©Noe Bach
Μια πρωτοεμφανιζόμενη δημιουργός που, όμως, πραγματοποίησε με φόρα το μπάσιμό της στο σινεμά, η Γαλλίδα Σαρλίν Μπουρζουά-Τακέ θέλει να κάνει ταινίες που παρασύρονται από τα συναισθήματά τους. Αυτή η διάθεση διαπνέει και το ρομαντικό ντεμπούτο της με τίτλο "Οι Έρωτες της Αναΐς", το οποίο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα στο πλαίσιο του πρόσφατου 22ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου. Με αφορμή την κυκλοφορία της ταινίας στις αίθουσες, λοιπόν, δημοσιεύουμε τη συζήτηση που κάναμε με την Μπουρζουά-Τακέ στο πάντα φιλόξενο Γαλλικό Ινστιτούτο.
Η υπόθεση της ταινίας περιστρέφεται γύρω από την 30χρονη Αναΐς (Αναΐς Ντεμουστιέ) η οποία πασχίζει για μια σταθερά στη ζωή της. Όμως, τα βγάζει πέρα με το ζόρι, ενώ συνειδητοποιεί πως μάλλον δεν είναι ερωτευμένη με το σύντροφό της. Τότε γνωρίζει έναν άλλο άντρα (Ντενί Πονταλιντές) και τη σύζυγό του (Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι), με τους οποίους θα συνάψει ένα παράτολμο και έντονο ερωτικό τρίγωνο.
Ίσως κάνω λάθος, αλλά διέκρινα μερικές ομοιότητες ανάμεσα σε αυτήν την ταινία και μια παλαιότερη μικρού μήκους σας, το "Pauline Asservie" (2016). Όχι μόνο διότι οι δυο τους μοιράζονται την ίδια πρωταγωνίστρια, την Αναΐς Ντεμουστιέ, αλλά επιπλέον γιατί θα μπορούσε η μεγάλου μήκους να αποτελεί συνέχειά της. Πέφτω καθόλου μέσα;
Κάπως ναι, διότι υπάρχουν αρκετά κοινά σημεία μεταξύ τους. Εκτός από τη συμμετοχή της Αναΐς στην οποία αναφερθήκατε και εσείς, μια ακόμα ομοιότητα εντοπίζεται στο ότι έγραψα τις βασικές ηρωίδες των δύο ταινιών έχοντας υπόψη προσωπικά βιώματα και δικά μου χαρακτηριστικά. Όπως, για παράδειγμα, το ότι έχουν μια προσωπικότητα με έντονη ενέργεια και γρήγορη ταχύτητα. Μάλιστα, την περίοδο που ετοίμαζα τη μικρού μήκους ήθελα να πρωταγωνιστήσω εγώ, γιατί δεν πίστευα ότι θα γνώριζα μία ηθοποιό που θα καταλάβαινε αυτές τις γυναίκες τόσο καλά όσο εγώ. Όμως στην πορεία συνάντησα την Αναΐς η οποία είναι μια ατρόμητη ηθοποιός και ερωτεύτηκε τους χαρακτήρες. Μπορούσε να κατανοήσει πλήρως την "τρέλα" και τις παρορμήσεις τους, έτσι ήταν αυτονόητο πως θα την εμπιστευόμουν για τις ταινίες. Βέβαια, οφείλω να διευκρινίσω πως παρότι το "Pauline Asservie" ολοκληρώθηκε πρώτο, είχα προηγουμένως ήδη ξεκινήσει να δουλεύω πάνω στη μεγάλου μήκους.
Η οποία ξεκινά ακριβώς με το αυξημένο τέμπο που περιγράφετε, έχει μια εναρκτήρια σεκάνς που υφαρπάζει κατευθείαν.
Χαίρομαι που το παρατηρήσατε, γιατί ήθελα η ταινία μου να ξεκινάει με μια φούρια. Έπειτα, για το ρυθμό που ήθελα να έχει βασίστηκα πολύ στους διαλόγους. Γνωρίζω πως ανέκαθεν όλοι λένε ότι ο κινηματογράφος είναι η τέχνη της εικόνας και όχι του λόγου, ωστόσο αυτή είναι μια θέση που δε με βρίσκει σύμφωνη. Στο μηχανισμό μιας ταινίας ο διάλογος μπορεί να λειτουργήσει σαν τον κινητήρα της. Εν προκειμένω, έχουμε την Αναΐς η οποία μιλά ακατάπαυστα, είναι αεικίνητη, έτσι η ενέργειά της μεταδίδεται στον ιστό του φιλμ.
Μιας και αναφερθήκατε στους διαλόγους, ενδεχομένως κάτι που θα έχετε ακούσει ξανά είναι το πόσο θυμίζουν το ύφος του Ερίκ Ρομέρ.
Με τιμά όταν μου το λένε αυτό, γιατί μεταξύ άλλων το "Μια Νύχτα με τη Μοντ" είναι από τις πιο αγαπημένες ταινίες μου. Ομολογώ, πάντως, ότι δεν τον είχα υπόψη ως επιρροή καθώς έγραφα την ταινία. Είναι δεδομένο, ωστόσο, πως αγαπάμε και οι δύο τρομερά τη δύναμη της γλώσσας, αλλά και να εξερευνούμε τις διαφορετικές αποχρώσεις του έρωτα.
Θεματική πάνω στην οποία θέτετε μερικά εξαιρετικά ενδιαφέροντα ερωτήματα, έχοντας στο επίκεντρο μια ηρωίδα με αμφίσημες και απρόβλεπτες προθέσεις.
Είναι μια γυναίκα σε μόνιμη κίνηση, η οποία φοβάται τον πόνο αλλά ενίοτε φοβάται και την ίδια. Άμα μείνει στάσιμη υπάρχει ο κίνδυνος να καταρρεύσει. Το νοητό ταξίδι που κάνει, όμως, έχει ένα προορισμό. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιεί ποιες είναι οι αληθινές επιθυμίες της. Από τότε και μετά, δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο και κανείς που να μπορεί να τη σταματήσει.
Αντίστοιχα με τις αλλαγές στη διάθεση της ηρωίδας κινείται και το ύφος της ταινίας. Τι είχατε υπόψη ώστε να ισορροπήσετε σε αυτά τα δεδομένα τη σκηνοθεσία σας;
Πολύ καλή ερώτηση, γιατί για να είμαι ειλικρινής πιστεύω πως εδώ εντοπίζονται μερικά από τα μειονεκτήματα της ταινίας. Διότι έχουμε να κάνουμε με ορισμένα συστατικά που δεν ταιριάζουν απαραίτητα, όπως ο ταχύς και κωμικός ρυθμός που το διαδέχεται μια αργή και πολύ δραματική σκηνή. Βασίστηκα στο συναίσθημα της κάθε δράσης για να σμιλέψω τον τόνο της ταινίας. Το αποτέλεσμα με ικανοποιεί, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δούλεψε πάντα αυτό. Παρόλα αυτά, στηρίζω την επιλογή μου γιατί μου φαίνεται πιο πειστικό σε μια ταινία να συνυπάρχουν αντιθετικά στοιχεία. Εξάλλου, έτσι δεν είναι και η ζωή;
