Ο Ζμπίκνιου Πράισνερ μιλά για τη μουσική του «Ανθρώπου του Θεού»

Διεθνούς φήμης συνθέτης με διάσημα scores στο ενεργητικό του, ο Πολωνός δημιουργός συνάντησε το «α» με αφορμή την ταινία της Γέλενα Πόποβιτς.

Ο Ζμπίκνιου Πράισνερ μιλά για τη μουσική του «Ανθρώπου του Θεού»

Διάσημος για τα λυρικά soundtracks του, με διάσημα εκείνα των ταινιών του Κριστόφ Κισλόφσκι, ο Πολωνός συνθέτης Ζμπίκνιου Πράισνερ αυτήν τη φορά βρίσκεται πίσω από την πρωτότυπη μουσική του «Ανθρώπου του Θεού», στην οποία μάλιστα συμμετέχει η σπουδαία Λίζα Γκέραρντ των Dead Can Dance. Συναντήσαμε το μουσικό το περασμένο φθινόπωρο στην Αθήνα και τις εγκαταστάσεις της εταιρίας IXOR, τις οποίες επισκέφτηκε για να παρακολουθήσει μέρος του μοντάζ προτού ξεκινήσει τις ηχογραφήσεις.

Πώς προέκυψε η συνεργασία με τη Γέλενα Πόποβιτς, η οποία μάλιστα σας φέρνει ξανά στην Αθήνα όπου βρεθήκατε για συναυλίες πριν από λίγο καιρό;
Ομολογώ πως συνέβη εντελώς τυχαία. Πήρε την πρωτοβουλία η Γέλενα και επικοινώνησε μαζί μου, στέλνοντάς μου παράλληλα και το σενάριο. Μου άρεσε αμέσως, αλλά συμβουλεύτηκα και έναν ιερέα σχετικά με κάποια από τα θέματα που διαπραγματεύονται στην ταινία. Αφού και εκείνος αντέδρασε θετικά με το κείμενο, τα υπόλοιπα πήραν το δρόμο τους.

Άρα η θρησκεία παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή σας; Ίσως, ακόμα, να σε επηρέασε στο πώς συνθέσατε τη μουσική για αυτήν την ταινία;
Η πίστη και η θρησκεία είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Προσωπικά, πιστεύω πως υπάρχει κάτι μεγάλο εκεί έξω, το όνομά του όμως δεν το γνωρίζω, μπορεί να λέγεται και Θεός. Αλλά δεν πιστεύω στην εκκλησία. Δε νιώθω πως χρειάζονται μεσάζοντες ανάμεσα σε εμένα και το Θεό. Τώρα, θεωρώ πως η ταινία της Γέλενα είναι πολύ σημαντική. Και σύντομα θα αποδειχθεί πόση σημασία έχει, επειδή ο Άγιος Νεκτάριος μέσα από τις πράξεις του εξασκούσε την πραγματική έννοια της θρησκείας. Το λέω αυτό, διότι σήμερα απουσιάζει η αλήθεια στη θρησκεία, ο τρόπος λειτουργίας της εκκλησίας αφιερώνεται στο να συνδυάζει την πολιτική με τις επιχειρήσεις.

Από την άλλη, τι θα λέγατε σε εκείνους που περιγράφουν τη σκοτεινή αίθουσα σαν «εκκλησία» και τη συλλογική εμπειρία μιας προβολής ως «λειτουργία»;
Δε θα το έθετα ακριβώς έτσι, αλλά ένα κατά κάποιον τρόπο κοινό που υπάρχει στην εκκλησιαστική μουσική και τα soundtracks είναι πως αμφότερα εξαρτώνται από όσα συμβαίνουν εκείνη τη στιγμή. Δηλαδή, η μουσική μιας ταινίας εξαρτάται πάντα από το τι συμβαίνει στη μεγάλη οθόνη. Για αυτό και πολλές φορές τα soundtracks ως αυτόνομες κυκλοφορίες δεν έχουν νόημα, χάνουν την αξία τους γιατί δε συνοδεύονται από τις εικόνες.

Ένας από τους συνθέτες που εμπνεύστηκε κινηματογραφικά θέματα τα οποία ξεπέρασαν σε διασημότητα τις ταινίες για τις οποίες γράφτηκαν, ήταν ο Ένιο Μορικόνε που πέθανε πρόσφατα. Πιστεύετε τα μοντέρνα soundtracks έχουν χάσει την ιδιότητά τους να δημιουργούν μια δική τους αυτόνομη φύση;
Τον ήξερα καλά το Μορικόνε, δουλεύαμε στο ίδιο στούντιο στην Αμερική. Το κενό που αφήνει πίσω του είναι τεράστιο, ισάξιο με αυτό που θα έμενε μετά την απώλεια ενός σπουδαίου ποιητή. Πάντως, δε συμφωνώ με την ιδέα πως σήμερα δε γράφονται κορυφαία κομμάτια κινηματογραφικής μουσικής. Θα ήταν σα να λέμε πως οι νέοι δε θα ξεπεράσουν ποτέ τους παλιούς, οι οποίοι σταδιακά εκλείπουν. Αλλά, το σημαντικό είναι να τους δοθεί η ώθηση ώστε να έρθουν στο προσκήνιο.

