Εάν είναι μία φορά δύσκολο να εμπνευστείς και να γυρίσεις εύστοχα μια σπουδαία ταινία τρόμου, ο βαθμός απαιτητικότητας αυξάνεται κατακόρυφα εάν επιχειρήσεις να φτιάξεις και τη συνέχειά της. Στην ιστορία του σινεμά είναι μετρημένα τα horror που απέκτησαν ισότιμα ή έστω αξιοπρεπείς διαδόχους, μια πρόκληση που πρόσφατα καλωσόρισαν οι δημιουργοί του νέου "Scream" Ματ Μπετινέλι - Όλπιν και Τάιλερ Γκίλετ. Κι αν στο "α" βρήκαμε την επιστροφή του Ghostface στην καλύτερη περίπτωση άνιση, η ταινία του σκηνοθετικού διδύμου πέτυχε αξιοπρόσκετο γκελ στο ελληνικό κοινό, αποδεικνύοντας πως το franchise που ξεκίνησε πριν από 25 χρόνια ο Γουές Κρέιβεν μπορεί ακόμα να προσφέρει γενναιόδωρες ανατριχίλες. Ταυτόχρονα, μας έδωσε την τέλεια αφορμή για να θυμηθούμε και να επιλέξουμε τα 10 καλύτερα σίκουελ τρόμου όλων των εποχών, τα οποία θα βρείτε παρακάτω.
Top-10 horror σίκουελ όλων των εποχών:
10. Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες 3 (Τσακ Ράσελ, 1987)
Το νούμερο 2 του τεράστιου χιτ του Γουές Κρέιβεν δεν άρεσε καθόλου στο δημιουργό του, παρότι δεν ήταν και τόσο φριχτό ομολογουμένως, έτσι οι παραγωγοί του franchise τον επαναφέραν για το τρίτο κεφάλαιο όπου επιμελήθηκε την αρχική εκδοχή του σεναρίου. Τη συνέχεια ανέλαβαν οι Φρανκ Ντάραμποντ (ναι, του "Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ") και ο σκηνοθέτης Τσακ Ράσελ ("The Blob", "Η Μάσκα"), οι οποίοι πρώτα-πρώτα επανέφεραν την εμβληματική για το franchise Χέδερ Λάνγκενκαμπ στο ρόλο της Νάνσι. Η ηρωίδα "αναβαθμίζεται" και πλέον επιχειρεί να βοηθήσει εφήβους των οποίων τα όνειρα έχει στοιχειώσει ο διαβολικός Φρέντι Κρούγκερ, ο οποίος με τη σειρά του επιδίδεται σε ακόμα πιο ευφάνταστες δολοφονίες. Βέβαια, εάν υπάρχει ένας λόγος να δείτε αυτήν την ταινία, είναι η αξέχαστη σκηνή που μοιράζεται η Πατρίσια Αρκέτ με το... σκουληκόμορφο Φρέντι.
9. The Exorcist III (Γουίλιαμ Πίτερ Μπλάτι, 1990)
Σου λέει ο Γουίλιαμ Πίτερ Μπλάτι: "Έχω γράψει τον 'Εξορκιστή', το μετέφερε αριστουργηματικά ο Γουίλιαμ Φρίντκιν στο σινεμά, δε γουστάρω μία τον 'Αιρετικό' του Τζον Μπούρμαν, δε γυρίζω μόνος μου την τρίτη ταινία;". Ο συγγραφέας, βέβαια, για να καταλήξει σε αυτό το ρητορικό ερώτημα έπρεπε πρώτα να φάει άκυρο τόσο από το Φρίντκιν όσο και από τον Τζον Κάρπεντερ, μιας και αμφότεροι απέρριψαν τη σκηνοθεσία του τρίτου "Εξορκιστή". Τότε, λοιπόν, ο Μπλάτι έγραψε το σενάριο και βρέθηκε και πίσω από την κάμερα, πεπεισμένος ότι είχε σκαρφιστεί κάτι κινηματογραφικά αξιόλογο. Η αλήθεια είναι πως στην εποχή της η ταινία δέχθηκε χλιαρή υποδοχή, όχι εντελώς αναίτια. Διότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια τυπική ταινία τρόμου, αλλά με ένα αγωνιώδες φιλμ που εμπλέκει το αφήγημα του κατά συρροή δολοφόνου με τις ρίζες του κακού πνεύματος που είχε καταλάβει τον πάτερ Κάρας, δίχως gore και στη θέση του μπόλικους προβληματισμούς πάνω στην έννοια της πίστης και την κόντρα καλού-κακού. Take it or leave it...
