Λέγεται πως οι κινηματογραφικοί σκηνοθέτες γυρίζουν την ίδια ταινία κάθε φορά. Υπονοείται έτσι πως η αισθητική, τα απωθημένα, τα άγχη και οι επιθυμίες των δημιουργών αρθρώνονται από την πρώτη στιγμή μέσω των κινούμενων εικόνων και σε κάθε επόμενο τόλμημά τους εκείνοι απλώς εντρυφούν σε όσα έχουν ήδη απεικονίσει εξαρχής. Δίκαιο ή όχι, είναι ωστόσο γεγονός ότι τα καλοσμιλεμένα και ευδιάκριτα χαρακτηριστικά είναι εκείνα που κάνουν τους σημαντικούς σκηνοθέτες να ξεχωρίζουν από το σωρό. Ένας από αυτούς είναι ο Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου, ο οποίος μπορεί να έχει ορκισμένους οπαδούς όσο και φανατικές αντιπάθειες, αλλά ουδείς είναι σε θέση να τον αποκηρύξει ως αδιάφορο κινηματογραφιστή.
Δεν είναι μόνο τα τέσσερα Όσκαρ που έχει κερδίσει, τα οποία τον έχουν φέρει άξια σε αυτό το σημείο, αλλά και το πώς με φιλμ σαν τα "Η Επιστροφή" (2015) και "Birdman ή Η Απρόσμενη Αρετή της Αφέλειας" (2014) έχει προσδώσει νέο όγκο στο μοντέρνο σινεμά. Τώρα, σε άλλη μία παραγωγή με μακροσκελή τίτλο, "Μπάρντο, το Ψευδές Χρονικό ενός Σωρού Αλήθειες", ο 59χρονος Μεξικανός βρίσκεται στη φάση που εμπνέεται από την ίδια τη ζωή του. Τοποθετεί στο επίκεντρο ένα σκηνοθέτη ντοκιμαντέρ, ο οποίος μοιράζεται μαζί του μια χαρακτηριστική ομοιότητα και μέσα από μια σειρά ψυχεδελικών περιστατικών έρχεται αντιμέτωπος με τα λάθη και τις ενοχές του παρελθόντος. Κάπως έτσι ο Ινιάριτου γίνεται ο τρίτος σινε-δημιουργός τα τελευταία χρόνια που επιχειρεί κάτι αντίστοιχο, ενώ ταυτόχρονα το κινηματογραφικό ύφος του απηχεί εκείνο ενός θρυλικού μαέστρο της μεγάλης οθόνης.
Τι θυμάσαι;
"Έχω την αίσθηση πως η εφηβεία αποτελεί μια μόνιμη κατάσταση εντός μας. Μένουμε για πάντα παιδιά, αφήνουμε τις ευθύνες σε άλλους και στο ενδιάμεσο μας μένει ελάχιστος χρόνος για να έχουμε τα πιο παράλογα όνειρα". Με αυτά τα λόγια, ο Φεντερίκο Φελίνι μιλά για το πώς η αθωότητα της ανηλικότητας παραμένει διαχρονικά ένα μοναδικό καταφύγιο. Είναι εκείνη που αναζητά από την αρχή ο σκηνοθέτης πρωταγωνιστής του αριστουργηματικού "8½" (1963). Η ημι-αυτοβιογραφική ταινία, που χάρισε στον Φελίνι δύο Όσκαρ (διεθνούς ταινίας, κοστουμιών), εξερευνά με λυρισμό τις απόπειρες ενός δημιουργού να βρει τη χαμένη έμπνευσή του, ενώ συμφιλιώνεται με τον εαυτό του. Μαγικός ρεαλισμός, διακριτικό πολιτικό σχόλιο και έντονη σεξουαλικότητα διέπουν το "8½", που έκτοτε αποτέλεσε υπόδειγμα για το πώς ένα προσωπικό αφήγημα μπορεί να γίνει καθολικό.
Την ίδια ακριβώς λογική ακολουθεί και ο Ινιάριτου στο "Μπάρντο…", με τη διαφορά ότι η διάχυτη ποιητικότητα της ταινίας του αφορά επιπλέον την αλληλοτροφοδοτούμενη σύνδεση της ανάγκης για καλλιτεχνική δημιουργία με το υπαρξιακό τέλμα. Πιο σκυθρωπός από τον Φελίνι, ο Μεξικανός μπορεί να διασκεδάζει με τις υπερρεαλιστικές υφές του σεναρίου του, αλλά ακολουθεί ένα μονοπάτι εγγύτερο στο "Hand of God" του Πάολο Σορεντίνο, όπου ο έτερος Ιταλός αναπολεί το πώς βρήκε διαφυγή στον κόσμο του σινεμά, όντας ένας έφηβος στη Νάπολη των 80s όπου μεσουρανούσε ο Μαραντόνα. Την ίδια μελαγχολική ενατένιση, τέλος, υιοθετεί και ο Στίβεν Σπίλμπεργκ στο "Fabelmans" (από 24/11 στους κινηματογράφους), όπου όχι μόνο αποτίνει φόρο τιμής σε μια εποχή που έχει παρέλθει, αλλά αναζητά τα πρώτα σκιρτήματα που τον έκαναν να ερωτευτεί τον κινηματογράφο.
Περισσότερες πληροφορίες
Μπάρντο, το Ψευδές Χρονικό ενός Σωρού Αλήθειες
Ενόψει της βράβευσής του με ένα βραβείο διεθνούς κύρους, ένας κορυφαίος σκηνοθέτης δημοσιογραφικών ντοκιμαντέρ επιστρέφει στην πατρίδα του όπου βιώνει μια σειρά από παράδοξες εμπειρίες, οι οποίες ενεργοποιούν τα έντονα υπαρξιακά άγχη του.
