Ο Μισέλ Φράνκο και η αιματηρή "Νέα Τάξη" πραγμάτων

Ένα πολιτικοποιημένο θρίλερ με στοιχεία τρόμου και επιστημονικής φαντασίας, η "Νέα Τάξη", βραβευμένη στη Βενετία ταινία του Μεξικανού σκηνοθέτη Μισέλ Φράνκο, έρχεται να ταράξει τα κινηματογραφικά νερά.

Η "Νέα Τάξη" αποτελεί μια από τις τολμηρότερες ταινίες σας ως τώρα και ταυτόχρονα ξεφεύγει από το οικείο σ’ εμάς ύφος σας. Πώς την εμπνευστήκατε;
Ήθελα πολύ να γυρίσω μια ταινία στην οποία η κοινωνική ανισότητα θα θίγεται με άμεσο τρόπο, υιοθετώντας ταυτόχρονα μια δυστοπική αισθητική. Αλλά το κυρίως μέλημά μου ήταν να διερευνήσω το πώς θα εξελίσσονταν τα πράγματα αν ο κόσμος είχε "εκραγεί".

Πάντως δεν περιορίζεστε στην απεικόνιση μιας δυστοπίας. Στο στιλ σας συνδυάζονται στοιχεία από είδη όπως ο κοινωνικός ρεαλισμός και το horror.
Αναγνωρίζω ότι θα ακουστεί παράξενο, αλλά ενώ οικειοποιούμαι σκηνοθετικά τα κινηματογραφικά είδη, προσωπικά δεν παρακολουθώ ταινίες με αυστηρή προϋπόθεση να ανήκουν σε αυτά. Για το λόγο αυτό και επειδή δεν γνωρίζω όλους τους κανόνες των sci-fi, ας πούμε, επέλεξα να εμπιστευτώ το ένστικτό μου γυρίζοντας τη "Νέα Τάξη", παρά να επαναπαυτώ σε δοκιμασμένες αφηγηματικές φόρμες.

Ένα από τα ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά των φιλμ σας είναι ότι αποφεύγουν τις σαφείς εξηγήσεις. Κάτι που συμβαίνει πολύ έντονα εδώ.
Έχετε δίκιο, ωστόσο είμαι βέβαιος ότι το κοινό μπορεί να φανταστεί ένα εκατομμύριο λόγους για τους οποίους συμβαίνουν όσα βλέπει στην ταινία. Ήθελα να μην αποσαφηνίσω τι προξενεί την επανάσταση του λαού, διότι παντού ο κόσμος είναι τρομερά δυσαρεστημένος και μπορεί να καταλάβει. Θα πρόσθετα πως η πανδημία έκανε ακόμα πιο έντονη αυτή την αγανάκτηση.

Σαφώς, αλλά από την άλλη, η εξέλιξη της εξέγερσης στη "Νέα Τάξη" καταλήγει να μην έχει απεύθυνση ή στόχο. Αντιθέτως, κυριαρχεί η βία για τη βία και τίποτα άλλο. Οι δρώντες μοιάζουν περισσότερο με σαδιστές παρά με επαναστάτες.
Είμαι σε θέση να γνωρίζω, από πραγματικά γεγονότα στο Μεξικό, ότι το παρακράτος και οι παραστρατιωτικές δυνάμεις παρεισφρέουν μεταξύ των επαναστατών. Ακόμα και εάν αυτοί αρχικά έχουν αγαθές προθέσεις, είναι αδύνατο να γίνουν κάποτε πραγματικά άξιοι εμπιστοσύνης. Το είδαμε πρόσφατα και στα γεγονότα της Μιανμάρ. Όσο λιγότερο αναπτυγμένη είναι μια χώρα, τόσο δυσκολότερο γίνεται να δείχνεις εμπιστοσύνη στις αρχές.

Κάτι ακόμα που μένει αναπάντητο είναι η αφορμή πίσω από την επιλογή του πράσινου χρώματος. Πρόκειται, εικάζω, για ένα σύμβολο το οποίο οφείλει να έχει κάθε επανάσταση που σέβεται τον εαυτό της.
Έτσι ακριβώς. Όταν έψαχνα ποιο χρώμα θα επιλέξω, τελικά εμπνεύστηκα από το πράσινο της μεξικανικής σημαίας. Ένας επιπλέον λόγος που μου φάνηκε ταιριαστή η απόχρωση είναι επειδή συμβολίζει την απληστία, το χρήμα, το στρατό. Φανταστείτε, από την άλλη, να είχα διαλέξει το κόκκινο. Θα ήταν σαν να ρίχνω αίμα παντού.

Αναρωτιέμαι, η ταινία προβλήθηκε στο Μεξικό; Ποιες ήταν οι αντιδράσεις;
Ναι, έχουν περάσει πια πολλοί μήνες από την κυκλοφορία. Δεν έχω παράπονο, μισό εκατομμύριο θεατές την είδαν σε συνθήκες πανδημίας. Μου φαίνεται απίστευτο. Ήταν η πιο επιτυχημένη ταινία στο box office τότε! Και όπως μπορείτε να φανταστείτε, δίχασε το κοινό. Με αφορμή τη "Νέα Τάξη" άνοιξαν πολύ σοβαρές συζητήσεις, κάτι που βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον.

Για το κλείσιμο άφησα μια κάπως γενικότερη ερώτηση. Τελευταία βλέπουμε περισσότερες ταινίες, σαν τα "Παράσιτα" ή το "Μην Κοιτάτε Πάνω", οι οποίες δεν αποφεύγουν τα σύγχρονα πολιτικά ζητήματα. Πιστεύετε ότι το σινεμά επιστρέφει σε αυτού του είδους τις ανησυχίες;
Πιστεύω ότι ο κόσμος έχει αναποδογυρίσει και τα πράγματα γίνονται ολοένα δυσκολότερα. Ταυτόχρονα, κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να κάνει κάτι. Έχει χαθεί η πίστη των λαών προς το πολιτικό σύστημα. Οι ταινίες δεν είναι σε θέση να επιλύσουν τίποτα. Εκείνο που μπορούν να κάνουν είναι να αξιολογήσουν μια κατάσταση και να πυροδοτήσουν πολλές συζητήσεις.