ρόλο. Ωστόσο η Σόφι ήταν τόσο συναρπαστική στην οντισιόν, ώστε το ένστικτό μας μάς έλεγε ότι πρέπει να επιλέξουμε εκείνη. Δεν ήταν μια εύκολη απόφαση, διότι ακριβώς επειδή δεν είναι "διάσημη" χάσαμε ένα εκατομμύριο δολάρια από τον προϋπολογισμό μας. Για να μην απορρυθμιστεί τελείως το μπάτζετ μειώσαμε δραματικά τις αποδοχές μας τόσο εμείς ως σκηνοθέτες όσο και η παραγωγός μας (σ.σ.: Σαμάνθα Τζένινγκς). Προφανώς, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος δικαιωθήκαμε απόλυτα.

Κομβικό στην ανατριχιαστική ατμόσφαιρα του φιλμ είναι το σάουντρακ, το οποίο αποτελείται μεν από μουσική που έχει ήδη κυκλοφορήσει, συμπληρώνεται δε άψογα από τις συνθέσεις του Κόρνελ Γουίλκζεκ.
Για όλη τη δουλειά στο σχεδιασμό του ήχου ευθύνεται ο αδερφός μου, ο οποίος είναι τελειομανής με αυτό. Προτού καν ξεκινήσει το μοντάζ καλά καλά, είχε οργανώσει το υλικό χρησιμοποιώντας ένα προσωρινό σάουντρακ το οποίο χρησίμευε ως μπούσουλας για να προστεθεί αργότερα η οριστική μουσική ακριβώς στα σημεία που έπρεπε. Μάλιστα, δε σήκωνε κουβέντα ως προς αυτό! Ο Κορνέλ είχε σαφή οδηγό πάνω στον οποίο έφτιαχνε τις συνθέσεις του, αλλά δεν ένιωσε καθόλου πως περιορίζεται καλλιτεχνικά, είναι τρομερά ταλαντούχος.

Πλέον με το "Μίλα μου" έχει προστεθεί το όνομά σας στη λίστα των νέων δημιουργών οι οποίοι ξεπηδούν μέσα από το είδος του horror και κάνουν επιτυχία. Πρόκειται για ένα γκρουπ σκηνοθετών που αριθμητικά αυξάνεται ραγδαία τα τελευταία χρόνια. Συμφωνείτε πως το σινεμά του τρόμου βιώνει μια χειροπιαστή ακμή;
Νιώθω ότι η δημοφιλία του συγκεκριμένου είδους έρχεται σε κύκλους. Υπάρχουν περίοδοι που προσφέρει διαρκώς σπουδαίες ταινίες και άλλες που βρίσκεται στην αφάνεια. Πιστεύω πως βασικός λόγος για τη μακροζωία του είναι πως προσφέρει μια ασυναγώνιστη συλλογική εμπειρία στον κινηματογράφο. Έχει τρομερή φάση να τρομάζεις σε σκοτεινή αίθουσα.