Ο Ζμπίκνιου Πράισνερ μιλά για τη μουσική του «Ανθρώπου του Θεού» - εικόνα 1
©Κατερίνα Παπουτσή

Από όσο ξέρω, προτιμάτε να δουλεύετε στενά με τους σκηνοθέτες και να παρακολουθείτε από κοντά το γύρισμα. Επομένως, το ξέσπασμα της πανδημίας σας απόκοψε από ένα σημαντικό κομμάτι της δημιουργικής διαδικασίας.
Φυσικά, αφού αρχικά το πρώτο διάστημα είχαν διακοπεί τα πάντα, δεν υπήρχε κανένα γύρισμα. Για τον «Άνθρωπο του Θεού», για παράδειγμα, όταν ξεκίνησε η παραγωγή έπρεπε αυστηρά να βρίσκονται στο σετ μόνο οι ηθοποιοί και το συνεργείο. Ήταν αδύνατο να έρθω νωρίτερα, για αυτό και έφτασα τώρα που ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα, ήταν μια ευκαιρία που την άρπαξα αμέσως. Οφείλω να πω ότι αυτές οι συνθήκες δημιουργούν μια νευρικότητα, γιατί όλα είναι απρόβλεπτα. Πρέπει να δουλέψεις πολύ και σε συγκεκριμένα όρια, αφού μπορεί τα πάντα να ανατραπούν αναπάντεχα. Έπειτα, υπάρχουν και πρακτικά ζητήματα, όπως το πώς θα μαζευτεί η ορχήστρα να ηχογραφήσει. Ωστόσο, προτού αποχωριστούμε θα ήθελα να προσθέσω κάτι ακόμα. Χαίρομαι πάρα πολύ που είμαι στην Ελλάδα και επιπλέον γιατί θα ολοκληρωθεί αυτή η ταινία. Εγγυώμαι ότι θα είναι πολύ καλή και ότι θα κινητοποιήσει το πνεύμα πολλών ανθρώπων.

Διαβάστε ακόμα

Τελευταία άρθρα Σινεμά

Έρχεται το 8ο Φεστιβάλ Ισπανόφωνου Κινηματογράφου

Ανακαλύψτε τις πρώτες ταινίες που ανακοίνωσε η πληθωρική διοργάνωση.

ΓΡΑΦΕΙ: ΓΙΑΝΝΗς ΚΑΝΤΕΑ-ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟς
02/05/2024

Ο "Κασκαντέρ" και ο ακαταμάχητα κωμικός Ράιαν Γκόσλινγκ

Μετά την τρομερή επιτυχία της "Barbie", ο χολιγουντιανός σταρ επιστρέφει σε ένα ρόλο που μας θυμίζει τη μοναδική ικανότητά του να παραδίδει κωμικές ερμηνείες που συνδυάζουν τις κοφτερές ατάκες, τον αυτοσαρκασμό και την κανονικοποίηση της εύθραυστης αρρενωπότητας.

Ο Κασκαντέρ

Χιούμορ και δράση συνδυάζονται σε ένα κωμικό νεονουάρ με ξέφρενη παρωδιακή διάθεση. Άκρως κινηματογραφόφιλο και μεταμοντέρνα ευρηματικό, όσο και χαοτικά ανοικονόμητο.

Στον Ιστό του Τρόμου

Καλοκουρδισμένο, κλειστοφοβικό θρίλερ γεμάτο σασπένς, ένταση και ανατριχίλες, στο οποίο υπάρχει χώρος και μια ευθεία κοινωνικοπολιτική αλληγορία.

Γκάρφιλντ: Γάτος με Πέταλα

Το reboot των αστείων κατορθωμάτων του πιο cool σινε-γάτου ξεκινάει σαν ατακαριστή, μπριόζα κωμωδία καταστάσεων, για να εξελιχθεί σε μια ευρηματικότατη, αγωνιώδη και ξεκαρδιστική "Επικίνδυνη Αποστολή".

Το Χρώμα του Ροδιού

Ένα από τα διαχρονικά αριστουργήματα του ποιητικού σινεμά, το οποίο δημιουργεί ένα μεθυστικών αισθήσεων και συναρπαστικών συναισθημάτων κόσμο (ο αρμένικος πολιτισμός) χάρη στη δύναμη της καθαρής εικόνας.

Επιτέλους όλοι πια μιλάνε για τον Νίκο Παπατάκη

Το Cinobo παρουσιάζει τη φιλμογραφία του ασύγκριτου σκηνοθέτη στην πλατφόρμα του δίνοντας πρόσβαση σε ένα πολύτιμο και εν πολλοίς υποτιμημένο έργο.