8. Memento Mori (Κιμ Τάε-Γιονγκ & Μιν Κιου-Ντονγκ, 1999)
Δεν ξέρω ποιοι από εσάς έχουν δει το "Whispering Corridors" (Παρκ Κι-χιέονγκ, 1998) αλλά είναι το φιλμ που έστρωσε το δρόμο για τη μετέπειτα άνθιση του νοτιοκορεάτικου horror. Εκτός όμως από αυτό, αποτέλεσε και μία από τις πιο ξεχωριστές ταινίες των '90s, ανανεώνοντας τις αφηγήσεις τρόμου που αφορούν τους μαθητές λυκείου και τα σατανικά φαντάσματα. Το εν λόγω σίκουελ αποδείχθηκε εξίσου καινοτόμο και τολμηρό, υιοθετώντας από τη μία μια αντισυμβατική σκηνοθετική προσέγγιση ανακατεύοντας τη σεναριακή δομή και από την άλλη, τοποθετώντας έναν καταπιεσμένο queer έρωτα στο επίκεντρο (κάτι ασυνήθιστο τότε). Το αποτέλεσμα είναι αγχωτικό όσο και ανατριχιαστικά απολαυστικό.
7. 28 Εβδομάδες Μετά (Χουάν Κάρλος Φρεσναντίγιο, 2007)
Αφού ο Ντάνι Μπόιλ εκσυγχρόνισε εντυπωσιακά τα zombie movies με το "28 Μέρες Μετά", η συνέχεια παρότι απουσίαζε το στοιχείο της έκπληξης υπήρξε εφάμιλλα συνταρακτική. Αυτήν τη φορά πρωταγωνιστεί ο Ρόμπερτ Καρλάϊλ και η προσπάθειά του να επιβιώσει μιας πανδημίας απέθαντων και ταυτόχρονα να προστατέψει την οικογένειά του. Αγνή δράση, αυξημένοι παλμοί και στο φινάλε μια υπόσχεση για ένα ακόμα σίκουελ που ακόμα περιμένουμε να υλοποιηθεί...
6. Aliens: Η Επιστροφή (Τζέιμς Κάμερον, 1986)
Οκ, κλέβουμε λίγο διότι εν προκειμένω δεν έχουμε ένα αποκλειστικά horror έργο, αλλά ένα σμίξιμο με την επιστημονική φαντασία, ωστόσο δύσκολα μπορεί κάποιος να αντισταθεί στον αυθεντικό τρόμο του α λα Τζέιμς Κάμερον "Aliens". Προτού καν παραδώσει τις δικές του σπουδαίες ταινίες ("Ο Εξολοθρευτής", "Τιτανικός"), ο Αμερικάνος "αγνόησε" το ύφος του Ρίντλεϊ Σκοτ για να δώσει έμφαση στη μάχη μέχρις εσχάτων που δίνει η Ρίπλεϊ (Σιγκούρνι Γουίβερ) ενάντια στα ασταμάτητα Xenomorphs. Αποχαιρετήστε τη σιωπή του διαστήματος και υποδεχθείτε μια all guns blazing τρομο-περιπέτεια.
5. Scream 2 (Γουές Κρέιβεν, 1998)
Η "Κραυγή Αγωνίας" έχοντας γίνει ποπ φαινόμενο ήταν όχι μαθηματικά βέβαιο, αλλά επιβεβλημένο να αποκτήσει σίκουελ. Τι έκανε ο βετεράνος Γουες Κρέιβεν λοιπόν; Απλούστατα έκανε ακόμα πιο αιχμηρό το ειρωνικό meta horror, καθιστώντας το ίδιο το σινεμά ως το δολοφόνο, εντείνοντας τη σεξουαλική πίεση που δεχόταν από τους άντρες γύρω της η βασική ηρωίδα Σίντεϊ (Νιβ Κάμπελ), χωρίς να χάνει ίχνος από το μακάβριο χιούμορ που έγινε συνυφασμένο με τον Ghostface. Ο γράφων αδυνατεί να επιλέξει αγαπημένο μεταξύ των πρώτων δύο "Scream".
