«Θερμοκήπιο»
Η αποψινή δε θα είναι μια εύκολη ή προφανής απονομή για την κριτική επιτροπή του 46ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, το οποίο ρίχνει αυλαία έχοντας παρουσιάσει ένα ποιοτικό αλλά εν πολλοίς καλλιτεχνικά ακίνδυνο εθνικό διαγωνιστικό τμήμα. Τα μέλη της επιτροπής που μοιράζει τις δάφνες του θεσμού, ήτοι οι Λευτέρης Χαρίτος (σκηνοθέτης, Πρόεδρος), Αλέξια Ρόιντερ (καλλιτεχνική διευθύντρια Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Κύπρου), Μένος Δελιοτζάκης (σκηνοθέτης), Αλεξάνδρα Ματθαίου (σκηνοθέτις, σεναριογράφος) και Ασημίνα Προέδρου (σκηνοθέτις, σεναριογράφος), καλούνται να πάρουν θαρραλέες αποφάσεις από τη στιγμή που δεν υπάρχει ξεκάθαρο φαβορί. Επί τη ευκαιρία, δε γνωρίζω εάν πρόκειται να δοθεί ειδική μνεία στον τρομερό ηθοποιό Αντώνη Τσιοτσιόπουλο (ευρέως γνωστός χάρη στα "Μαγνητικά Πεδία"), διότι του αξίζουν όλα τα εύσημα από τη στιγμή που συμμετέχει συνολικά σε 6(!) μικρού μήκους, αριθμός που σίγουρα συνιστά ρεκόρ στην ιστορία του φεστιβάλ. Και αυτό, φυσικά, εάν δε μας έχει ξεφύγει καμία ταινία…
Κάπως έτσι, πάντως, διαμορφώνεται η κατάσταση με δεδομένο πως το τοπίο διατηρήθηκε απαράλλαχτο μετά και την ολοκλήρωση των προβολών του εθνικού διαγωνιστικού (8/9). Από τη χθεσινοβραδινή προβολή, ωστόσο, υπήρξε ταινία που ξεχώρισε. Πρόκειται για το "Λευκά Χριστούγεννα 1948" (Αντώνης Βαλληνδράς), το οποίο μας μεταφέρει στα παγωμένα βουνά του Εμφυλίου, όπου κατά τη διάρκεια μιας ανεπίσημης εκεχειρίας οι στρατιώτες των δύο πλευρών μοιράζονται μια σπάνια στιγμή μονιάσματος. Ο Βαλληνδράς μεστά και δίχως μεγαλοστομίες ψηλαφεί την Ιστορία για να αναδείξει τις μικρότερες πλην τραγικές πτυχές της, αποφεύγοντας δραματουργικές παγίδες και στήνοντας άρτια ένα απαιτητικό φιλμ εποχής.
Βέβαια, όπως ακριβώς και πέρσι, η καλύτερη ταινία του φεστιβάλ προκύπτει από το εθνικό σπουδαστικό τμήμα. Ο λόγος για το "Θερμοκήπιο" του Γιώργου Γεωργακόπουλου, ένα αβίαστα ανθρώπινο δράμα κοινωνικού ρεαλισμού, το οποίο περιστρέφεται γύρω από έναν αλβανικής καταγωγής νέο ο οποίος έχει ένα και μόνο όνειρο: να παίξει μπάλα στη Γιουβέντους. Με αφίσα του Ντελ Πιέρο στο δωμάτιό του, ο ήρωας όταν δε δουλεύει όλη μέρα και δεν ταλαιπωρείται από την ελληνική παρανοϊκή γραφειοκρατία, μοιράζει γκολ με την τοπική ομάδα. Και χάρη στη ματιά του Γεωργακόπουλου, αυτός ο working class hero δε είναι απλώς πειστικός, αλλά ανάγεται και σε έναν αντικατοπτρισμό ενός ολόκληρου κόσμου ο οποίος ακόμα αδυνατεί να κυνηγήσει τα αυτονόητα θέλω του. Στα συν της ταινίας, η ερμηνεία – αποκάλυψη του Φαμπρίτσιο Μούτσο.
Για το τέλος κρατήσαμε ένα φιλμ αφοπλιστικής ειλικρίνειας. Από το τμήμα Short & Green, το ποιητικό ντοκιμαντέρ "Lumen" της Ειρήνης Τζούλια δεν επιφυλάσσει συνηθισμένη θέαση για περισσότερους από έναν λόγους. Αφενός διότι κατασκευαστικά αποτελείται από συνειρμικό –αλλά μετρημένο- λόγο και πειραματικές – υπαινικτικές εικόνες, αφετέρου διότι η ταινία είναι αφιερωμένη στον πατέρα της δημιουργού, ο οποίος έχασε τη ζωή του στη φωτιά στο Μάτι. Το "Lumen", όμως, δε συγκινεί εξαιτίας του θέματός του. Το καταφέρνει γιατί η Τζούλια χρησιμοποιεί το σινεμά ως επουλωτικό εργαλείο, ένα μέσο που απαλύνει το τραύμα, σα μια στερνή απόπειρα αποχαιρετισμού. Έτσι, αναπόφευκτα, σε αφήνει με σφιγμένο το στομάχι.
Μη ξεχνάτε πως μπορείτε να παρακολουθήσετε το πλήρες πρόγραμμα του φεστιβάλ δωρεάν μέχρι και τις 11/9 στη ψηφιακή πλατφόρμα που βρίσκετε εδώ.
Διαβάστε περισσότερα για το 46ο Φεστιβάλ Δράμας εδώ.
