Ένας Άνθρωπος που τον Έλεγαν Όττο

2

Γλυκόπικρη δραμεντί πάνω στη θλίψη, την απώλεια και τον απάνθρωπα ψυχρό ορθολογισμό, η οποία ολοκληρώνεται με ένα βαριεστημένο, εκβιαστικά συμφιλιωτικό φινάλε. Πιστό ριμέικ του σουηδικού «Ο Κύριος Όβε».

Enas_anthropos_pou_ton_elegan_Otto

Η προ επταετίας κριτική του "Αθηνοράματος" για τον "Κύριο Όβε" (2015), τη βασισμένη σε μυθιστόρημα του Φρέντρικ Μπάκμαν σουηδική δραματική κομεντί του Χάνες Χολμ, ξεκινούσε ως εξής: "Ο κύριος Όβε είναι μια απόλυτα γραφική φιγούρα που, αν δεν ήταν Σουηδός, θα μπορούσε πολύ εύκολα να είχε τη μορφή του Τζακ Νίκολσον (στο "Καλύτερα δεν Γίνεται") ή του Γουόλτερ Ματάου (στις περισσότερες από τις ταινίες του)". Επειδή, για διαφορετικούς λόγους, Νίκολσον και Ματάου δεν ήταν διαθέσιμοι για το πιστότατο αμερικανικό ριμέικ του "Κυρίου Όβε", ο Τομ Χανκς ανέλαβε να υποδυθεί τον κύριο Ότο, έναν εσωστρεφή και στριμμένο 65άρη ο οποίος έχει χάσει πριν λίγο καιρό τη γυναίκα του. Σκοπός του είναι "να πάει να τη συναντήσει" άμεσα, αλλά έως τότε σπάει τα νεύρα των γύρω του με αγενείς υποδείξεις για την παραμικρή "αταξία" (από την ανακύκλωση ως το πάρκινγκ) που θα εντοπίσει στη γειτονιά. Μέχρι που η μετακόμιση μιας φασαριόζικης οικογένειας δίπλα του θα του χαλαρώσει περιπετειωδώς τις αντιστάσεις και θα του αλλάξει με απρόοπτο τρόπο τα σχέδια.

Ακολουθώντας μια απόλυτα προβλέψιμη σεναριακή πεπατημένη, ο Ότο μεταφέρει διασκεδαστικά στην άλλη άκρη του Ατλαντικού την συναισθηματικά ψυχρή και προτεσταντικά ορθολογιστική βορειοευρωπαϊκή φιλοσοφία, η οποία οδηγείται σε αυτοκτονικό (κυριολεκτικά) αδιέξοδο λόγω βαθύτατου ψυχολογικού τραύματος. Η αφοπλιστική εξωστρέφεια της Μεξικάνας Μαρισόλ (στον "Κύριο Όβε" ήταν η Ιρανή Παρβανέχ) έρχεται σαν το σταλμένο από τον ουρανό αντίδοτο αισιοδοξίας, με το γλυκόπικρο δράμα του Μαρκ Φόρστερ ("Ο Χορός των Τεράτων", "Quantum of Solace", "Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ") να τοιχογραφεί τη σύγχρονη Αμερική σαν ένα γιγάντιο φρέσκο αντιθέσεων το οποίο ενοποιείται χρωματικά (στην περίπτωση της γειτονιάς του Ότο ιδεολογικά) μέσα από ένα μεταφυσικό ουμανισμό. Αυτόν ο οποίος ως δια μαγείας θα ενώσει τους τσακωμένους γειτόνους ενάντια στην καπιταλιστική αδηφαγία (οι κομπιναδόροι άρπαγες κατοικιών), στην εκβιαστικά συμφιλιωτική "τελευταία στάση" μιας διαδρομής χωρίς πειστικές δραματικές εντάσεις και αυθεντικά ηθικά διλήμματα.

ΗΠΑ, Σουηδία. 2022. Διάρκεια: 126΄. Διανομή: FEELGOOD

Περισσότερες πληροφορίες

Ένας Άνθρωπος που τον Έλεγαν Όττο

A Man Called Otto
2
  • Δραματική κομεντί
  • 2022
  • Διάρκεια: 126 '
  • Μαρκ Φόρστερ

Ο Ότο είναι ένας εσωστρεφής και στριμμένος μισάνθρωπος, ο οποίος έχει χάσει λίγο καιρό πριν τη γυναίκα του. Σκοπός του είναι «να πάει να τη συναντήσει» άμεσα, αλλά η μετακόμιση μιας φασαριόζικης οικογένειας δίπλα του θα του αλλάξει με απρόοπτο τρόπο τα σχέδια.

Διαβάστε ακόμα

Τελευταία άρθρα Σινεμά

Επαγγελματίας Υπνοβάτης

Ενδιαφέρουσα ιδέα που μένει απλά υποσχόμενη, μιας και υλοποιείται με σεναριακή χοντροκοπιά, ερμηνευτική ανεπάρκεια και αφηγηματική προχειρότητα.

ΓΡΑΦΕΙ: ΧΡΗΣΤΟς ΜΗΤΣΗς
25/04/2024

Μην Ανοίγεις την Πόρτα

Η πρώτη ταινία των Unboxholics είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ με υποβλητική ατμόσφαιρα, αλλά ελάχιστο ψαχνό. Δραματικά ισχνό και σκηνοθετημένο μονότονα, κορυφώνεται χωρίς την παραμικρή έκπληξη.

Οι Αντίπαλοι

Σεναριακό υπόδειγμα αθλητικού (μελο)δράματος πάνω στις απρόβλεπτες διαδρομές των ανθρώπινων επιθυμιών. "Χορογραφημένο" με ερωτική ένταση και σκηνοθετημένο με φλασάτη, βιντεοκλιπίστικη αυταρέσκεια.

Ζωντανό Πνεύμα

Δύο κόσμοι και τρεις γενιές συγκρούονται σε ένα δράμα ενηλικίωσης με στοιχεία μαγικού ρεαλισμού, κωμωδίας και θρίλερ, το οποίο, όμως, ασθμαίνει για να βρει την ιδανική ισορροπία.

Ο Τελευταίος Ήρωας

Κουστουριτσική, ξέφρενη και βιτριολική σάτιρα, η οποία βγαίνει απ’ τα νερά της όταν προσπαθεί, αδίκως, να σοβαρευτεί και να περάσει "μηνύματα".

Σούπερ Μάγκι

Σίκουελ ενός διεκπεραιωτικά στημένου αυστραλέζικου animation, το οποίο καταγγέλλει απλοϊκά τους κινδύνους της υπνωτιστικά γοητευτικής νέας εικονικής πραγματικότητας.

Ο Μύλος και ο Σταυρός

Με κάδρα που παραπέμπουν σε πίνακες της φλαμανδικής και της ολλανδικής σχολής, ο Μαγιέφσκι στήνει μια οπτικά μεγαλοπρεπή αλληγορία πάνω στην τέχνη, την αληθινή ζωή και την ανθρώπινη μισαλλοδοξία.