4. Η Νύχτα με τις Μάσκες (Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν, 2018)
Το πρώτο αληθινά πετυχημένο εμπορικά και καλλιτεχνικά horror requel, δηλαδή ταινία τρόμου που συνεχίζει τη γνώριμη αφήγηση ενός franchise αλλά μαζί την επανεκκινεί, είχε απροσδόκητο εμπνευστή έναν μάλλον άνισο σκηνοθέτη. Ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν ("Για Όλα τα Αληθινά Κορίτσια", "Γελαστός Πρίγκιπας") ανήκει στην κατηγορία των δημιουργών που "όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν", ωστόσο ευτυχώς όταν ανέλαβε το μύθο του Μάικλ Μάγιερς δε συμπεριφέρθηκε διεκπεραιτωτικά. Αντιθέτως, εμβάθυνε τις περιπλοκότητες της ψυχοσύνθεσης του σίριαλ κίλερ, διαχειρίστηκε υποδειγματικά τη σχέση του με τη Λόρι Στρόουντ (Τζέιμι Λι Κέρτις) και στο ενδιάμεσο μας φιλοδώρησε με διαδοχικές σεκάνς αποστομωτικής έντασης.
3. Ένα Ήσυχο Μέρος 2 (Τζον Κραζίνσκι, 2020)
Σε μια εποχή που αναζητούμε με το κυάλι τις φρέσκες κινηματογραφικές ιδέες, ο Τζον Κραζίνσκι παρέδωσε ένα τίμιο horror με το "Ένα Ήσυχο Μέρος", ισόποσα καινούριο όσο και άμεσα καθηλωτικό. Μακριά από μεγαλόστομες παρεμβάσεις, ο κυρίως πίσω από την κάμερα πια Κραζίνσκι εμπλουτίζει εύστοχα το σύμπαν του φιλμ του, δεν επιτρέπει στο στρες να εξασθενήσει και φέρνει το ψυχολογικό κόστος της καταστροφή που βιώνουν οι πρωταγωνιστές στο προσκήνιο. Κι όλα αυτά, χωρίς να ακουστεί "κιχ"...
2. Το Ξύπνημα των Ζωντανών Νεκρών (Τζόρτζ Α. Ρομέρο, 1978)
Τα ζόμπι είναι πολιτικοποιημένα. Μετά την αριστουργηματική "Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών", ο μαέστρος Τζορτζ Ρομέρο ανεβάζει τον πήχη, κάνοντας τα ζόμπι του ακόμα πιο δολοφονικά και τη δράση να εκτυλίσσεται σε εμπορικό κέντρο. Έτσι, το φιλμ αποκτά πολιτικές αποχρώσεις, καθώς υπαινίσσεται αιχμηρά ότι ο άνθρωπος έχει καταλήξει θύμα του καταναλωτισμού, ε και του καπιταλισμού όπως και να το κάνουμε, αλλά μην το πείτε σε κανέναν.
1. Οι Δαίμονες Έστησαν Χορό (Σαμ Ράιμι, 1987)
Πίσω από τον ευφάνταστο τίτλο της ελληνικής διανομής, κρύβεται το σπουδαίο "Evil Dead 2", το οποίο κάνει πράξη τη φράση "εχθρός του καλού, το καλύτερο". Ο Ράιμι έχοντας παραδώσει το ήδη αριστουργηματικό πρώτο μέρος, καταφέρνει δεξιοτεχνικά να ξεπεράσει τον εαυτό του, αφού η συνταγή του ξέφρενου gore και του μακάβριου χιούμορ φτάνει σε νέες ασύλληπτες κορυφές, εξαφανίζοντας σχεδόν την πρώτη ταινία. Βλάσφημο; Ίσως...
