Η αυλαία του επετειακού 80ου Φεστιβάλ Βενετίας σηκώθηκε την Τετάρτη 30/8 με την ιταλική πολεμική περιπέτεια του Εντοάρντο ντε Αντζελις "Comandante", η οποία την τελευταία στιγμή αντεκατέστησε το "Challengers" του Λούκα Γκουαντανίνο. Το αγγλόφωνο αθλητικό δράμα με την Ζεντάγια απέσυρε στο παρά πέντε την πρεμιέρα του στο Λίντο, καθώς άλλαξε ημερομηνία κυκλοφορίας στις αίθουσες λόγω της απεργίας των Αμερικανών ηθοποιών. Ένα γεγονός το οποίο έχει στερήσει το glamour από το βενετσιάνικο κόκκινο χαλί, αναγκάζοντας τους παπαράτσι να κυνηγούν την Ρίτα Όρα, τον Κάνιε Γουέστ και τον – απλό επισκέπτη – Τζορτζ Κλούνεϊ με την Αμάλ. Ο εθνικός σταρ Πιερφραντσέσκο Φαβίνο, πάντως, τους χάρισε μερικά ενσταντανέ και αποδείχτηκε ερμηνευτικά στιβαρός στο ρόλο του θρυλικού διοικητή των υποβρυχίων κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Σαλβατόρε Τόνταρο. Ο υπόλοιπος "Comandante", όμως, μια μελοδραματική αγιογραφία τηλεοπτικών προδιαγραφών, μάλλον θύμιζε το "Υποβρύχιο Παπανικολής" παρά φιλμ φεστιβαλικών αξιώσεων.
Ακολούθησε μια σειρά σινε-βιογραφιών που, αν και όλες τους αποδείχτηκαν λίγο ως πολύ ενδιαφέρουσες, καμιά τους δεν μπόρεσε να κάνει τη διαφορά – εικόνα η οποία αντανακλάται και στον παρόμοιο μέσο όρο (2,7 – 2,9/5) που έχουν στους πίνακες με τα αστεράκια Ιταλών και διεθνών κριτικών τους οποίους δημοσιεύει το καθημερινό έντυπο Ciak. Και στους δυο, πρώτο με διαφορά (3,9/5) έχει θρονιαστεί για τα καλά το "Poor Things" του Γιώργου Λάνθιμου.
Η "Γη της Επαγγελίας" ("Promised Land") είναι ένα στέρεο δράμα εποχής του Δανού Νικολάι Αρσέλ ("Ο Έρωτας της Βασίλισσας") με ατού του το σκληρό ρεαλισμό και την πρωταγωνιστική παρουσία του Μαντς Μίκελσεν. Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα του 18ου αιώνα, παρακολουθεί την ηρωική προσπάθεια του πείσμονα Λούντβιχ Κάλεν να καλλιεργήσει την αφιλόξενη γη της Γιουτλάνδης και τη μετωπική σύγκρουσή του με τα ισχυρά συμφέροντα, αλλά και τις προκατάληψεις της εποχής. Ατμοσφαιρικές εικόνες, πειστικές ερμηνείες, γνωστά λίγο πολύ συμπεράσματα.
Από την άλλη, ο Έντσο "Ferrari" του Μάικλ Μαν είναι ένα μοντέρνας χολιγουντιανής κοπής biopic για τον ιδρυτή της θρυλικής αυτοβιομηχανίας, σκηνοθετημένο με νεύρο και αφηγηματική ταχύτητα Formula 1. Ο Μαν ξέρει να εναλλάσσει τις προσωπικές με τις θεαματικές κορυφώσεις, επιβεβαιώνοντας πως παραμένει ένας σπουδαίος στιλίστας. Εστιάζει σε μια πολύ συγκεκριμένη περίοδο στη ζωή του ήρωά του (το 1957) και δεν αναλώνεται στις φλυαρίες μιας saga, αλλά ο τοίχος τον οποίο έχει υψώσει γύρω του ο Έντσο, όπως ομολογεί ο ίδιος στην ταινία, παραμένει απροσπέλαστος ακόμα και από την αεικίνητη κάμερά του. Γι' αυτό και ο Άνταμ Ντράιβερ προσπαθεί μεν, αλλά δεν βρίσκει πρόσφορο ερμηνευτικό υλικό, σε αντίθεση με τη – σύζυγό του - Πενέλοπε Κρουζ, η οποία κερδίζει εύκολα τις εντυπώσεις.
Η πιο αντισυμβατική φεστιβαλική βιογραφία αποδεικνύεται τελικά και η πιο ιντριγκαδόρικη. Ο Πάμπλο Λαραΐν ("Νερούδα", "Jackie", "Spencer") έχει αποδείξει πως δεν προσεγγίζει ποτέ συμβατικά το αγαπημένο του κινηματογραφικό είδος και για το "El Conde" επιλέγει τη φόρμα μιας ασπρόμαυρης βαμπιρικής σάτιρας, η οποία παρουσιάζει τον Χιλιανό δικτάτορα Αουγκούστο Πινοτσέτ ως απέθαντο βαμπίρ που ζει κρυμμένο σε ένα απομονωμένο κατάλυμα. Μέχρι που μερικοί αναμενόμενοι και απροσδόκητοι επισκέπτες θα αναστατώσουν τη μελαγχολική ησυχία του, βάζοντας μπρος μια καυστικότατη πολιτική αλληγορία η οποία δεν πάντα στη σωστή νότα, αλλά δεν μασάει τα λόγια της, ενώ διαθέτει τόλμη, αντισυμβατικές ιδέες και τη διάθεση να ρισκάρει.
Ευχαριστούμε την Aegean Airlines για την υποστήριξή της στην πραγματοποίηση του ταξιδιού.
