Ο Γιώργος Γούσης μιλά για τον εξαιρετικό "Χειροπαλαιστή" του

Λίγους μήνες μετά τα επιτυχημένα "Μαγνητικά Πεδία", ο ταλαντούχος σκηνοθέτης Γιώργος Γούσης παρουσιάζει τη μεγάλου μήκους εκδοχή του παλαιότερου μικρού μήκους ντοκιμαντέρ του, "Χειροπαλαιστής", στο οποίο κινηματογραφεί τον αδερφό του καθώς εγκαταλείπει την επαρχία για να γίνει πρωταθλητής στο μπρα-ντε-φερ.

Ο μικρού μήκους "Χειροπαλαιστής" ήταν ήδη ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ. Επομένως, αποτελεί ένα κερδισμένο στοίχημα για εσένα πως το εξέλιξες άψογα ως μεγάλου μήκους. Πώς όμως οδηγήθηκες σε αυτήν την απόφαση;
Όταν ολοκληρώθηκε η μικρού μήκους, η εταιρία παραγωγής Oh My Dog μας ρώτησε εάν σκεφτήκαμε ποτέ να την εμπλουτίσουμε για να γίνει μεγάλου. Τότε όμως αποκριθήκαμε αρνητικά, γιατί πιστεύαμε πως με βάση το υλικό που είχαμε συλλέξει μέχρι εκείνη τη στιγμή, το κομμάτι που αφορά τη ζωή του αδερφού μου στο χωριό είχε καλυφθεί επαρκώς.
Ωστόσο, αμέσως μετά ο αδερφός μου αποφάσισε να κυνηγήσει το όνειρό του και να έρθει στην πόλη. Η αντίφαση των δύο τοπίων σε συνδυασμό με τη νέα φάση που ξεκινούσε στη ζωή του μας δημιούργησαν την αίσθηση πως η ιστορία συνεχίζεται. Έτσι αποφασίσουμε να κινηματογραφήσουμε αυτό το καινούριο κεφάλαιο, ώστε να φτιάξουμε ένα πιο ολοκληρωμένο πορτρέτο ενός ανθρώπου ο οποίος όχι μόνο ονειροπολεί, αλλά δοκιμάζει κιόλας να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες του.

Μια απόπειρα η οποία στην ταινία μας αφήνει σε ένα ακόμα πιο βαθύ αδιέξοδο από όταν ξεκίνησε…
Ναι, η αλήθεια είναι πως όταν η δράση μεταφέρεται στην Αθήνα τα πράγματα γίνονται πιο σκοτεινά, υπάρχει μια κατάπτωση. Όμως, αυτό που πιστεύω ότι κάνει τον αδερφό μου κινηματογραφικό ήρωα είναι πως εν τέλει βιώνει μια κάθαρση. Ανεξάρτητα από ό,τι δυσάρεστο μπορεί να του συμβαίνει, βρίσκει την ελπίδα, το χιούμορ, τα στοιχεία εκείνα που τον κάνουν να συνεχίζει. Επίσης, ίσως είναι σημείο των καιρών πως ανεξάρτητα από όσες προσπάθειές κάνεις, μπορεί ανά πάσα στιγμή να πνιγείς σε μια κουταλιά νερό. Είναι σαν το μπρα-ντε-φερ, είτε η νίκη είτε η ήττα έρχονται αστραπιαία και σε ανύποπτη στιγμή.

Ο αδερφός σου, πάντως,  ακόμα και στην πιο φορτισμένη σκηνή δεν έδειξε να πτοείται από την παρουσία της κάμερας, αντιθέτως, μοιάζει απόλυτα εναρμονισμένος με αυτήν.
Είναι από εκείνους τους ανθρώπους που έχουν φυσικό ταλέντο σε αυτό, είναι τελείως αβίαστο το φέρσιμό του στο γύρισμα. Πιστεύω δεν έχει πολλά να ζηλέψει από έναν επαγγελματία, κυρίως γιατί δε φοβάται την έκθεση και δεν έχει κόμπλεξ. Βέβαια, μιλάμε για αρετές οι οποίες έτσι κι αλλιώς αναδεικνύουν έναν πολύ καλό ηθοποιό. Ας πούμε, στα "Μαγνητικά Πεδία" πετύχαμε τόσο καλές ερμηνείες επειδή αναπτύχθηκε εμπιστοσύνη ανάμεσά μας. Ως προς το συγκεκριμένο κομμάτι, δηλαδή, αμφιβάλλω αν στο "Χειροπαλαιστή" έπαιξε καθοριστικό ρόλο η συγγένειά.

