«The Long Day Closes»
Όχι ακριβώς αδικημένος, αλλά σίγουρα ούτε και στα ύψη της δημοφιλίας όπου θα έπρεπε να βρίσκεται, ο Άγγλος σκηνοθέτης Τέρενς Ντέιβις πέθανε σε ηλικία 77 ετών, αφήνοντας ένα δυσαναπλήρωτο κενό στο παγκόσμιο σινεμά.
Ο κινηματογράφος του Ντέιβις σμίγει τη χαμηλότονη ποίηση με τα αγνά συναισθήματα για να αφηγηθεί ιστορίες σε σημαντικό βαθμό αυτοβιογραφικές, ειδικά στην πρώτη περίοδο του δημιουργού, οι οποίες ανακατεύουν την ταξικότητα με τις προβληματικές οικογενειακές σχέσεις, τις καταπιεσμένες σεξουαλικές επιθυμίες και το οδύνη της αποξένωσης. Ταυτόχρονα, τα φιλμ του Άγγλου καταφέρνουν να είναι αφοπλιστικά τρυφερά και να σκορπούν αβίαστα τη συγκίνηση από εκεί που δεν το περιμένεις.
Η συνύπαρξη του σκληρού ρεαλισμού με τον ειλικρινή ρομαντισμό θα μπορούσε να φωτογραφίζει την ίδια τη ζωή του Ντέιβις. Ο σκηνοθέτης μεγάλωσε στο μεταπολεμικό Λίβερπουλ ως ο νεότερος γιος μιας δεκαμελούς καθολικής οικογένειας της εργατικής τάξης, έχοντας έναν πατέρα που ο ίδιος χαρακτήρισε "ψυχωτικό". Μια συνθήκη που αποτυπώνεται εύγλωττα στο αριστουργηματικό ντεμπούτο του "Distant Voices, Still Lives" (1988) και απογείωσε στο ισότιμο "The Long Day Closes" (1992), όπου επιπλέον εξαίρεται η θεραπευτική φύση του σινεμά ως τόπου - καταφύγιο.
Ακολούθησαν τα υπέροχα και αδίκως υποτιμημένα "Neon Bible" (1995) και "The House of Mirth" (2000), με πρωταγωνίστριες τις Τζίνα Ρόουλαντς και Τζίλιαν Άντερσον, στα οποία ο Ντέιβις εμπλούτισε το καλλιγραφικό στιλ του. Ωστόσο, η (εγκληματικά) μετρημένη αποδοχή των δύο αυτών ταινιών, οδήγησαν το σκηνοθετή σε μια εντεακετή απουσία από τη μυθοπλασία, καθώς ήταν αδύνατο να βρει χρηματοδότηση για τις ταινίες του. Παρόλα αυτά, ο Ντέιβις το 2008 παρέδωσε ένα ακόμα διαμάντι, το σπουδαίο ντοκιμαντέρ "Of Time and The City", ήτοι ο απόλυτο κινηματογραφικό πορτρέτο της πόλης του Λίβερπουλ.
Η επιστροφή του στο προσκήνιο το 2011 με το υπέροχο "Βαθύ Μπλε του Έρωτα", συνοδεύτηκε με μια αργοπορημένη αναγνώριση του έργου του. Τα επόμενα χρόνια, αρχής γενομένης με το λυρικό "Ένα Τραγούδι για το Ηλιοβασίλεμα" (2015), ο Ντέιβις βρέθηκε να παραδίδει σταθερά νέα φιλμ αντλώντας έμπνευση από ποιητές περασμένων αιώνων. Όπως της Έμιλι Ντίκινσον στο υπόκωφης έντασης "Ήρεμο Πάθος" (2016), με την Σίνθια Νίξον σε μια καταπληκτική ερμηνεία, αλλά και του Σίγκριφντ Σασούν στην πρόσφατη "Ευλογία" (2021). Ο Σασούν υπήρξε επικριτής του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου έχοντας πολεμήσει στα χαρακώματά του, διατήρησε στο παρασκήνιο τη σεξουαλικότητά του και προσηλυτίστηκε σε μεγάλη ηλικία στον καθολικισμό. Στοιχεία στα οποία σίγουρα βρήκε αναφορές ο Ντέιβις, ο οποίος στα 22 του δήλωσε άθεος, ενώ ποτέ δεν έκρυψε την ομοφυλοφιλία του.
Με δεδομένο πως ο Ντέιβις μέχρι και το θάνατό του δεν έπαψε στιγμή να δημιουργεί σινεμά υψηλού επιπέδου, είναι πραγματικά κρίμα που δεν πρόλαβε να γυρίσει το "Post Office Girl", μια διασκευή στο ομώνυμο βιβλίο του Στέφαν Τσβάιχ. Στο παρελθόν, το "α" είχε την τιμή να κάνει συνέντευξη με τον Ντέιβις δύο φορές, πρώτα για το "Ένα Τραγούδι για το Ηλιοβασίλεμα" και ύστερα για το "Ήρεμο Πάθος". Μπορείτε να τις διαβάσετε εδώ και εδώ.