Με δεδομένο ότι αφηγηματικά είχες τη μικρού μήκους ως βάση, πώς πορεύτηκες για τη συνέχειά της; Υπήρχαν, για παράδειγμα, συγκεκριμένα γεγονότα που ήθελες οπωσδήποτε να κινηματογραφήσεις;
Όχι, δεν ακολουθήσαμε κάποιο οριοθετημένο πλάνο. Πολύ συχνά η ίδια η πραγματικότητα μας κατεύθυνε. Μπορεί ένα πρωί να με έπαιρνε ο τηλέφωνο για να μου περιγράψει κάτι που του συνέβη. Αναλόγως τη σημασία του, αποφασίζαμε εάν είναι αρκετά ενδιαφέρον ώστε να επαναληφθεί και να το γυρίσουμε. Άλλες φορές είχαμε κάποιες ιδέες, αλλά στην πράξη προκύπταν κάποια απροσδόκητα συμβάντα που ξεπερνούσαν όσα είχαμε σκεφτεί. Δε νγυρίζαμε, δηλαδή, ακατάπαυστα τη ζωή του^ επιλέγαμε φάσεις που νιώθαμε ότι αξίζουν. Όπως χαρακτηριστικά συμβαίνει στο τέλος, το οποίο θα ήταν αδύνατο να υπολογίσουμε και μόλις συνέβη, όλοι συμφωνήσαμε πως έτσι θα έκλεινε η ταινία.
Συνολικά ακολουθήσαμε έναν απλό κανόνα. Εάν γίνει κάτι και εμείς το χάσουμε, δεν αγχωνόμαστε, γιατί σίγουρα θα συμβεί ξανά. Οι άνθρωποι έχουν συγκεκριμένους κώδικες συμπεριφοράς, υπάρχουν πράγματα που επαναλαμβάνουν στην καθημερινότητά τους, έτσι κάποια στιγμή θα δοθεί πάλι ευκαιρία να γυρίσεις αυτό που δεν πρόλαβες.

Κατασκευάζεις τη δική σου αλήθεια με έναν τρόπο.
Είτε γυρίζεις ντοκιμαντέρ είτε μυθοπλασία στο τέλος μια ταινία προκύπτει. Η οποία, για εμένα, πρέπει να έχει κάποια βασικά συστατικά: μια συνεκτική αφήγηση, σαφή δομή, συναισθήματα σε καμπύλη κ.ο.κ. Ο τρόπος που συλλέγεις το πρωτογενές υλικό μιας ταινίας δεν παίζει ρόλο. Το μείζον είναι η διαχείρισή του, εκεί γίνονται ενδιαφέροντα τα πράγματα. Επομένως, προσωπικά δε με απασχολεί εάν σημείο εκκίνησης είναι η πραγματικότητα ή η μυθοπλασία, γιατί πάλι μια ταινία θα καταλήγω να φτιάχνω.

Σου λείπουν καθόλου τα κόμιξ;
Για να είμαι ειλικρινής, όχι. Ποτέ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα να ζωγραφίσω, ήταν απλά το μέσο μου για να αφηγηθώ μια ιστορία. Ο κινηματογράφος με καλύπτει περισσότερο και επίσης δεν έχει τη μοναχικότητα των κόμιξ, η οποία σίγουρα δε μου λείπει καθόλου. Εκείνο που θα ήθελα είναι να μπω ξανά σε ρυθμούς δουλειάς, να γράψω σενάριο, να κάνω γύρισμα κ.λπ.